Μητσοτάκης και Τσίπρας καλό είναι να αφήσουν εκτός ψηφοδελτίων Καραμανλή και Παππά για να πειστούν οι πολίτες ότι δεν τους κοροιδεύουν
Η τραγωδία στα Τέμπη αναμφίβολα έχει επηρεάσει τη ζωή όλων και μοιάζει σαν θρυαλλίδα εξελίξεων στην πολιτική ζωή του τόπου. Με βάση την ιστορία, συνήθως οι τραγωδίες, όπου μετράμε δεκάδες θανάτους προκαλούν αλλαγές κυβερνήσεων είτε βραχυπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα. Λειτουργούν όπως όταν υπογράφεις μνημόνιο, ή όπως προσφεύγεις για δανεικά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ακολουθώντας προγράμματα διάσωσης που συνήθως είναι αντιλαϊκά και περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις και γενικά σφιχτά δημοσιονομικά.
Σε ανάλογες τραγωδίες σαν των Τεμπών οι πολίτες λειτουργούν θυμικά, όταν κληθούν να ψηφίσουν και συνήθως θυμούνται κι άλλα πράγματα που μπορεί να τους έχουν ενοχλήσεις, αλλά τα έχουν καταπιεί. Οπότε το ερώτημα όλων τις τελευταίες ημέρες είναι κατά πόσο θα επηρεαστούν οι ψηφοφόροι από την τραγωδία των Τεμπών και ψηφίσουν με βάση τους 57 νεκρούς.
Δεν μπορώ να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καθώς τα μηνύματα που λαμβάνω από τους συνομιλητές μου είναι αντιφατικά. Τουναντίον μου μοιάζει ως πιθανότερο σενάριο να μην υπάρχει αυτοδυναμία και να οδηγηθούμε και μετά τις δεύτερες εκλογές σε κυβέρνηση συνεργασίας.
Όμως μπορώ να εκφράσω την ανησυχία μου για κάτι άλλο που έχω παρατηρήσεις την τελευταία εβδομάδα. Τα κόμματα έχουν ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι για το ποιος ευθύνεται περισσότερο σε ό,τι αφορά τα ηλεκτρονικά συστήματα των τρένων που υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Η αντιπολίτευση ουρλιάζει ότι ευθύνεται η κυβέρνησε για τους 57 νεκρούς της σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, ενώ από την πλευρά του το κυβερνών κόμμα μιλάει για παθογένειες δεκαετιών και προσπαθεί να διαμοιράσει την ευθύνη σε όλα τα κόμματα.
Συνέπεια όλων αυτών να υπάρχει η πεποίθηση σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ότι σε αυτή την εθνική τραγωδία θα υπάρξει ατιμωρησία και απλά κάποια μικρά ψάρια θα τιμωρηθούν και τέλος. Δεν πείθεται ούτε από την παρέμβαση της δικαιοσύνης. Και δυστυχώς τα κόμματα κάνουν ότι μπορούν για να απαξιώσουν τον θεσμό της δικαιοσύνης. Οπότε εάν συνεχιστεί αυτό το βιολί από τα κόμματα, μην σας φανεί απίθανο εάν στις εκλογές οι πολίτες ψηφίσουν με μία αντισυστημικότητα με συνέπεια να δούμε κόμματα που δεν πάει ο νους μας να εισέρχονται στην Βουλή. Κι εντάξει να δούμε κάποια μικρά κόμματα, όπως οι Οικολόγοι, ή έστω το κόμμα των κυνηγών αντέχεται. Για φανταστείτε να δούμε κάποια μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής, απλά και μόνο λόγω της οργής της κοινωνίας.
Να μαλακώσουν την οργή
Οπότε τώρα είναι η ώρα των κομμάτων να «μαλακώσουν» την οργή του κόσμου στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα, ότι είναι πολιτικές δυνάμεις που σέβονται την κοινωνία και που είναι πραγματικά στο πλευρό της. Διότι αυτό που ρωτά ο κόσμος είναι τι είναι η ανάληψη πολιτικής ευθύνης; Μια ουσιαστική απόφαση αυτού που την αναλαμβάνει ή ένα άδειο πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου;
Μετά την τραγωδία των Τεμπών παραιτήθηκε ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, αναλαμβάνοντας την υπηρεσιακή ανεπάρκεια του υπουργείου του και τον θάνατο των 57 ανθρώπων (νεαρών στην πλειοψηφία τους). Και βέβαια τώρα αναρωτιόμαστε τι σημαίνει η συγκεκριμένη παραίτηση; Έγινε σε μια προσπάθεια να πέσουν οι τόνοι; Να κατασιγάσει η οργή της κοινωνίας; Να ειπωθεί ότι «να κι ένας πολιτικός που παραιτείται και μπράβο του, οι άλλο δεν το έκαναν, άρα εμείς είμαστε καλύτεροι;»
Όμως μετά και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και την μετατόπιση ευθυνών τα κόμματα πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους. Να λάβουν δύσκολες αποφάσεις, προκειμένου να πείσουν την κοινωνία ότι άλλαξαν σκεπτικό και ότι ενδιαφέρονται για την διαφάνεια στην πολιτική ζωή του τόπου.
