Υπάρχουν βραδιές στο μπάσκετ όπου το σκορ περνάει σε δεύτερη μοίρα. Δεν μετρούν τα στατιστικά, ούτε τα τρίποντα, ούτε οι διαφορές. Μετράει μόνο ο άνθρωπος. Μια τέτοια βραδιά έζησε ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ και, σχεδόν ταυτόχρονα, ο Παναθηναϊκός στο Παρίσι – δύο ιστορίες εντελώς διαφορετικές, αλλά βαθιά ανθρώπινες.
Στο ένα γήπεδο, ο Κίναν Έβανς έλεγε σχεδόν ψιθυριστά «no way, no way» και πάγωνε ένα ολόκληρο στάδιο.
Στο άλλο, ο Κένεθ Φαρίντ, στα 36 του, έδειχνε πως μπορεί να ξαναγεννηθεί μέσα από μια μπάλα μπάσκετ.
Για όσους είναι 60+ και έχουν ζήσει εποχές Γκάλη, Γιαννάκη, Σπανούλη, Ομπράντοβιτς, αυτές οι σκηνές δεν είναι απλώς αθλητισμός. Είναι μια υπενθύμιση για το πώς η ζωή μπορεί να σε ρίξει κάτω και πώς –κάποιες φορές– σου δίνει και μια δεύτερη ευκαιρία.
Ο Κίναν Έβανς: από την αποθέωση στο «όχι πάλι»
Ο Έβανς είχε ήδη πίσω του έναν πραγματικό Γολγοθά.
Ρήξη αχιλλείου στο δεξί πόδι το 2023, δεύτερος σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο το 2024, μήνες αποκατάστασης, χειρουργεία, φυσικοθεραπείες, η ανασφάλεια αν θα ξαναπαίξει ποτέ στο επίπεδο της Euroleague.
Ο Ολυμπιακός τον πίστεψε, τον υπέγραψε, τον περίμενε πάνω από έναν χρόνο.
Και πριν λίγες ημέρες, στον αγώνα με την Καρδίτσα, οι φίλαθλοι τον είδαν επιτέλους να πατάει παρκέ με την «ερυθρόλευκη» φανέλα. Ήταν σαν επιστροφή στη ζωή: πόντοι, ασίστ, ενέργεια. Για έναν αθλητή 29 ετών, αυτή η στιγμή είναι σχεδόν σαν δικαίωση.
Γι’ αυτό και όταν, στο ματς με τη Ζαλγκίρις, ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον κάλεσε από τον πάγκο, το ΣΕΦ σηκώθηκε όρθιο. Η αποθέωση ήταν αυθόρμητη, ανθρώπινη. Ένας παίκτης που πάλεψε με τα χειρότερα, ξαναγύριζε στο υψηλότερο επίπεδο.
Λίγα λεπτά αργότερα, όμως, όλα ανατράπηκαν.
Ο Έβανς ένιωσε το γνωστό τράβηγμα, έπεσε κάτω, έπιασε το πόδι του και ακούστηκε αυτό το «no way, no way», που δεν χρειάζεται μετάφραση.
Δεν ήταν απλώς «όχι».
Ήταν: «όχι πάλι», «όχι σε μένα», «όχι ξανά αυτό το μαρτύριο».
Το γήπεδο πάγωσε. Ο προπονητής, μετά το τέλος του αγώνα, μίλησε σαν άνθρωπος, όχι σαν τεχνικός:
«Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης στην ατυχία. Είμαστε πολύ στεναχωρημένοι. Δεν μπορούμε να χαρούμε τη νίκη».
Λίγο αργότερα επιβεβαιώθηκε το χειρότερο: νέα ρήξη αχιλλείου, αυτή τη φορά στο άλλο πόδι. Τουλάχιστον δέκα μήνες απουσίας. Νέο χειρουργείο. Νέα αποκατάσταση. Νέος Γολγοθάς.
Τρίτος μεγάλος τραυματισμός – και τώρα τι;
Για έναν φίλαθλο 60+ που έχει δει δεκάδες καριέρες να ανεβαίνουν και να σβήνουν, η περίπτωση Έβανς αγγίζει ένα βαθύτερο ερώτημα:
πόσες φορές μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος να ξαναρχίσει από την αρχή;
Στο ΝΒΑ, λίγοι επέστρεψαν πραγματικά στο ίδιο επίπεδο μετά από τέτοιους τραυματισμούς:
ο Ντομινίκ Γουίλκινς, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Κλέι Τόμπσον. Οι περισσότεροι γυρίζουν, αλλά όχι όπως πριν.
Ο Έβανς καλείται πλέον να βρει μέσα του –και στο σώμα του– αποθέματα για ένα ακόμη comeback. Όχι μόνο σωματικά. Κυρίως ψυχολογικά.
