• Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών προκάλεσαν κρίση και στα τρία μεγαλύτερα κόμματα, όπου η εσωστρέφεια, η δυσαρέσκεια και η γκρίνια πρωταγωνιστούν
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Την επαύριον των ευρωεκλογών βλέπουμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας να βρίσκεται σε μία πρωτοφανή κρίση για τα ελληνικά δεδομένα. Και το λέμε αυτό διότι μέχρι σήμερα αυτό που ήταν σύνηθες ο χαμένος να εισέρχεται σε φάση εσωστρέφειας και τα υπόλοιπα κόμματα να σχεδιάζουν (τρόπος του λέγειν) τις επόμενες δράσεις.
Σε αυτές τις ευρωεκλογές από τα αποτελέσματα βγήκαν όλοι χαμένοι, πλην της Ελληνικής Λύσης που κέρδισε και σε ποσοστά και σε χιλιάδες ψήφους αλλά και μία θέση, καθώς ξεπέρασε το ΚΚΕ. Οπότε είναι πολύ λογικό η γκρίνια και η δυσαρέσκεια να έχουν εισέλθει στον προαύλιο χώρο των κομμάτων, ενώ σε κάποια έχει μπει καις το κύριο σπίτι. Άρα διαψεύδονται όλοι όσοι υποστήριζαν πως οι ευρωεκλογές δεν παράγουν πολιτικά αποτελέσματα.
Και αυτό δεν το βλέπουμε μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλη την Ευρώπη, όπου οι ευρωεκλογές προκάλεσαν πολλούς τριγμούς στις κυβερνήσεις πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Και βέβαια έχουν οδηγήσει την Γαλλία σε βουλευτικές εκλογές με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Στη χώρα μας πλέον βλέπουμε ότι έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μία πύρρειο νίκη ερχόμενη μεν πρώτη σε ποσοστά (28,31%), χάνοντας ωστόσο 12 και πλέον μονάδες από τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του ‘23 και σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους σε μόλις ένα χρόνο. Και ήδη οι βουλευτές εξέφρασαν για πρώτη φορά με πρόεδρο του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη τις τεράστιες διαφωνίες τους, όχι τόσο με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, όσο περισσότερο για την ιδεολογική μετατόπιση του κόμματος από τις ρίζες του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει καιρό να ξεχάσει την τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας την περασμένη Τετάρτη, καθώς για πρώτη φορά στα εννέα χρόνια της αρχηγίας του βρέθηκε απολογούμενος στους βουλευτές της παράταξης.
Και το πράγμα χειροτέρεψε έτι περαιτέρω την προηγούμενη Δευτέρα, όπου οι πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς εξέφρασαν την οριζόντια και κάθετη διαφωνία τους με την πολιτική που ακολουθεί ο κ. Μητσοτάκης στα εθνικά θέματα. Βέβαια ο κ. Σαμαράς άσκησε έντονη κριτική για όλη την κυβερνητική πολιτική. Ειδικά στάθηκε στο ζήτημα της ακρίβειας, όπου συντάχθηκε με τις φωνές της αντιπολίτευσης για τη μείωση του ΦΠΑ. Τα όσα είπαν οι δύο πρωθυπουργοί και η κριτική που άσκησαν στον πρωθυπουργό και πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας δεν το λες και κανονικότητα.
