Κάποτε, η αγάπη μας ήταν ο παράδεισος. Όχι ένας παράδεισος γεμάτος τελειότητα, αλλά ένας παράδεισος ανθρώπινος, γεμάτος μικρές ατέλειες που τον έκαναν πραγματικό. Ένας παράδεισος όπου τα όνειρα ήταν αγκαλιασμένα με την πραγματικότητα, όπου η θάλασσα και ο ουρανός ήταν οι μόνοι μάρτυρες της ευτυχίας τους.
Τώρα, η ακτή είναι άδεια. Τα κοχύλια χάθηκαν, τα βήματα σβήστηκαν από τον χρόνο. Αλλά ο ουρανός φεγγοβολάει ακόμα. Ίσως γιατί, με κάποιο τρόπο, ο ουρανός θυμάται. Θυμάται εκείνα τα γέλια, εκείνες τις στιγμές που φώτισαν την ύπαρξη και άφησαν το αποτύπωμά τους στην αιωνιότητα.
Αυτό είναι το Οξυγόνο. Αυτός είναι ο Παράδεισος. Ένας έρωτας που έσβησε, αλλά έμεινε ζωντανός στις μνήμες. Ένας παράδεισος που χάθηκε, αλλά φεγγοβολάει ακόμα μέσα από το φως που κάποτε υπήρξε. Ίσως γιατί τέτοιες ιστορίες, αν και φευγαλέες, δεν χάνονται ποτέ. Ζουν για πάντα, όπως η θάλασσα και ο ουρανός.
Αυτό πιστεύω πως είναι το νόημα του υπέροχου τραγουδιού των Κωνσταντινου Χριστοφόρου και Κώστα Καραφώτη. Ακούστε το στην επίσημη σελίδα της ΕΡΤ εδω: https://shorturl.at/MtASC 
