- Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν υπαρχουν κόμματα «παιδοβιαστών», «τρομοκρατών» και «κλεφτών»
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Άναυδη η ελληνική κοινωνία το τελευταίο δεκαήμερο παρακολουθεί τις αποκαλύψεις για όσα συνέβησαν στο Κολωνό με τους αλλεπάλληλους βιασμούς ενός 12χρονου κοριτσιού. Ήδη είναι προφυλακισμένοι αρκετοί μεταξύ αυτών και η μητέρα της 12χρονης, κατηγορούμενη ότι εξέδιδε στην πορνεία το ανήλικο παιδί της. Με βάση τα όσα μαθαίνω από τους αστυνομικούς ρεπόρτερ το τμήμα ανήλικων της ΕΛ.ΑΣ. κάνει καλή δουλειά και σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές ετοιμάζονται να τυλίξουν σε μία κόλλα χαρτί κόσμο και κοσμάκη.
Και πολύ καλά θα κάνουν να προσθέσω εγώ. Ελπίζοντας ότι αυτά τα τέρατα και πολλά άλλα που κακοποιούν παιδάκια θα μείνουν στις φυλακές ισόβια και δεν θα ξαναδούν την ανατολή του ήλιου έξω από τα σίδερα. Δεν τους αξίζει καλύτερη μεταχείριση και θα εναντιωθώ απέναντι σε όλους όσοι μιλήσουν για ανθρώπινα δικαιώματα. Κατά την δική μου λογική αυτά τα τέρατα δεν έχουν δικαιώματα. Διότι δεν τα έβαλαν με ένα μεγάλο άνθρωπο που μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά με αθώα πλασματάκια που περιμένουν από τους μεγαλύτερους να τα προστατεύσουν.
Δεν πρόκειται να επεκταθώ περισσότερο σχετικά με τις έρευνες και το δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης, διότι μπορεί να ξεστρατίσω και στο τέλος να βρω και τον μπελά μου εάν γράψω αυτά που νιώθω. Τουναντίον θα μείνω στην υπόθεση αντιμετωπίζοντας από μία διαφορετική οπτική γωνία.
Εις εκ των τεράτων, ο πρωταγωνιστής-προς ώρας τουλάχιστον- ο Ηλίας Μίχος έτυχε να ήταν μέλος της Νέας Δημοκρατίας και η σύζυγος του εκλεγμένη διαμερισματική σύμβουλος στο Δήμο Αθήνας με τον συνδυασμό του Κώστα Μπακογιάννη. Συν του ότι ο Μίχος στους προσωπικούς του λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε ένα σωρό φωτογραφίες με στελέχη της Ν.Δ., τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ηθοποιούς, μητροπολίτες και διάφορα γνωστά πρόσωπα στο ευρύ κοινό. Ο τρόπος που στηνόταν δίπλα στους επώνυμους ο Μίχος αναδεικνύει και την γελοιότητα του ανδρός. Το ότι η Ν.Δ. τον διέγραψε ήταν το αναμενόμενο, όπως επίσης και ότι ο Κώστας Μπακογιάννης ζήτησε την παραίτηση της συζύγου του.
Τοξικότητα
Όμως πριν ακόμη ο Μίχος προφυλακιστεί αναπτύχθηκε από διαφόρους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μία πολιτική τοξικότητα για ένα καθαρά κοινωνικό θέμα. Ξαφνικά η ετικέτα «Ν.Δ.-παιδοβιαστές» κινήθηκε από κύκλους που βρίσκονται στα πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ για να μην πω ότι κατοικοεδρεύουν στα υπόγεια της Κουμουνδούρου, τα γνωστά τρολ που οι πολιτικοί αντίπαλοι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνουν λόγια για «τα παιδιά του 0,60 ευρώ την ανάρτηση». Και φτάσαμε στο σημείο να αναπαραγάγει αυτές τις αθλιότητες ένας βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ με το όνομα Χάρης Μαμουλάκης, όπως και η ηθοποιός Άννα Βαγενά, επίσης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και στους δύο υποτίθεται τράβηξε το αφτί η ηγεσία του κόμματος. Όμως το δηλητήριο έμεινε. Ίσως αυτό να επιθυμεί και ο κ. Τσίπρας. Ποιος ξέρει; Διότι ένας σοβαρός πολιτικός θα τους είχε στείλει σπίτι τους με συνοπτικές διαδικασίες.
