Κάθε απόγευμα, στις τέσσερις ακριβώς, το παλιό καφενείο της πλατείας γεμίζει. Όχι από φωνές και τάβλια, αλλά από τετράδια και σημειώσεις. Μια ομάδα συνταξιούχων αποφάσισε να μετατρέψει τον χώρο σε άτυπο πανεπιστήμιο – με δικά τους μαθήματα, παρουσιάσεις και ένα πρόχειρο πρόγραμμα γραμμένο με κιμωλία στον πίνακα.
Η θεματολογία ποικίλλει: από ιστορία και λαογραφία μέχρι φιλοσοφία και μαθηματικά. Όλα ξεκίνησαν όταν ένας πρώην καθηγητής έφερε ένα βιβλίο με ποιήματα του Καβάφη και άρχισε να διαβάζει. Το κοινό μεγάλωσε και γρήγορα το πράγμα οργανώθηκε.
Δεν υπάρχουν βαθμοί, ούτε εξετάσεις. Υπάρχει μόνο δίψα για μάθηση και η απόλαυση του να συζητάς. Μια φορά την εβδομάδα, κάποιος φέρνει μια ιστορία από τη γειτονιά, μια παλιά φωτογραφία ή ένα αντικείμενο με σημασία. Έτσι, στήνονται οι πιο συγκινητικές κουβέντες – όχι γιατί είναι βαριές, αλλά γιατί ξεπηδούν μέσα από κοινές εμπειρίες.
Το καφενείο δεν άλλαξε όψη, αλλά άλλαξε σκοπό. Τώρα, εκτός από φραπέδες και τάβλι, προσφέρει τροφή και για το πνεύμα. Και το πιο σημαντικό: κανείς δεν νιώθει μόνος. Όλοι έχουν κάτι να πουν και κάτι να ακούσουν.