Στήνουν κάλπες
Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε παταγωδώς να κατακτήσει τον μεγάλο του στόχο να αναδειχτεί δεύτερο κόμμα και αντ΄ αυτού ο Νίκος Ανδρουλάκης είδε την πλάτη του Στέφανου Κασσελάκη, με τους ψηφοφόρους να δίνουν στο Κίνημα το πενιχρότατο 12,79%. Έτσι το πάλε πότε κραταιό κόμμα στήνει κάλπες για την εκλογή νέου προέδρου τις δύο πρώτες Κυριακές του Οκτωβρίου. Ήδη υπάρχει μία πληθώρα υποψηφίων και με βάση τα όσα δείχνουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις και οι αποδόσεις των στοιχηματικών εταιρειών ο δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, έχει τον πρώτο λόγο.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε δύο πράγματα. Πρώτον ο Νίκος Ανδρουλάκης σύρθηκε στην πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ένα χρόνο νωρίτερα από την πρόβλεψη του καταστατικού. Και δεύτερον επειδή το ΠΑΣΟΚ διακρίνεται για την οργάνωση του η όλη διαδικασία μοιάζει συντεταγμένη. Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Το απόλυτο χάος
Τέλος, στον ΣΥΡΙΖΑ, που υποχώρησε σε άλλη μία εκλογική αναμέτρηση. Και τα πράγματα πάνε ακόμη χειρότερα. Ήδη υπάρχει ευθεία αμφισβήτηση στον Στέφανο Κασσελάκη, αυτός με τη σειρά του ρίχνει τις ευθύνες στον προκάτοχο του Αλέξη Τσίπρα και οι μισοί και πλέον βουλευτές και στελέχη του κόμματος βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αργοπεθαίνει. Και ο φόβος είναι μήπως το ΠΑΣΟΚ μέσω της εσωκομματικής εκλογικής αναμέτρησης ανασυνταχθεί και τους υπερκεράσει, καθώς η κοινωνία θα το θεωρήσει ως το αντίπαλον δέος της Νέας Δημοκρατίας.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια πολιτική συνθήκη που αναμφίβολα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο τουλάχιστον στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Το κυριότερο; Δεν έχει έναν εύκολα προβλέψιμο ορίζοντα σχετικά με το τι θα «γεννήσει» αυτή η συνθήκη για το μέλλον του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Απόδειξη ότι ουδείς μπορεί αυτή τη στιγμή να προβλέψει με σιγουριά τι θα γίνει, για παράδειγμα, το φθινόπωρο στο ΠΑΣΟΚ. Θα έχει καινούργιο αρχηγό κι αν ναι τι δυναμική θα του προσδώσει η αλλαγή;
Εξίσου απρόβλεπτη και η όποια εξέλιξη στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς είναι εξαιρετικά αμφίβολο ποιοι, υπό ποιους αστερίσκους και μέχρι πότε θα αντέξουν τα «άλλα κόλπα» του Κασσελάκη. Πολλω δε μάλλον δεν μπορεί προβλεφθεί αν αυτοί που θα κουνήσουν μαντίλι θα πάνε να συναντήσουν τους μέχρι πρότινος συντρόφους τους στη Νέα Αριστερά, αν θα… ροβολήσουν στο όμορο ΠΑΣΟΚ ή αν όλοι μαζί παρέα οι φευγάτοι και μη από την Κουμουνδούρου και τη Χαριλάου Τρικούπη θα επιχειρήσουν να στήσουν ένα «πληθυντικό» κεντροαριστερό σχηματισμό στα πρότυπα της σύμπραξης που έκαναν τα κόμματα του προοδευτικού τόξου στη Γαλλία.
Από το κάδρο του απρόβλεπτου των όποιων εξελίξεων δεν μπορεί να εξαιρεθεί ούτε η Νέα Δημοκρατία, έστω κι αν τα δικά της προβλήματα δεν έχουν το μέγεθος και την οξύτητα αυτών που βιώνουν η Κουμουνδούρου και η Χαριλάου Τρικούπη. Εκτός πια αν μπορεί κάποιος –που δεν μπορεί…– να διαβεβαιώσει ότι λ.χ. ο Κυρ. Μητσοτάκης θα εξαντλήσει το υπόλοιπο της «γαλάζιας» τετραετίας δίχως να υποκύψει στον πειρασμό του εκλογικού σεναρίου «4+2+4» που τον θέλει να αποπειράται να στήσει ξανά εθνικές κάλπες μέχρι του χρόνου, ελπίζοντας ότι έτσι θα μπορέσει να εξασφαλίσει σχετικά αναίμακτα ακόμη μία –την τρίτη στη σειρά– πρωθυπουργική θητεία.
Αν, τελικά, για κάτι μπορεί να υπάρχει μια βεβαιότητα, αυτό είναι ότι δεν πρόκειται να πλήξουμε…
