Πόσες φορές έχετε κοιταχτεί στον καθρέφτη και νιώσατε ένα μικρό σοκ; «Αυτός είμαι εγώ;» Με τα χρόνια, ο καθρέφτης γίνεται μια μορφή διαλόγου. Δεν μας δείχνει απλώς πώς φαινόμαστε, αλλά μας φέρνει αντιμέτωπους με το ποιοι ήμασταν, ποιοι είμαστε και πώς έχουμε αλλάξει.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ψυχολογικό μόνο. Έχει και επιστημονική βάση. Ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει άμεσα την εικόνα μας, ειδικά αν δεν κοιταζόμαστε συχνά. Αντίθετα, βασίζεται σε μια εσωτερική, «νοητική» εικόνα του εαυτού – συνήθως από πιο νέες ηλικίες. Γι’ αυτό και συχνά, όταν βλέπουμε μια πρόσφατη φωτογραφία, ξαφνιαζόμαστε.
Για τους μεγαλύτερους, αυτή η διαφορά μεταξύ «εικόνας» και «αντίληψης» του εαυτού είναι ακόμα πιο έντονη. Όμως δεν είναι κάτι αρνητικό. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο χρόνος δεν μας καθορίζει εξωτερικά. Το βλέμμα, η στάση, ο τρόπος που χαμογελάμε – αυτά παραμένουν. Η ψυχή δεν έχει ρυτίδες.
Μάλιστα, πολλοί ψυχολόγοι προτείνουν να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να του μιλάμε με καλοσύνη. Να μην επικεντρωνόμαστε στα «σημάδια», αλλά στα μάτια που έχουν δει τόσα, στα χείλη που έχουν μιλήσει με σοφία. Είναι μια μικρή πράξη αποδοχής που κάνει θαύματα στην ψυχολογία.
Ο καθρέφτης, τελικά, δεν δείχνει απλώς την όψη μας. Είναι εργαλείο κατανόησης και συμφιλίωσης. Κι αν μια μέρα δεν αναγνωρίσεις τον εαυτό σου; Χαμογέλα. Σημαίνει ότι έχεις αλλάξει – κι αυτό είναι ζωή.