Έτσι η Νέα Δημοκρατία οφείλει να αφήσει εκτός ψηφοδελτίων τον Κώστα Καραμανλή και να μην καμώνεται ότι θα αποφασίσει ο αλός για την πολιτική τύχη του παραιτηθέντος υπουργούς. Λάθος. Τεράστιο λάθος. Ο άνθρωπος αυτός παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη για το θάνατο των 57 ανθρώπων στα Τέμπη, λίγες ημέρες μετά τα όσα έλεγε στην Βουλή περί ασφάλειας των σιδηροδρόμων. Ναι μεν μιλούσε για τον μουτζούρη του Βόλου που κάνει τοπικές διαδρομές, αλλά είδαμε λίγες ημέρες αργότερα τι έγινε και στην υποτιθέμενη σούπερ αμαξοστοιχία της χώρας.
Πώς είναι δυνατόν να αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία αλλά να επιμένεις να ζητάς την ψήφο του ελληνικού λαού; Και γιατί ένα κόμμα να επιβραβεύει έναν πολιτικό που παραιτήθηκε διότι αισθάνθηκε το μέγεθος της δικής του αντικειμενικής ευθύνης; Μα πώς μπορούν στη Νέα Δημοκρατία να αποφασίζουν παραμονή στα ψηφοδέλτια ενός πολιτικού που είχε τη μέγιστη ευθύνη, ως υπουργός, για το έγκλημα που έγινε στα Τέμπη;
Το πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού σήμερα είναι η πλήρης διάρρηξή του με την κοινωνία. Η παντελής απουσία ενσυναίσθησης και η επικοινωνιακή διαχείριση ακόμη και τέτοιων τραγωδιών. Σε μια κανονική χώρα ο παραιτηθείς υπουργός δεν θα δεχόταν τέτοια κάλυψη από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Δεν θα δεχόταν ούτε καν τη θέση του υποψηφίου για τις εκλογές, έτσι ώστε να δείξει ότι τα δάκρυα δεν ήταν κροκοδείλια.
Επίσης σε μία κανονική χώρα όταν ένας πρώην υπουργός και νυν βουλευτής και τιμωρείτο από το Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος δεν θα ήταν ποτέ υποψήφιος και απλά θα άλλαζε επάγγελμα. Ειδικά όταν η απόφαση του δικαστηρίου ήταν ομόφωνη. Και δεν μιλάμε για τριμελές, η πενταμελές, αλλά για απόφαση 12-0. Φυσικά μιλάμε για το Νίκο Παππά, ο οποίος καμώνεται ότι δεν συνέβη τίποτα και προσπαθεί να το παίξει ήρωας.
Οι κ.κ Μητσοτάκης και Τσίπρας ας περπατήσουν λίγο στο πεζχοδρόμιο μαζί με απλούς ανθρώπους και ας αφουγκραστούν τι θέλουν οι πολίτες. Μόλις το κάνουν θα καταλάβουν για ποιο λόγο οι κ.κ. Καραμανλής και Παππάς δεν πρέπει να είναι υποψήφιοι.
ΥΓ. Θα πρέπει να εξάρω τη στάση του Νίκου Ανδρουλάκη που έβγαλε εκτός ψηφοδελτίων το Νίκο Χαυτούρα, ο οποίος έδωσε από το τηλέφωνο άδεια στον επόπτη του μοιραίου σταθμάρχη. Μιλάμε για κάτι που δυστυχώς κάνουν οι περισσότεροι Έλληνες και ειδικά όσοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Έχουν ένα φίλο γιατρό και εξασφαλίζουν αναρρωτικές άδειες όποτε τις γουστάρουν. Ο Χαυτούρας είναι ένας γιατρός αγαπητός στην Μαγνησία και εάν το ΠΑΣΟΚ εκλέξει εκέι βολυευτή θα το όφειλε εν πολλοίς καις τον γιατρό. Κι όμως προτίμησε να χάσει την έδρα από το να του κολήσουν ρετσινιά.
