Γράφει ο Άκης Λιάντζουρας της AWGMeta
Ή πώς ένα παγωτό γαλακτομπούρεκο από το Nanou Donuts με γύρισε 50 χρόνια πίσω και με έκανε να πιστέψω ξανά στα θαύματα
Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις.
Πιστεύω στη μυρωδιά της βανίλιας όταν σπάει η ζέστη το μεσημέρι. Πιστεύω στα γιασεμιά του Ιουνίου και σε κάτι φευγαλέες στιγμές που έρχονται από το πουθενά και σου λένε «ξέρεις, όλα είναι ακόμα δυνατά».
Και κάπως έτσι, ένα βράδυ του Ιούλη, λίγο πριν πλακώσει το ροχαλητό του σκύλου μου και τα «μπαμπά μη ξεχάσεις να κλείσεις το Wi-Fi» από τις κόρες μου, εμφανίστηκε μπροστά μου το βιντεάκι.
TikTok.
Nanou Donuts.
Παγωτό γαλακτομπούρεκο.
Η κοπέλα με την μπορντό ποδιά, το ψυγείο στο φόντο, κι εκείνο το κεσεδάκι που φώναζε με την άνεση του παλιού γνώριμου:
«ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ… αλλά αυτό ΔΕΝ είναι τυχαίο παγωτό».
Flashback: Κομοτηνή, 1977
ΧΕΝ, πλατεία.
Τα παιδιά παίζουν κλέφτες και αστυνόμους.
Τα γόνατα γδαρμένα. Τα ποδήλατα κλεμμένα (για λίγο, πάντα επιστρέφαμε).
Και ο κυρ Στάθης, ο παγωτατζής της ψυχής μας, να έρχεται αργά, βασιλικά, με το καρότσι που έτριζε λες και έφερνε το Άγιο Δισκοπότηρο.
Εκείνο το παγωτό… αχ εκείνο…
Κρέμα αυγουλένια, φύλλο τραγανό και κάτι ψιλά κομματάκια καραμέλας που έλιωναν στον ήλιο και στη μνήμη.
Πού να βρεις τέτοιο παγωτό σήμερα;
Ούτε στα πιο ακριβά ζαχαροπλαστεία – και σίγουρα όχι στα ράφια των σούπερ μάρκετ, που περισσότερο μοιάζουν με εργαστήρια χημείας παρά με προορισμό παιδικών αναμνήσεων.
Fast forward: Ραφήνα, χθες
Δεν ήμουν σίγουρος. Πολλά υπόσχονται στο TikTok. Αλλά όταν διάβασα «φρέσκο γάλα», κάτι χτύπησε μέσα μου. Ήταν σχεδόν ιεραποστολή.
Έβαλα μπλούζα – ναι, κι ας είχε 38 βαθμούς – μπήκα στ’ αμάξι και πήγα στο Nanou Donuts στη Ραφήνα.
Μπαίνω.
Κοιτάζω.
Και το βλέπω στο ψυγείο.
Το παγωτό γαλακτομπούρεκο.
Πιάνω το μεγάλο κεσεδάκι των 650gr (8 ευρώ), μη ρισκάρω με τα μικρά.
Ζητάω κουτάλι. Ναι, ακριβώς εκεί, στο μαγαζί.
Ανοίγω.
Η μυρωδιά. Η υφή. Το χρώμα.
Τρώω μια κουταλιά.
Σβήνει ο κόσμος.
Σβήνει η ταμειακή.
Σβήνει το TikTok.
Ξανά πλατεία. Ξανά ο κυρ Στάθης. Ξανά εγώ, 9 χρονών, με φακίδες και γδαρμένο γόνατο.
Ένα παγωτό με πρόσωπο
Αυτό που φτιάχνει η Nanou Donuts House, δεν είναι μαζική παραγωγή.
Είναι χειροποίητη ποίηση με γάλα, είναι ελληνική ψυχή μέσα σε πλαστικό κεσεδάκι.
Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι αποτέλεσμα επιλογών – και ενός ανθρώπου που ξέρει τι σημαίνει “ποιότητα” με ρίζες.
Ο κύριος Νανούρης.
Δεν τον ήξερα. Τον έμαθα. Και μακάρι να ‘χαμε περισσότερους τέτοιους στην αγορά.
Γιατί δεν φτιάχνει απλώς παγωτά, φτιάχνει συναισθήματα.
Γιατί δεν κυνηγάει τζίρους, κυνηγάει αυθεντικότητα.
Το παγωτό όπως πρέπει να είναι:
Φρέσκο γάλα – πραγματικά, όχι δήθεν.
Καμία σκόνη, κανένα κόλπο, καμία προσποίηση.
650gr στα 8€ (και τα αξίζει μέχρι το τελευταίο λεπτό).
150gr στα 3€ – για αυτούς που θέλουν δοκιμή πριν την εξάρτηση.
Επέστρεψα σπίτι με δυο κουτιά. Ένα για μένα, ένα για τις κόρες μου.
Το έφαγαν με εκείνο το βλέμμα που λέει «τι είναι αυτό, μπαμπά;».
Τους είπα την ιστορία του κυρ Στάθη.
Κι ύστερα είπα μέσα μου:
Μερικά πράγματα δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε. Πρέπει να τα ξαναζήσουμε.
Αν έχεις αναμνήσεις, θα σε συγκινήσει.
Αν δεν έχεις, θα σου δημιουργήσει καινούριες.
Αν είσαι χορτασμένος από “δήθεν”, αυτό είναι το αντίδοτο.
Πήγαινε στο Nanou.
Μην το σκέφτεσαι.
Πάρε το μεγάλο.
Θα με θυμηθείς.
Δειτε το Βιντεο εδω: https://vm.tiktok.com/ZNdajsk82/
