Του Μιχάλη Κωτσάκου
Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και αρκετούς μήνες σε αρκετό κόσμο προκαλούν γέλιο. Αποτελούν την μόνη διασκέδαση στην δύσκολη καθημερινότητα. Εξάλλου και η αφεντιά μου ουκ ολίγες φορές τα έχει χαρακτηρίσει κάτι μεταξύ επιθεώρησης και παράστασης τσίρκου.
Ίσως είναι χειρότερη, καθώς και στις θεατρικές επιθεωρήσεις και στις παραστάσεις τσίρκου υπάρχουν κανόνες. Ποιος βγαίνει στην σκηνή και για πόσο χρονικό διάστημα. Πως θα κρατήσουν τον θεατή σε εγρήγορση, ώστε να μην νιώθει βαρεμάρα και το κυριότερο να μην σιχτιρίζει τα χρήματα που έδωσε.
Τουναντίον στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση θυμίζει περισσότερο μεσημεριανές εκπομπές, όπου το κύριο μέλημα των παρουσιαστών είναι να υπάρξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ξεκατίνιασμα για να φέρει νούμερα τηλεθέασης. Κάτι που είχε παραδεχθεί δημοσίως πολλά χρόνια αργότερα ο μετρ του είδους, Ανδρέας Μικρούτσικος, ο οποίος ήταν μακράν ο κορυφαίος στο να ρίχνει λάδι για να τσακώνονται οι καλεσμένοι του και να σαρώνει στην τηλεθέαση.
Οπότε πολύ λογικά κάποιοι σκέφτηκαν ότι ο κατάλληλος παρουσιαστής σε μία πιθανή τηλεμαχία μεταξύ των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ κανονικά θα πρέπει να είναι ο Ανδρέας Μικρούτσικος και όχι οι έμπειροι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, οι οποίοι έφεραν σε πέρας μία καταπληκτική τηλεμαχία μεταξύ των υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ.
Πέραν, όμως της πλάκας, που και αυτή είναι αναγκαία στη ζωή μας, η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί θλίψη συνολικά για την δημοκρατία και την λειτουργία της Βουλής. Για να λειτουργήσει φυσιολογικά το πολίτευμα χρειάζεται και ισχυρή κυβέρνηση και αξιοπρόσεκτη αξιωματική αντιπολίτευση. Ας μην λησμονούμε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρείται από τους ισχυρούς θεσμούς της πολιτείας.
Ανεξάρτητα εάν σε κάποιους αρέσει ή όχι ο κυρίαρχος λαός επέλεξε ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως όπως φαίνεται σε λίγες εβδομάδες θα έχουμε αλλαγή και πλέον ως αξιωματική αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο θα είναι το ΠΑΣΟΚ. Κι όλα αυτά επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ έρχεται μία νέα διάσπαση, πιο οδυνηρή από τις προηγούμενες.
Έχουν ευθύνη
Όσοι μείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς οι λεγόμενοι «Τσιπρικοί» θα πρέπει να αναλογιστούν πολλά και διάφορα για το πώς ένα κόμμα που κυβέρνησε από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Ιούνιο του 2019 έχει φτάσει στο έσχατο σημείο απαξίωσης. Μία απαξίωση για την οποία ευθύνονται και οι ίδιοι. Αυτοί ήταν που επέτρεψαν στον Στέφανο Κασσελάκη, έναν… πολιτικό κομήτη να γίνει πρόεδρος.
Ο αστραφτερός νέος δεν ήταν ούτε συνεννοήσιμος, ούτε διαχειρίσιμος, δεν ήταν ούτε κατά διάνοια αριστερός, ενώ είχε και πλήρη άγνοια από την πολιτική. Το όπλο της ελαφρότητας και της ωραίας βιτρίνας γύρισε μπούμερανγκ σε όλους. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είχε ιδέα για το πώς θα γινόταν πράξη, αναίμακτα, αυτό που είχε στο μυαλό του, αλλά ήξερε εξαρχής απολύτως το τι θέλει. Ένα άλλο κόμμα, δικής του εμπνεύσεως, χωρίς έρμα, βαρίδια (κομματικά όργανα) και καμία πολιτική συγκρότηση. Πέντε μήνες μετά, το γυαλί ράγισε.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ο «παραδοσιακός ΣΥΡΙΖΑ», αυτός που λοιδορούσε διαρκώς ο Κασσελάκης, κηρύσσοντας και πόλεμο στον Αλέξη Τσίπρα, μέχρι την πρόταση μομφής και την καθαίρεσή του ήταν αντικείμενο σφοδρής κριτικής (από παραδοσιακούς ψηφοφόρους, δημοσιολογούντες, ΜΜΕ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις) για το γεγονός ότι ανέχονταν τον αδιαμεσολάβητο, μαζί με προειδοποιήσεις ότι αυτή η στήριξη που του παρείχαν ροκάνιζε το πολιτικό τους κεφάλαιο (για όποιον διέθετε, εν πάση περιπτώσει).
