- Επειγόντως πρέπει να βρεθεί άλλη βιώσιμη λύση με τους λογαριασμούς του ρεύματος, διότι οι επιδοτήσεις κάθε μήνα με 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ οδηγούν στην άβυσσο
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Τις τελευταίες ημέρες υπάρχουν πολλά νέα που σου δίνουν ερεθίσματα για να τα σχολιάσεις, να σκεφτείς τι θα έκανες εσύ εάν ήσουν στη θέαση του κάθε πρωταγωνιστή στην εκάστοτε είδηση. Από πολύ σοβαρά ως πολύ μικρά, με τα οποία αξίζει να ασχοληθείς.
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι πολύ σημαντικό: Ναι μεν η κοινωνία έχει ανάγκη από ενίσχυση, οι ευάλωτοι οικονομικά συμπολίτες μας είναι σε όντως δυσμενή θέση, καθώς δεν ξέρουν τις τους ξημερώνει. Όμως εμένα με έβαλε σε περίσκεψη το 1,9 δισεκατομμύριο ευρώ με το οποίο επιδοτήθηκαν οι λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος για το μήνα Σεπτέμβριο. Και μιλάμε ήταν ο δεύτερος μήνας, καθώς είχε επιδοτηθεί και ο Αύγουστος με άλλο ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
Και μου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά ακούγοντας διάφορα κυβερνητικά στελέχη-από υπουργούς έως και θυρωρούς στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος-να λένε ότι «θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε κάθε μήνα τα νοικοκυριά». Και βέβαια δίχως να είμαι οικονομολόγος μπορώ να καταλάβω ότι εάν χρειαζόμαστε 1,5-2 δισεκατομμύριο ευρώ κάθε μήνα για το ηλεκτρικό ρεύμα, τότε φίλοι μου την κάτσαμε στην βάρκα, που λέει και η λαϊκή ρήση. Την συγκεκριμένη φράση οι ναυτικοί την χρησιμοποιούν όταν από αστοχία του καπετάνιου λόγω κακών χειρισμών η βάρκα βούλιαξε.
Δεν βγαίνει ο λογαριασμός
Εάν, λοιπόν, κάθε μήνα χρειαζόμαστε ενάμιση δισεκατομμύριο ευρώ για να επιδοτεί το κράτος τους λογαριασμούς, τότε δεν βγαίνει ο λογαριασμός για να το πώς απλά και λαϊκά. Δεν το αντέχει η οικονομία και όσες αναλύσεις και να κάνουν οι υπουργοί δεν τις πιστεύω. Εάν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση πρέπει κάθε μήνα να επιδοτεί με 1,5-2 δισ. ευρώ τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και ο πόλεμος διαρκέσει τουλάχιστον άλλους έξι μήνες, τότε χρειαζόμαστε το λιγότερο 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή το1/3 των χρημάτων που θα λάβουμε από το Ταμείο Ανάκαμψης. Μόνο που τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να καλύψουμε άλλες ανάγκες.
Άρα η λύση της επιδότησης, όπως ισχυρίζονται οι οικονομολόγοι είναι πολύ επικίνδυνη. Και δεν έχει μέλλον. Είναι θνησιγενής και μπορεί να παρασύρει την ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία, η οποία προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της δίχως δεκανίκια μετά από μία δωδεκαετία στα μνημόνια. Άρα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση. Είτε από την Ευρώπη, είτε από την ίδια την κυβέρνηση. Ίσως θα πρέπει να σκεφθεί την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για πλαφόν στην τιμή της χονδρικής. Είναι αναγκαίο να βρεθεί ένας νέος τρόπος για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και όχι με υπέρογκες επιδοτήσεις.
Μην ξεχνάμε
Και φυσικά μέχρι να υπάρξει μία ευρωπαϊκή λύση για την οποία θα εγγυώνται οι ατμομηχανές της ευρωπαϊκής οικονομίας, Γερμανία και Γαλλία, δεν θα είμαι ήσυχος. Και δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να είμαι ήσυχος, μετά τα όσα πέρασα κι εγώ και όλοι οι Έλληνες από τα δύσκολα 12 μνημονιακά χρόνια. Ακόμη ηχούν στα αφτιά μου οι διαβεβαιώσεις του Γιώργου Αλογοσκούφη το 2007, όταν η παγκόσμια οικονομία βρισκόταν σε τεράστια περιδίνηση μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers. Τότε που ακούγαμε για θωρακισμένη οικονομία και εν τέλει σωριάστηκε σαν χάρτινος πύργος, δίχως να χαραμίσεις ενέργεια καταπονώντας ιδιαίτερα τα πνευμόνια σου φυσώντας.
Κι όπως λέει και ο λαός μας «όταν έχεις καεί με το χυλό φυσάς και το γιαούρτι». Κι εμείς ως λαός νιώσαμε στο πετσί μας την χρεοκοπία, η οποία λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ήταν άτακτη, αλλά ελεγχόμενη. Οπότε από τη στιγμή που στο παρελθόν περάσαμε τέτοια καταστροφή καλό είναι να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί και να ασχολούμαστε με ην ουσία. Διότι όπως έλεγαν και οι Κινέζοι φιλόσοφοι στην αρχαιότητα «το να γνωρίζεις την αλήθεια είναι εύκολο. Το να την ακολουθείς είναι το δύσκολο». Και η αλήθεια είναι ανεξάρτητα εάν μας διαβεβαιώνουν ότι υπάρχουν αντοχές, θα πρέπει να είμαστε άκρως επιφυλακτικοί, ειδικά όταν κάθε μήνα δίνονται τόσα πολλά χρήματα. Μοιάζει σαν να προσπαθείς να γεμίσεις ένα τρύπιο κουβά με νερό.
Είναι προτιμότερο από το «να μαγειρεύουμε ψάρια για ένα φτωχό να του μάθουμε το πώς θα ψαρεύει». Και γι’ αυτό το λόγο εκφράζω την ανησυχία μου ζητώντας άλλη λύση για να στηριχθούν τα νοικοκυριά.
ΥΓ.: Η είδηση για τον αντιδήμαρχο Ζίτσας και την κακοποίηση του φουκαρά του γαϊδάρου, που τελικά θανατώθηκε με ευθανασία για να μην υποφέρει είναι συγκλονιστική. Για πολλούς λόγους. Πρώτον η κακοποιητική συμπεριφορά ενός ανθρώπου σε ένα ζώο είναι απαράδεκτη. Όμως υπάρχουν ερωτηματικά. Πρώτον για ποιο λόγο αν και υπήρχαν καταγγελίες για συνεχή κακοποιητική δράση του εν λόγω άθλιου τύπου ουδείς σκέφτηκε καν να τις ερευνήσει; Και δεύτερον πως είναι δυνατόν τέτοια άθλια υποκείμενα να τα εκλέγεις στις δημοτικές εκλογές; Τελικά ο γαϊδαράκος που έφυγε από τη ζωή είχε περισσότερη ανθρωπιά και ενσυναίσθηση από το αφεντικό του.
