Βοήθησε όλους η πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ

Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. στις ευρωεκλογές του Ιουνίου είναι η προθυμία που δείχνουν οι πολίτες να πάνε να ψηφίσουν. Από παντού έρχονται τα μηνύματα ότι οι κυβερνήσεις και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δίνουν μάχη ώστε να μην υπάρξει χαλαρότητα που οδηγεί στην αποχή.

Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για την Ελλάδα, όπου ουδείς αποκλείει, ότι είναι πιθανό-ειδικά η νεολαία- να προτιμήσουν την θάλασσα και την διασκέδαση από το να πάνε σε κάποιο εκλογικό τμήμα και να ασκήσουν το συνταγματικό του δικαίωμα. Εξάλλου ας μην λησμονούμε, ότι στις ευρωεκλογές δεν κρίνεται η τύχη μίας κυβέρνησης. Εκτός και εάν το εκλογικό αποτέλεσμα φέρει τα πάνω-κάτω. Κάτι που δεν φαίνεται με βάση τις δημοσκοπήσεις.

Όμως όπως αποδεικνύεται η πρόταση δυσπιστίας ήταν αυτό που χρειαζόταν το πολιτικό σύστημα για να συσπειρώσει τον κόσμο του και να στείλει ένα μήνυμα στους απλούς ψηφοφόρους, ότι οι ευρωεκλογές είναι πολύ σημαντικές. Για την μεν κυβέρνηση για να μην υποστεί μεγάλες απώλειες. Για την δε αντιπολίτευση για να καταφέρει να ροκανίσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Οπότε συμφωνώ απόλυτα με την ρήση κάποιων αναλυτών, ότι «εάν δεν υπήρχε η πρόταση δυσπιστίας, πιθανότατα θα έπρεπε να την έχουν εφεύρει».

Η αλήθεια είναι ότι οι επικείμενες ευρωεκλογές δεν έπασχαν μόνο από την χαλαρότητα του κόσμου και την διάθεση να απέχουν, αλλά είχαν και ζήτημα πολιτικό, καθώς έλειπε το αφήγημα, τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την αντιπολίτευση. Δεν μπορούσαν οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν ένα διακύβευμα. Ουδείς πίστευε το αφήγημα της κυβέρνησης περί σταθερότητας, ούτε και τον διαγκωνισμό της αντιπολίτευσης για το ποιος θα βγει δεύτερος. Τώρα όμως δημιουργείται ένα διαφορετικό διακύβευμα από αυτό που θέλουν να μας πλασάρουν οι πολιτικές δυνάμεις. Και πλέον τα διλλήματα είναι εάν οι ψηφοφόροι αποφασίσουν να αποστείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση για την ακρίβεια, την ασφάλεια, την υγεία και ότι άλλο θεωρούν ότι τους έχει δυσαρεστήσει. Από την άλλη θα αποφασίσουν εάν κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης αξίζει να αποτελέσει τον έτερο πόλο του πολιτικού μας συστήματος. Διότι όπως παραδέχονται όλοι οι αναλυτές το 41% απέναντι στο 17,5% των εκλογών του Ιουνίου του 2023 δεν είναι η κανονικότητα.

Τα νέα διλλήματα

Μετά την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ και-όπως αναμενόταν απορρίφθηκε- έχουν ξεκινήσει να «υφαίνονται» τα διλήμματα ένθεν κακείθεν. Και πλέον όπως παραδέχονται και οι δημοσκόποι από τις πρώτες τους μετρήσεις μοιάζουν αποτελεσματικά, ώστε να προκαλέσουν την αναγκαία πόλωση και να γεμίσουν  τα εκλογικά τμήματα στις 9 Ιουνίου.

