Σκέφτηκα κάποια στιγμή να πετάξω τα παλιά άλμπουμ. Ήταν σκονισμένα, με κάτι θολές φωτογραφίες από το ’70. Ποιον θα ενδιέφεραν τώρα;
Αλλά όταν έπιασα το πρώτο στα χέρια μου, δεν μπορούσα να το αφήσω. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου να μου φτιάχνει μαλλί της γριάς σε πανηγύρι. Θυμήθηκα το πρώτο μου ποδήλατο. Ένα ταξίδι στη Νάξο, που δεν είχε βγει ποτέ καλό στη φωτογραφία αλλά ήταν η πιο ωραία εβδομάδα της ζωής μου.
Άρχισα να σκανάρω φωτογραφίες. Να τις γράφω σε αρχεία. Έκανα ένα μικρό site. Τίποτα σπουδαίο. Αλλά τα παιδιά μου άρχισαν να ρωτούν. «Ποιος είναι αυτός ο κύριος με το παπιγιόν;» Ήταν ο προπάππους τους. Δεν τον είχαν δει ποτέ.
Τώρα κάθε εβδομάδα ανεβάζω μία φωτογραφία και γράφω την ιστορία της. Έγινε τρόπος σύνδεσης με το παρελθόν και το παρόν. Και ξέρω ότι κάποια μέρα, κάποιος άλλος θα συνεχίσει το άλμπουμ.
