Η απρέπεια του Αλέξη Τσίπρα που δεν τόλμησε να ψελλίσει «έκανα λάθος» για την άθλια προσωπική διαφορά και το κόψιμο του ΕΚΑΣ επανέφερε την ΑΤΑ του αείμνηστου Παπανδρέου από την δεκαετία του ‘80
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Στην δημοσιογραφική μου καριέρα έχω καλύψει ουκ ολίγες εκλογικές διαδικασίες. Και δεν ομιλώ μόνο για την ημέρα που οι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες εκλέγοντας τους εκπροσώπους τους στην Βουλή και το κόμμα που θέλουν να τους κυβερνήσει.
Μιλάμε για τις προεκλογικές περιόδους. Εκεί, δηλαδή που κρύβεται το ζουμί των εκλογών. Την περίοδο εκείνη, όπου οι πολιτικοί και υπόσχονται και δεσμεύονται ότι θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Κατά τις προεκλογικούς περιόδους, θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι υπεύθυνοι επί των οικονομικών των κομμάτων στην κυριολεξία δεινοπαθούν. Ειδικά όταν οι αρχηγοί την έννοια οικονομικό πρόγραμμα την καθιστούν λάστιχο. Τότε που τα δισεκατομμύρια που ακούμε θυμίζουν έντονη βροχόπτωση και στην κυριολεξία χάνουν την αξία τους. Ακόμη και στην εποχή του ευρώ ουκ ολίγες φορές έχουμε ακούσει πολιτικούς αρχηγούς να λένε «θα δώσουμε πέντε-έξι δισεκατομμύρια για να καλύψουμε την Α ή την Β ανάγκη της κοινωνίας». Μόνο που η διαφορά του ενός με το άλλο ποσό διαφέρουν τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο.
Το εντυπωσιακό είναι ότι με αυτό το ένα δισεκατομμύριο διαφορά η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, όπως είδαμε να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές κατά την διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, όπου οι οικονομίες όλων των χωρών ήταν κλειδωμένες και οι πολίτες κλεισμένοι στα σπίτια.
Αναμφίβολα όλες οι υποσχέσεις είναι εύηχες για τους πολίτες και ενδόμυχα μας αρέσει να πιστεύουμε ότι το κόμμα που θα επιλέξουμε στις εκλογές θα μας κάνει η ζωή πιο άνετη. Όμως εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε κάποια πράγματα για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα την επαύριον των εκλογών. Πρώτον να χρησιμοποιούμε τη λογική μας εάν ακούμε κάτι πολύ ευχάριστο και να αναρωτηθούμε για ποιον λόγο αυτός που μας το υποσχέθηκε δεν το υλοποίησε όταν ήταν στην διακυβέρνηση τη χώρας; Δεύτερον θα πρέπει να αναλογιστούμε εάν οι υποσχέσεις είναι στη ρότα που ορίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι καλό και άγιο το ευρώ, αλλά στην ευρωζώνη υπάρχουν κανόνες. Και τρίτον, όταν μία χώρα πέρασε τρία μνημόνια πόση ελευθερία έχει στην δημοσιονομική της πολιτική όταν βρίσκεται σε μεταμνημονιακή εποπτεία.
Οι υποσχέσεις
Όλα αυτά τα γράφω παίρνοντας το ερέθισμα από τα όσα άκουσα από τον Αλέξη Τσίπρα κατά την προεκλογική του ομιλία στον Πύργο της Ηλείας προ δέκα περίπου ημερών. Εκεί όπου υποσχέθηκε τον ουρανό με τα άστρα και πολύ λογικά προκάλεσε ενθουσιασμό στους ψηφοφόρους του, που βρέθηκαν στο θεματικό πάρκο Ξυστρί της πρωτεύουσας του νομού Ηλείας.
Ενδεικτικά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε:
Κρατικοποίηση της ΔΕΗ και «απαλλαγή της από τους αρίστους που την έχουν μετατρέψει σε εργαλείο κερδοσκοπίας».
Επιβολή πλαφόν στην τιμή χονδρικής και λιανικής ηλεκτρικής ενέργειας.
Διατίμηση στη λιανική φυσικού αερίου και πετρελαιοειδών.
Αύξηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στα 880 ευρώ, από τον πρώτο χρόνο.
Αύξηση των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων κατά 10% από τον πρώτο χρόνο.
Θέσπιση μηχανισμού ετήσιας τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κάτι σαν την παλιά ΑΤΑ.
Αφορολόγητο στις 10.000 ευρώ για όλους (ελεύθερους επαγγελματίες, μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, εργαζόμενους με μπλοκάκι).
Μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα.
Μείωση των ΕΦΚ στα καύσιμα στον κατώτερο συντελεστή της ΕΕ.
Άμεση πρόσληψη 5.500 μόνιμων υγειονομικών. Πρόσληψη επιπλέον 10.000 σε βάθος τριετίας.