Και πλέον όλοι καλούνται να κινηθούν σε διαφορετικά επίπεδα. Για παράδειγμα η Νέα Δημοκρατία από το 2019, που κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις είχε στήσει όλο το αφήγημα της στον «μπαμπούλα» Τσίπρα. Ο πρώην πρωθυπουργός κατάφερε να δημιουργήσει στρατιά θαυμαστών, αλλά και εξίσου μία μεγάλη στρατιά που τρέμουν ακόμη και ακούγοντας το όνομα του. Δείγμα του ότι δεν πέρασε απαρατήρητος. Όμως θα πρέπει να τονιστεί ότι τώρα ο Τσίπρας ασχολείται πρωτίστως με το να παρακολουθεί τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Οπότε το αφήγημα του Τσίπρα δεν υπάρχει και πλέον η κυβέρνηση αναζητά κάτι άλλο. Και φυσικά όπως έχουμε δει πολλάκις στο παρελθόν από όλες τις κυβερνήσεις στρέφονται στα συμφέροντα και στην αποσταθεροποίηση. Αλλά όταν υπάρχει νωπό εκλογικό αποτέλεσμα και μία άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πως θα μπορέσουν τα οποιαδήποτε συμφέροντα; Διότι κακά τα ψέματα αποκλείεται να σου γυρίσουν την πλάτη τουλάχιστον εννέα (9) βουλευτές και να μιλάμε για ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Και το λέμε αυτό διότι μόνο οι κυβερνήσεις με οριακή πλειοψηφία 151 εδρών κινδυνεύει πραγματικά.

Όμως για να λέμε και του στραβού το δίκιο και η αντιπολίτευση κινείται σε ένα περίεργο μονοπάτι. Ζητάει τιμωρητική ψήφο, ποντάροντας στην δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των πολιτών έναντι των πολλών αστοχιών της κυβέρνησης, αλλά προς ώρας δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι έχει πραγματικό πρόγραμμα για το αύριο. Δηλαδή να έχει παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα με ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις.

Φυσικά μέσα σε όλη αυτή τη νέα κατάσταση που φτιάχτηκε κατά την διάρκεια της συζήτησης επί της πρότασης δυσπιστίας και την αποπομπή (τα περί παραίτησης τα ακούω βερεσέ) των Σταύρου Παπασταύρου και Γιάννη Μπρατάκου (για την συμμετοχή στο πάρτι του Βαγγέλη Μαρινάκη) έχει κυκλοφορήσει κι ένα σενάριο, ότι ίσως οι εθνικές εκλογές δεν θα γίνουν το 2027, αλλά πολύ νωρίτερα. Ειδικά εάν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι αρνητικό για την κυβέρνηση. Εν αναμονή των πρώτων μετά την πρόταση δυσπιστίας δημοσκοπήσεων (από όλο το πολιτικό φάσμα αναμένονται βέβαια με τεράστιο ενδιαφέρον), η πρωτοβουλία Ανδρουλάκη άνοιξε αναμφίβολα το ηγετικό του βήμα στο ερώτημα: Ποιος θα πάρει κεφάλι στην Κεντροαριστερά. Εξ ου και η ικανοποίηση από τη Χαριλάου Τρικούπη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στοίχισε πίσω του τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, την Πλεύση Ελευθερίας, δίνοντας κατ’ αρχάς μια πρώτη απάντηση στο εσωτερικό του, που ετοιμάζεται να τον αμφισβητήσει την επομένη των ευρωεκλογών αν οι επιδόσεις είναι απογοητευτικές για το κόμμα.

Κατάφερε πάντως με μία κίνηση ο κ. Ανδρουλάκης να τραβήξει διαχωριστική γραμμή από τη Ν.Δ. και όσους του καταλόγιζαν «συναινετική ήπια αντιπολίτευση» αντί σκληρού ροκ. Και αν η Νέα Αριστερά δεν έχει απολύτως κανένα ζήτημα με τη συνεργασία μαζί του, ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη αιφνιδιάστηκε δυσάρεστα. Παγιδεύτηκε στη συνυπογραφή της πρότασης δυσπιστίας.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι μέχρι τις ευρωεκλογές δεν θα πλήξουμε. Ας ελπίσουμε ότι οι πολίτες στις 9 Ιουνίου συμμετάσχουν στην γιορτή της δημοκρατίας. Κάτι που θα είναι προς όφελος όλων. Και των πολιτικών και των πολιτών.