του ανταποκριτή σου από το παραλογισμό των παγκόσμιων ισορροπιών
Περίπου 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι στην Ινδία.
Γύρω στα 240 εκατομμύρια στο Πακιστάν.
Και δύο πρωθυπουργοί που παίζουν το παιχνίδι της ύπαρξης με την άνεση ενός μεθυσμένου ζογκλέρ που χειρίζεται βόμβες. Πυρηνικές.
Ο Ναρέντρα Μόντι – το πολιτικό μετά-τραύμα ενός έθνους που από τη μυστικιστική ανεκτικότητα του Γκάντι πέρασε στον ινδουιστικό μπρατσαρά με το ύφος CEO και τις διαθέσεις Σαμουράι. Ένας άνθρωπος που κάνει τον εθνικισμό να μοιάζει με εφαρμογή “wellness” για 1,4 δις ανθρώπους που απλώς δεν έχουν άλλη επιλογή.
Και από την άλλη, ο Σαχμπάζ Σαρίφ – ένας κλασικός Πακιστανός τεχνοκράτης-μαριονέτα, που κυβερνά στο διάλειμμα του στρατού από τα πραξικοπήματα. Η ιστορία του Πακιστάν είναι η ιστορία του Στρατού. Ο Σαρίφ είναι απλώς η υπογραφή στο χαρτί που του δείχνει ο Στρατηγός με το νύχι.
Μόνο που και οι δύο έχουν πυρηνικά. Πραγματικά.
🧨 Ινδία: Περίπου 160 πυρηνικές κεφαλές.
🧨 Πακιστάν: Περίπου 170.
Και οι δύο χώρες έχουν αρνηθεί να υπογράψουν τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών. Οι μόνοι που κρατούν ανοιχτό το ενδεχόμενο “τακτικής” (πώς λέμε “προειδοποιητικής”) χρήσης πυρηνικών σε σύγκρουση. Μια πρόβλεψη γενοκτονίας στο περίπου.
Οι λόγοι της έντασης; Πάγιοι, βαρετοί, ανεπίλυτοι:
Το Κασμίρ. Στρατιώτες στα βουνά, χειμερία νάρκη στο θάνατο.
Η θρησκεία. Ο ινδουιστικός εθνικισμός vs το ισλαμικό κράτος με θεολογία στρατηγών.
Η πολιτική εξαθλίωση. Στην Ινδία, υπό την πανοπλία της ανάπτυξης, υποβόσκει η βία κατά των μουσουλμάνων. Στο Πακιστάν, πείνα, πληθωρισμός και τρομοκρατικές οργανώσεις που μισθώνουν τα νιάτα.
Και όμως, αυτό που κάποτε φαινόταν “καταστροφικό σενάριο”, σήμερα είναι συστημικά πιθανό. Σαν να βλέπεις δύο οδηγούς με δεμένα μάτια σε πορεία σύγκρουσης. Οι ΗΠΑ δεν προλαβαίνουν, η Κίνα είναι απασχολημένη να “πνίγει” το Χονγκ Κονγκ και η Ρωσία παραμιλάει στη Μόσχα νομίζοντας ότι ακόμα είναι η Σοβιετική Ένωση.
Ποια είναι η εκβαση; Για κάτσε καλά να στο πω:
1. Πυρηνικός Πόλεμος (2%)
Επειδή κανείς δεν θέλει να πεθάνει με ουρά. Όμως, κανείς δεν εγγυάται πως δεν θα το πατήσει κάποιος κατά λάθος. Τα κουμπιά αυτά δεν έχουν “undo”.
2. Συμβατικός Πόλεμος με το Ισλάμ και τον Ινδουισμό στο φόντο (20%)
Αερομαχίες, απώλειες στρατιωτών, μίνι-εμπλοκές. Σαν το 2019. Αλλά κάθε φορά πιο κοντά στην κόκκινη γραμμή.
3. Πόλεμος πληροφοριών & κυβερνοπόλεμος (50%)
Το νέο θερμό μέτωπο είναι στους server. Επιθέσεις σε δίκτυα, πλατφόρμες, ηλεκτρικά συστήματα, ακόμη και fake βίντεο που ρίχνουν κυβερνήσεις.
4. Status quo με εσωτερική κατάρρευση (28%)
Ο λαός να πεινάει και οι κυβερνήσεις να φωνάζουν “φταίνε οι απέναντι”. Πολιτικό τσιμέντωμα μέσω εθνικισμού. Δεν το λένε πια “προπαγάνδα”, το λένε “πατριωτική αφήγηση”.
Και Εμείς Τι Κάνουμε;
Βλέπουμε. Περιμένουμε. Ελπίζουμε.
Όπως πάντα, οι πιο επικίνδυνοι πόλεμοι ξεκινούν όχι όταν οι ηγέτες είναι κακοί, αλλά όταν οι κοινωνίες έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους σαν reality show.
Δύο χώρες, σχεδόν δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι. Και δύο κουμπιά. Ένα για κάθε πλευρά.
Αν πατηθεί, δεν θα κάνει “click”. Θα κάνει “τέλος”.
