Του Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
Αχός, μπουχός, ξεσηκωμός από το… «αντάρτικο» ορισμένων Βουλευτών της Συμπολίτευσης που διαφοροποιήθηκαν πάνω σε συγκεκριμένα θέματα τα οποία και έθεσαν υπόψη των αρμόδιων Υπουργών.
Δεν αποχώρησαν από το Κόμμα, ούτε έριξαν την Κυβέρνηση. Βέβαια η «ανησυχία» και οι επιθέσεις – ευκαιρίας δοθείσης –προερχόμενες, κυρίως, από την Αντιπολίτευση και τα προσκείμενα σε εκείνη… «ανεξάρτητα» ΜΜΕ- , είναι εκ του (κομματικού) πονηρού. Όχι μόνον για υποδαύλιση διχόνοιας, στην Κυβέρνηση, αλλά και για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, από τον αλληλοσπαραγμό που ταλανίζει, ιδίως τα δύο μεγαλύτερα Κόμματα της Αντιπολίτευσης. Η στήλη για αυτούς που την παρακολουθούν, σπανιότατα (σχεδόν ποτέ), ασχολείται με εσωκομματικά, ή κομματικά γενικότερα θέματα.
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω το παρόν κείμενο /άρθρο, δεν είναι για να πάρω το μέρος των διαφωνούντων (Ανταρτών στην καθομιλουμένη… δημοκρατική διάλεκτο), ή των Υπουργών της Κυβέρνησης, ούτε να (κατά) κρίνω την Αντιπολίτευση ή τα ΜΜΕ. Όταν έχεις Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ως Πολίτευμα, έχεις συνηθίσει ή –και – μιθριδατιστεί. Όμως δεν πρέπει να μείνει κανείς απαθής/αδιάφορος και να μην ασχοληθεί με ένα ιδιαζόντως σοβαρό ζήτημα που αμαυρώνει την «Δημοκρατία» μας.
Εξηγούμαι:
• Έχουν ναι ή όχι το δικαίωμα (καθήκον/ χρέος ορθότερα), οι εκλεγμένοι Βουλευτές –εκπρόσωποί μας- να σκέπτονται να συσκέπτονται, να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους / να βουλεύονται; ΝΑΙ!
• Είναι –και από το Σύνταγμα- κατοχυρωμένο αυτό το δικαίωμα; ΝΑΙ!
• Επομένως τι είναι εκείνο που συνήθως τους υποχρεώνει να … σιωπούν, να συμμορφώνονται, να συμφωνούν, να πειθαρχούν και να χειροκροτούν, ακόμη και όταν διαφωνούν με τις απόψεις και τις αποφάσεις της Κυβέρνησης ή του κάθε κομματικού Αρχηγού;. Απλούστατα: η διαβόητη (κατ’ εμέ) «κομματική γραμμή». Ελευθέρα βούληση και κομματική γραμμή είναι δύο πράγματα ασύμβατα, αλληλοσυγκρουόμενα και αλληλοαναιρούμενα. Συχνά –πυκνά οι Εθνογονείς (=αντί του αναντίστοιχου πεπαλαιωμένου και αναχρονιστικού: Εθνοπατέρες) αντιμετωπίζουν συνειδησιακά προβλήματα επιλογής. Συνηθέστατα πολλά -ακόμη και η πολιτική τους καριέρα- , αλλά και η ρετσινιά του «Αντάρτη» ή του «Αποστάτη» επικρέμεται ως Δαμόκλειος σπάθη επί της κεφαλής τους. Δυσχερέστατη η λήψη αποφάσεων κάτω από αυτές τις συνθήκες. (σσ Δεν αναφέρομαι βέβαια σε ειδικές εξαιρέσεις, που ζήσαμε οι παλαιότεροι, όταν εσκεμμένα αποχώρησε ένας Βουλευτής και έπεσε η Κυβέρνηση).
• Τίθεται εύλογα το ερώτημα: Ποιο από τα δύο θα πρέπει να υπερισχύσει; Λογικά, ηθικά, δημοκρατικά, συνειδησιακά και συνταγματικά το πρώτο: Η έκφραση της ελεύθερης βούλησης του κάθε Βουλευτή!
• Εδώ αρχίζουν τα (κατ’ εμέ)…. δημοκρατικά παράδοξα όπως πχ: -Η δεδηλωμένη, που θα απολεστεί αν σε μια Κοινοβουλευτική ψηφοφορία διαφοροποιηθούν Βουλευτές και της Συμπολίτευσης.
– Η ασυμβατότητα, στην οποία ήδη αναφέρθηκα, και δεν έχει τυπικά, συγκυριακή ή ήσσονος σημασίας επίπτωση.
Εκτιμώ, ότι η –εφαρμοζόμενη –ισχύς της «κομματικής γραμμής» οδηγεί μοιραία, (μεταξύ άλλων παραμέτρων βέβαια), στην αυτοακύρωση της Δημοκρατίας μας!
– Υπάρχει πόρος /οδός διαφυγής /αποφυγής: ΝΑΙ! Μέσω αλλαγής –εχθές – στο Σύνταγμά μας: να μην πέφτουν οι Κυβερνήσεις εξαιτίας καταψήφισης νομοζητημάτων.
• Κάποιοι ίσως με χαρακτηρίσουν άσχετο, ανίδεο ως προς το πώς λειτουργούν οι θεσμοί και δη το Κοινοβουλευτικό Δημοκρατικό Πολίτευμά μας. Μπορεί να έχουν δίκιο. Πάντως σωστά … δεν λειτουργούν, αφού –εκτός των άλλων – διαμαρτύρονται (οι δημοκράτες) για τις ανταρσίες/ «αποστασίες» , κυβερνητικές πτώσεις και υπόγειες συνεργασίες. Αν, (σκεφτείτε το), δεν υπήρχαν καταψηφίσεις και πτώσεις κυβερνητικές, ακόμη και για ασήμαντα ζητήματα /νομοθετήματα, δεν θα ήταν καλύτερα/ορθότερα; Δεν θα ήταν –ουσιαστικά και όχι θεωρητικά – ελεύθερος ο κάθε βουλευτής, να πει την γνώμη του, όντας σε αρμονία με την βούληση, τη συνείδησή του, καθώς και την αποστολή του; Ακόμη : οι υποψίες, τα σπιλώματα, οι αρές/κατάρες και τα αναθέματα εκείνων, των καχύποπτων ή των πράγματι καλώς υποψιασμένων, εναντίον των διαφορογνωμούντων, που / πως θα μπορούσαν άραγε να (υπο)στηριχτούν, αφού η άρνηση /ψήφιση δεν θα έβλαπτε το Κόμμα τους;
ΥΓ: Μήπως είμαστε –και θεσμικά – λάθος και πρέπει να αλλάξουμε κάποια πράγματα; (σ.σ τροφή για σκέψη).
Ο Κώστας Χρονόπουλος είναι Ιατρός Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Υγειονομικών