Ένταξη του υγειονομικού προσωπικού στα βαρέα και ανθυγιεινά.
20.000 διορισμοί μόνιμων δασκάλων και καθηγητών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε βάθος τετραετίας.
Δωρεάν μεταπτυχιακά προγράμματα.
Αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα ΑΕΙ με κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης και δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στις σχολές χαμηλής ζήτησης.
Ακούγοντας όλα αυτά ειλικρινά σας το λέω σκέφτηκα να τον ψηφίσω με χέρια και πόδια. Εάν τα πραγματοποιήσει ως κυβερνήτης τότε όντως προσφέρει άλλη ποιότητα στην καθημερινότητα μας. Όταν κόπασε ο αρχικός ενθουσιασμός θυμήθηκα ότι ο κ. Τσίπρας έχει διατελέσει πρωθυπουργός από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Ιούλιο του 2019 και πολλά από αυτά που είπε δεν τα έκανε, έχοντας ως δικαιολογία τους δανειστές και το μνημόνιο.
Μία ταπεινή συγνώμη
Για παράδειγμα πως μπορείς να εμπιστευθείς έναν πρώην πρωθυπουργό που μας ζητά δεύτερη ευκαιρία, όταν έκοψε το ΕΚΑΣ. Για να θυμηθούμε η έναρξη της χορήγησης του ΕΚΑΣ θεσμοθετήθηκε επί κυβέρνησης Σημίτη και δόθηκε για πρώτη φορά σε περίπου 180.000 δικαιούχους την 1η Ιουλίου 1996. Ήταν για έμπνευση του Τάσου Γιαννίτση, ο οποίος τότε ήταν διευθυντής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού και του καθηγητή Πλάτωνα Τήνιου, επίσης συμβούλου τότε του κ. Σημίτη και σήμερα επίκουρου καθηγητή στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιά. Ξεχωριστή συμμετοχή στη γέννηση του ΕΚΑΣ είχαν ο Μάνος Ματσαγγάνης, καθηγητής σήμερα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, που τότε ήταν σύμβουλος στο υπουργείο Οικονομικών, και ο συνάδελφός του, καθηγητής στο ίδιο τμήμα, Παναγιώτης Τσακλόγλου (σημερινός υφυπουργός Εργασίας). Και τώρα ο κ. Τσίπρας υπόσχεται την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (την γνωστή ΑΤΑ) που είχε θεσπίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου την δεκαετία του 80 και ο ίδιος επίσης την κατήργησε.
Όμως ο αξιότιμος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας απειλεί με την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, λες κι έχουμε ξεχάσει ότι την άφησε φεσωμένη με τεράστια χρέη. Έταξε διορισμούς με το τσουβάλι και νέα αύξηση του κατώτατου μισθού. Κι όμως τάζοντας όλα αυτά δεν βρήκε το θάρρος να ζητήσει συγνώμη από τους νέους, για το ότι θέσπισε τον υποκατώτατο μισθό με συνέπεια χιλιάδες νέοι να εργάζονται σε τουρισμό κι εστίαση κανονικό 10ωρο, αλλά οι αμοιβές να ήταν μικρότερες του κατώτατου μισθού. Αλλά και στο θέμα των συνταξιούχων δεν ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει ένα συγνώμη για την αθλιότητα της προσωπικής διαφορά του ελεεινού νόμου Κατρούγκαλου.
Η δικαιολογία
Η μόνιμη δικαιολογία του κ. Τσίπρα ήταν πως πίεζαν οι δανειστές. Η αλήθεια είναι ότι οι δανειστές, η τρόικα, οι θεσμοί, τα μνημόνια ανέφεραν οικονομικούς στόχους. Έλεγαν ότι εμείς θέλουμε στο τέλος του χρόνου να υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα. Άρα σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν το πώς θα βρουν αυτά τα κονδύλια. Και πολύ απλά πήγαιναν στα εύκολα με το να υπερφορολογούν τα συνήθη υποζύγια. Τους έχοντες και κατέχοντες δεν τους πείραξε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο στο χώρο του Τύπου για να αναγκάσει τηλεοπτικούς σταθμούς, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ενημερωτικούς ιστότοπους να υμνούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και η καταδίκη Παππά στο Ειδικό Δικαστήριο.
Όλα αυτά οι ψηφοφόροι πρέπει να τα θυμηθούν πριν από την κάλπη. Και να αξιολογήσουν όλες τις υποσχέσεις που θα ακούσουν προεκλογικά. Όχι μόνο από τον κ. Τσίπρα, αλλά από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Και να σκεφτούν επίσης ότι οι εποχές της ανεμελιάς για την ελληνική οικονομία έχουν ολοκληρωθεί από την ώρα που εισήλθαμε στη ζώνη του ευρώ.
