«Είμαστε το συκώτι του Προμηθέα. Τις μέρες του πολιτισμού μας τρώει ο γύπας. Τις νύχτες του, ξαναγεννιόμαστε…»
Τι γίνεται όταν σκάει ένας υδάτινος πίδακας και ισοπεδώνει ολόκληρο τον μύλο που χρόνια τώρα έχει στερέψει από νερό; Πώς στέκεται ο άνθρωπος απέναντι σε μια έκρηξη και στην ορμή του ρέματος; Τα πάντα ρέουν αενάως. Ρέουμε αδιάκοπα κι εμείς. Συμπλέουμε με τον ρου της ιστορίας ή αλλάζουμε τη ροή του. Κάποιοι ακολουθούν τα ρεύματα του ποταμού, άλλοι φτάνοντας στη θάλασσα, άλλοι στρίβοντας σε παραποτάμους, άλλοι καταλήγοντας φερτά υλικά. Κάποιοι άλλοι σχίζουν το ρεύμα και φτάνουν ψηλά στην κορφή σκάβοντας νέες πηγές.
Οι «τρεις ιστορίες για το νερό» είναι ένα συμβολικό θεατρικό έργο που αφορά την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Το νερό ως στοιχείο που συμβολίζει τη δημιουργική δύναμη, την τάση του ανθρώπου να εξερευνά νέες δυνατότητες και να καινοτομεί, περικλείεται, τειχίζεται για να μην προκαλεί καταστροφές. Συμβολίζει τον εγκλεισμό της δημιουργικότητας σε νόρμες και καλούπια, σε νόμους και κανόνες, μέσα σε ένα αυστηρό, γραφειοκρατικό πλαίσιο ώστε να μη διασαλεύει την καθεστηκυία τάξη.
Το έργο απεικονίζει πάνω στη σκηνή αυτή την ταλάντωση δημιουργικότητας –συντήρησης. Πάνω σε αυτή τη διελκυστίνδα αντιπαλεύουν τα τρία πρόσωπα-σύμβολα: ο Παντελής (παν τέλος), η μεγάλη μάζα που άγεται και φέρεται από τις στοιχειώδεις ανάγκες της επιβίωσης. Ο Εξέλιτος (εξουσία – ελίτ), η κάστα των εξουσιαστών. Ο Αντιρρόης (αντί – ροή) τα δημιουργικά πνεύματα. Αυτές οι τρεις δυνάμεις και η σύγκρουση -ο χορός τους- συνθέτουν τον καμβά του κοινωνικού γίγνεσθαι που παρουσιάζεται στα μάτια του θεατή μέσα από την αφήγηση του καθενός για τη δικιά του σκοπιά της ιστορίας.
Εκδόσεις ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ
