Γενικά τα ελληνικά προϊόντα που χρησιμοποιούνται στην γαστρονομία είναι υψηλής ποιότητας, όπως παραδέχονται όλοι. Αυτά τα ελληνικά «καλούδια» ταξιδεύουν στα πέρατα της γης. Αξίζει, λοιπόν, να δούμε ορισμένα από αυτά που καλά-καλά δεν είναι γνωστά ούτε στους Έλληνες.
Χαβιάρι Άρτας: Ελληνικό χαβιάρι; Ναι, το παράγει η εταιρεία Thesauri στην Άρτα από καθαρόαιμους οξύρυγχους και δεν έχει συντηρητικά τα οποία ευθύνονται για την χαρακτηριστική τραγανάδα στις πέρλες χαβιαριού, γι’ αυτό και έχει πιο βουτυράτη και μαλακιά υφή.
Μέλι Έλατο Βανίλια Μαινάλου: Πρωτοκλασάτο βιολογικό μέλι, ένα από τα δύο χαρακτηρισμένα Π.Ο.Π. της χώρας μας – το άλλο είναι το πευκοθυμαρόμελο Κρήτης. Παράγεται αποκλειστικά στο δάσος Κεφαλληνιακής ελάτης που σκεπάζει το ψηλό βουνό της Πελοποννήσου. Είναι εξαιρετικά σπάνιο μέλι μελιτώματος, από τα ελάχιστα στον κόσμο, καθώς οι μέλισσες δεν μας κάνουν τη χάρη να το παράγουν κάθε χρόνο. Διαθέτει μια εντελώς δικιά του, καραμελένια γεύση με αίσθηση βανίλιας, έχει μικρή συγκέντρωση σακχάρων, ξανθό περλέ χρώμα και παχύρρευστη υφή.
Βούτυρο ξυγαλί Πόντου: Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι ο Πόντος είναι η γενέτειρα του βουτύρου. Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι. Σημασία έχει ότι το ποντιακό βούτυρο είναι μοναδικό στον κόσμο, ασύγκριτης νοστιμιάς και ιδιαίτερης τεχνικής. Παράγεται από την επεξεργασία γιαουρτιού -ξύγαλα στην ποντιακή διάλεκτο-, το οποίο παλαιότερα τοποθετούνταν στο ξυλάγγ’ -ξύλινο δοχείο- και αναδεύονταν με δύναμη, δίνοντας το βούτυρο και το ταν, ένα παραδοσιακό ρόφημα που μοιάζει με ξινόγαλο. Έχει πλούσια γεύση, αμυδρά όξινη με γλυκιά επίγευση, η οποία, ανάλογα με την εποχή και το γάλα, διαφοροποιείται ελαφρώς.
Απόσταγμα σύκου Σύρου: Από τον καιρό του αείμνηστου Μπαμπατζίμ είχαμε να πιούμε ένα τόσο έντεχνο απόσταγμα φρούτου. Το Syko είναι το μοναδικό ελληνικό που παράγεται με απόσταξη από επιλεγμένα νωπά σύκα του νησιού, τα οποία υφίστανται ελεγχόμενη ζύμωση και στη συνέχεια αποστάζονται. Φτιάχνεται στη Βάρη Σύρου και είναι εξαιρετικό, με πολύ ξεχωριστή, παχιά υφή, στρογγυλό και πικάντικο, με διακριτικό άρωμα σύκου.
Verdea Ζακύνθου Κτήμα Γράμψα: Η Βερντέα πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και ταυτίστηκε με την μετέπειτα αμπελοοινική ιστορία του νησιού. Χαρακτηριστικό της είναι η πολυποικιαλιακή σύνθεση, που δείχνει πως και εδώ, όπως σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας, ο ποικιλιακός πλούτος είναι εντυπωσιακός. Χαρακτηριστική μαρτυρία αποτελεί ένα ποίημα του 1601, σε λίγους στίχους του οποίου απαριθμούνται 34 ποικιλίες, οι περισσότερες εκ των οποίων επιβιώνουν έως σήμερα. Το όνομα Βερντέα έχει τις ρίζες του στις βενετικές επιρροές της Ζακύνθου και προέρχεται από την ιταλική λέξη «verde» (πράσινο), ευθεία αναφορά στα σχεδόν άγουρα σταφύλια που χρησιμοποιούνταν για την αύξηση της οξύτητας του κρασιού.