Μόλις συσπειρώθηκε ο παραδοσιακός ΣΥΡΙΖΑ και του είπε «ως εδώ, πήγαινε σε εκλογή στη βάση για να τρέξουν ομαλά οι εξελίξεις, γιατί αλλιώς θα σου κάνουμε πρόταση μομφής και θα πέσεις», όπου ξάφνου ο Στέφανος Κασσελάκης μετατράπηκε σε… πολιτικά διωκόμενο από δαιμονικούς γραφειοκράτες.
Οι υποστηρικτές του (εντός και εκτός πολιτικής) έχουν αποφασίσει να μην αφήσουν την αλήθεια να τους χαλάσει μια ωραία ιστορία. Τα πραγματικά περιστατικά, βέβαια, πόρρω απέχουν από τον κυνηγημένο Κασσελάκη που τον έφαγε μια δράκα μηχανισμών. Στην πραγματικότητα, τον έκπτωτο πρόεδρο τον έφαγε η αλαζονεία και όσοι του έταζαν ότι δεν πρόκειται να περάσει η πρόταση μομφής εναντίον του (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Εάν είχε σηκώσει το γάντι νέας προσφυγής στη βάση, και δεν θα ήταν έκπτωτος και θα οδηγούσε ο ίδιος το κόμμα σε συνέδριο και εκλογή νέας ηγεσίας.
Η πλειοψηφία δεν κρύβει ότι το να απαλλαγεί από τον Στέφανο Κασσελάκη είναι πλέον υπαρξιακής φύσεως ζήτημα για το κόμμα: «Ή ΣΥΡΙΖΑ ή Κασσελάκης», το έθεσε καθαρά ως δίλημμα ο Γιάννης Ραγκούσης. Τι έπεται: Υπάρχει μια απόφαση για διεξαγωγή του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ στις 8/11 (ακόμη δεν έχει αλλάξει). Η πλειοψηφία, όμως, δεν είναι μασίφ ούτε ως προς το πότε και πώς πρέπει να γίνει το συνέδριο. Οι απόψεις είναι τρεις, ως γνωστοποίησε κορυφαίο στέλεχος της πλειοψηφίας:
1. Να γίνει συνέδριο μίας ημέρας, για τις υποψηφιότητες, κανονικά στις 8/11.
2. Να μετακυλιστεί για πολύ αργότερα.
3. Να πραγματοποιηθεί κανονικά και στις ημερομηνίες και στη διάρκειά του (τριήμερο συνέδριο 8-10/11).
Μιλάμε για καραγκιοζιλίκια που φαίνεται δεν έχουν τελειωμό. Και πλέον δεν μιλάμε μόνο για πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι συνολικά πρόβλημα για το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Διότι είναι τεράστιο ζήτημα, άλλο να ψηφίζει ο λαός και άλλο να γίνεται στην Βουλή. Και όσο συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, τόσο παίρνουν θάρρος οι διάφοροι συνομωσιολόγοι που αναζητούν την δική τους ευκαιρία.
Είναι προτιμότερο να υπάρχει αντιπαράθεση, ακόμη και έντονη μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών, από το να μπούμε σε μία διαδικασία σωτήρων που τάζουν λαγούς με πετραχήλια και στο τέλος, όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού την πληρώνει ο απλός πολίτης.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά, μόνο το ίδιο το κόμμα, τα στελέχη του, τα μέλη του και τους ψηφοφόρους του εν λόγω κόμματος. Αφορά συνολικά την κοινωνία. Όπως η κάθε κρίση σε οποιοδήποτε κόμμα αφορά όλους μας.
