του Ιεροκήρυκα της Κηφισιάς
Δεν είναι όλα τα θαύματα ουράνια. Μερικά χτίζονται με μπετόν, βγαίνουν σε τετραγωνικά και μυρίζουν αντιπαροχή. Το νέο συγκρότημα της Εκκλησίας στη συμβολή των οδών Φιλαδελφέως και Μεθώνης δεν είναι μοναστήρι – αν και φέρει κάτι από τη βυζαντινή εμμονή για τα τείχη: θηριώδες, έξι πισίνες, κάτι ανάμεσα σε Βατοπέδι και Beverly Hills.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, με τη συνεργασία της «Τεχνικής Ολυμπιακής» (που προφανώς προτιμάει τα ουράνια ποσοστά – 50% στο deal), στήνει μια νέα Παλαιά Διαθήκη ακινήτων. Και το ερώτημα που αιωρείται σαν λιβάνι πάνω από την Κηφισιά δεν είναι αν θα χτιστεί το έργο, αλλά αν θα σωθεί το πνεύμα της περιοχής.
Οι κάτοικοι νιώθουν σαν μοναχοί σε μονή που μόλις απέκτησε καζίνο. Φοβούνται υπερδόμηση, παράνομη κοπή δέντρων και ένα νέο κεφάλαιο στο ευαγγέλιο της αστικής ασφυξίας. Η οικοδομική άδεια; Αγνοείται. Το Δημοτικό Συμβούλιο; Σιωπά. Οι απαντήσεις της Εκκλησίας; Πιο φειδωλές και από εξομολόγηση δημοσίου υπαλλήλου σε καλοκαιρινή άδεια.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Από το 2021, η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) μοιάζει να έχει σηκώσει τα ράσα και να φοράει το κοστούμι του developer. Αντί για λιτά ενοριακά έργα, αναζητά επενδυτές για να αξιοποιήσει οικόπεδα από τη Νέα Σμύρνη μέχρι τη Βουλιαγμένη. Με τον θεό του real estate στο πλάι της και τα μπόνους του ΝΟΚ ως ευαγγέλιο δόμησης.
Κι αν όλα αυτά μοιάζουν με άσκηση ανάπτυξης – γιατί όχι; Ας φτιάξουμε κι άλλες κατοικίες. Ας τις νοικιάσουμε για 99 χρόνια (επειδή “δεν πωλούνται”). Ας πνίξουμε την Κηφισιά σε πισίνες και κήπους zen. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε πωλητήριο γης κρύβεται μια ιδέα για το τι αξίζει περισσότερο: το κοινό καλό ή η καλή πρόσοψη.
Και κάπου εδώ, ανάμεσα στις ευλογίες της πολεοδομίας και στις σκιές της αντιπαροχής, ένα ερώτημα αναδύεται σαν θυμίαμα: Όταν η Εκκλησία χτίζει ουρανοξύστες, ποιος κηρύσσει τη σωτηρία της γειτονιάς;