Να πάει, δηλαδή, κόντρα σε αυτό το «no way» που του ξέφυγε αυθόρμητα και να το κάνει «one more time».
Για τον Ολυμπιακό, αγωνιστικά η λύση είναι να ψάξει αντικαταστάτη.
Για τον ίδιο τον παίκτη, όμως, το ερώτημα είναι άλλο:
τι σημαίνει να ξαναχτίζεις τη ζωή σου ξανά και ξανά, ενώ ξέρεις ότι το σώμα σου σε έχει προδώσει ήδη τρεις φορές;
Όσοι έχουν περάσει εγχειρήσεις, προβλήματα υγείας ή επαγγελματικές «ήττες» στη ζωή τους, καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτό το συναίσθημα.
Ο Κένεθ Φαρίντ: όταν η μπάλα μπάσκετ γίνεται σωσίβιο
Την ίδια ώρα που ο Έβανς ζούσε τη δική του τραγωδία στο ΣΕΦ, στο Παρίσι ο Παναθηναϊκός έβλεπε μια εντελώς διαφορετική ιστορία να ξεδιπλώνεται.
Ο Κένεθ Φαρίντ, 36 ετών, με μια καριέρα στο ΝΒΑ πίσω του και πολλά σκαμπανεβάσματα, εμφανίστηκε σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω.
Με μόνο μία κανονική προπόνηση με την ομάδα, μπήκε στο παρκέ απέναντι στην Παρί και έπαιξε σαν να ήταν χρόνια στον Παναθηναϊκό:
-
17 πόντοι,
-
10 ριμπάουντ,
-
τρεις τάπες,
-
παρουσία «σκιάχτρο» στη ρακέτα.
Ο προπονητής Εργκίν Αταμάν το είπε απλά:
«Ο Φαρίντ μάς έδωσε αυτό που μας έλειπε».
Εκεί που ο Παναθηναϊκός έμοιαζε «γυμνός» κοντά στο καλάθι, ο Φαρίντ ήρθε ως κανονικός σέντερ να δώσει ισορροπία. Με το παιχνίδι pick-and-roll (σκριn και κίνηση προς το καλάθι), άνοιξε χώρους, απελευθέρωσε τον Κέντρικ Ναν, τον Μήτογλου, τον Σλούκα και τον Τι Τζέι Σορτς.
Ο ίδιος δεν είναι ψηλός για τα ευρωπαϊκά δεδομένα (2,03 μ. για σέντερ θεωρείται λίγο), αλλά έπαιξε με ενέργεια, πάθος, δύναμη – επιβεβαιώνοντας το παρατσούκλι του: «The Manimal».
Για έναν παίκτη που τα τελευταία χρόνια έμοιαζε να βρίσκεται στην άκρη της μεγάλης σκηνής, αυτό το ντεμπούτο ήταν κάτι σαν προσωπική λύτρωση.
Για έναν φίλαθλο 60+, που έχει δει πολλούς παίκτες να «σβήνουν» αθόρυβα, ο Φαρίντ θυμίζει ότι μερικές φορές η ζωή σου δίνει μια ακόμη ευκαιρία να δείξεις ποιος είσαι.
Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός: πέρα από τις κόντρες, δύο ανθρώπινες ιστορίες
Στα χαρτιά, η αγωνιστική της Euroleague θα γραφτεί ως εξής:
-
Ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Ζαλγκίρις με 95-78, με μεγάλες εμφανίσεις από Ντόρσεϊ και Μιλουτίνοφ.
-
Ο Παναθηναϊκός νίκησε στο Παρίσι με 101-95, με άμυνα στη ρακέτα και «γεμάτες» επιθετικές λύσεις.
Στην πράξη, όμως, αυτό που θα θυμούνται όσοι παρακολούθησαν τους αγώνες δεν είναι μόνο οι αριθμοί:
-
Στο ΣΕΦ, θα θυμούνται τον Έβανς να αποχωρεί υποβασταζόμενος από Παπανικολάου, Πίτερς και τον πρώην συμπαίκτη του Ράιτ, με ένα πρόσωπο γεμάτο απόγνωση.
-
Στο Παρίσι, θα θυμούνται τον Φαρίντ να κόβει σουτ ακόμη και… χωρίς παπούτσι, να τρέχει στον αιφνιδιασμό και να παίρνει στο τέλος το χαμένο παπούτσι από τον Σορτς γελώντας.
Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, οι εικόνες αυτές δεν είναι απλώς «κλικ» από τα social media.
Είναι υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε φανέλα κρύβεται ένας άνθρωπος με φόβους, όνειρα, τραυματισμούς, δεύτερες ευκαιρίες.