Η καλύτερη απάντηση σε όλο αυτό το χαμό του διαδικτύου δόθηκε από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, τον Δημήτρη Μάντζο, ο οποίος τυγχάνει και νομικός στο επάγγελμα. Ο κ. Μάντζος, λοιπόν, δήλωσε στην κρατική τηλεόραση «μόνο η Δικαιοσύνη, ελεύθερα και ανεπηρέαστα, μπορεί να ρίξει φως εις βάθος και να μάθουμε όλη την αλήθεια. Πρέπει να ομονοήσουμε πως ούτε κόμματα βιαστών υπάρχουν, ούτε όμως νόμοι και ποινικοί κώδικες που να ευνοούν τον βιασμό».
Η αλήθεια για τα κόμματα
Εδώ θα πρέπει να προσθέσω για να λέμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη. Ότι δεν υπάρχει και κόμμα τρομοκρατών, όπως κατηγορούσαν τα τρολ της Ν.Δ. τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή κάποια στελέχη της Κουμουνδούρου έδειχναν υπερβολική ευαισθησία για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα. Όπως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κόμμα ως κόμμα κλεφτών, όπως αποκαλούσαν το ΠΑΣΟΚ, λόγω του 1ου μνημονίου. Μόνο που τα στελέχη του κόμματος των κλεφτών τα υποδέχτηκαν με δόξα και τιμή, τόσο η Ν.Δ., αλλά πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, που φρόντισε να προσφέρει απάνεμο λιμάνι σε όλους μα όλους τους πρώην συνεργάτες του καταδικασμένου για ρεμούλες, του συγχωρεμένου Άκη Τσοχατζόπουλου.
Επίσης κανένα κόμμα δεν είναι κόμμα προδοτών, που έχει ακουστεί πολλάκις από το 2010 έως σήμερα. Οι ΣΥΡΙΖΑιοι κατηγορούσαν το ΠΑΣΟΚ κι αργότερα τη Ν.Δ. ως «γερμανοτσολιάδες» για να ακολουθήσει η Ν.Δ. με το να αποκαλεί «προδότες» τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω της συμφωνίας των Πρεσπών. Κανένα κόμμα του δημοκρατικού τόξου δεν είναι κόμμα προδοτών. Τελεία και παύλα.
Αυτός ο ποινικός λαϊκισμός και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί είναι επικίνδυνοι για την δημοκρατία και αποτελούν όπλο των συνομωσιολόγων, των ακραίων, των δημαγωγών. Και κατά τύχη όλοι αυτοί ομιλούν για ηθική. Περισσότερο θυμίζουν τον αείμνηστο Βασίλη Αυλωνίτη με το «πνεύμα και ηθική» από μία παλιά ελληνική ταινία. Και ο Μίχος περί ηθικής έλεγε. ξημεροβραδιαζόταν ως επίτροπος στην εκκλησία της γειτονιάς του. Και πήγαινε βόλτες με λιμουζίνα τον παπά της ενορίας στην οποία ήταν επίτροπος. Το πρωί μακριούς σταυρούς και το βράδυ αλητάμπουρας.
Δεν υπάρχουν
Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν υπάρχουν κόμματα παιδοβιαστών, τρομοκρατών, κλεφτών. Ναι υπάρχουν παραβατικές συμπεριφορές στελεχών των κομμάτων. Αλλά αυτές οι παραβατικές συμπεριφορές δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα ολόκληρο πολιτικό οργανισμό. Διότι τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο να επανέλθουν στην επικαιρότητα διάφοροι περίεργοι τύποι που τώρα είναι στην φυλακή.
Τα κόμματα κρίνονται, ψηφίζονται ή όχι για τα ιδεολογικά πρόσημα που έχουν για τα προγράμματα τους και για την ικανότητα τους να διαχειριστούν τα κοινά. Αυτό γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο που έχει αρχές και δεν ζει στην εποχή των σπηλαίων.
Τουναντίον τα κόμματα που διακυβέρνησαν από το 1974 έως σήμερα , η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να κατακριθούν για την ανικανότητα τους να αναπτύξουν ισχυρές κοινωνικές δομές, αυτό που λέμε Κοινωνικό Κράτος (το οποίος το πληρώνουμε εμείς) για να παρέμβουν σε τέτοιες δυστυχισμένες οικογένειες πριν γίνει το κακό. Όμως, όταν έχεις δύο κοινωνικούς λειτουργούς για 100.000 ανθρώπους είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι κοροϊδεύεις. Τίποτε άλλο. Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η κριτική μας και η πίεση προς την κυβέρνηση, την περιφέρεια, τον δήμο. Για να αναστηθούν οι κοινωνικές δομές αυτού του κράτους.