Σιτάκα Κάσου: Με τυρί σιτάκα σερβίρονται οι κασιώτικες μακαρούνες, συνοδεία καραμελωμένων κρεμμυδιών. Το ίδιο, «στολίζει» τα ζυμαρικά στην Κω και στην Κάρπαθο. Είναι μαλακό και στους junk foodies θα θυμίσει λίγο τα τετηγμένα τύπου τσένταρ τυριά που χρησιμοποιούν σε ταχυφαγεία, ουδεμία σχέση όμως έχει ποιοτικά με αυτά. Πρόκειται για ένα από τα πιο ξεχωριστά τυριά της Ελλάδας, που παράγεται στο τυροκομείο Βοναπάρτη με πολύωρο μαγείρεμα του πρόβειου ξινογάλακτος του νησιού. Έχει κροκί χρώμα -λόγω του καραμελώματος που επιτυγχάνεται με την άνοδο της θερμοκρασίας-, κρεμώδη υφή με κόκκους και γεύση ασυνήθιστη – γλυκιά, τυρένια, δυνατή.
Δαμάσκηνα Σκοπέλου: Τα βιολογικής καλλιέργειας αποξηραμένα δαμάσκηνα Σκοπέλου περνούν από τέσσερις μαλάξεις και πολλά φουρνίσματα. Στο νησί φύονται δύο ράτσες: τα μεν είναι μαύρα με γλυκιά, βελούδινη γεύση, τα δε κοκκινωπά και ξινά, με μια ντελικάτη γλύκα. Από αυτά, τυποποιούνται και πωλούνται με το κουκούτσι τους πολύ μικρές ποσότητες.
Βράσμα Λέσβου: Η πεμπτουσία του σύκου! Ένα είδος πετιμεζιού από τα διάσημα ερεσιώτικα σύκα, με πολύ πυκνή και βαθιά γεύση. Στη Λέσβο φτιάχνουν με αυτό τα βρασματολούκουμα -καμία σχέση με τα λουκούμια-, τα αφράτα και κάπως υγρά μπισκότα που θυμίζουν μουστοκούλουρα τα οποία ζυμώνονται με το πετιμέζι του σταφυλιού. Το βράσμα, εξάλλου, χρησιμοποιείται όπως το πετιμέζι.
Αγριοφράουλες Κέρκυρας: Αυτά τα κατακόκκινα χαμοκέρασα καλλιεργούνται τα τελευταία 150 χρόνια στην πεδιάδα της Χρυσηίδας από την οικογένεια της Κατερίνας Τσαγκαροπούλου, από τους ελάχιστους που ασχολούνται πλέον με τη δύσκολη καλλιέργεια αυτού του καρπού, που έχει σημαδέψει την αγροτική ιστορία του νησιού. Πολλοί αποδίδουν την έλευσή του στην Κέρκυρα λόγω της αγάπης που έτρεφε για τις αγριοφράουλες η Πριγκίπισσα Σίσσυ. Αυστηρά εποχικές, λιγοστές, εύθραυστες, δεν αντέχουν στις μετακινήσεις και για να μη χαλάσουν πρέπει να καταναλωθούν ολόφρεσκες.
Απάκι από κρητικό κουνέλι: Στη Φάρμα Αλεξανδράκη, στο Μοναστηράκι Αμαρίου, εκτρέφονται κάτι ψωμωμένα κουνέλια που μεγαλώνουν στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Έχουν ψαχνό τρυφερό, αρκετά λιπαρό και νόστιμο – ό,τι πρέπει για γενναία κρητικά μαγειρέματα. Το περίτεχνο λεπτοκαπνισμένο απάκι που παράγουν οι Αλεξανδράκηδες με το δικό τους κρέας έχει φίνα και πρωτότυπη γεύση, που δεν ξενίζει τους γνώστες του μεζέ.
