Της Ιωάννας Λιούτα
Σε μια χώρα που γερνάει γρηγορότερα απ’ ό,τι ανανεώνεται, η ψήφος μετατρέπεται σε προνόμιο των ηλικιωμένων και όχι σε δικαίωμα των πολλών. Η πρόσφατη δημοσκόπηση της MRB έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι βλέπουμε καθημερινά: οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα και ειδικά στη Νέα Δημοκρατία, ενώ οι άνω των 65 την στηρίζουν μαζικά, επιβάλλοντας στις πλάτες της νέας γενιάς το μέλλον που αυτή απορρίπτει.
Η εικόνα είναι αποκαλυπτική:
Στις ηλικίες 17-24 ετών, η Ν.Δ. είναι τέταρτη (!), πίσω ακόμα και από την Πλεύση Ελευθερίας, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ.
Στους 25-34, η Πλεύση φτάνει το 19,3%, ενώ η Ν.Δ. δεν αγγίζει καν το 12%.
Στους 35-44, μόλις και μετά βίας η Ν.Δ. πλησιάζει τους 22%, καθώς η επιρροή της αρχίζει να φθίνει όσο το εκλογικό σώμα γίνεται πιο παραγωγικό και πιο απαιτητικό. Και όμως, όλα αυτά δεν αρκούν για να αλλάξει η ρότα της χώρας.
Ο λόγος είναι ένας: οι ηλικιωμένοι ψηφίζουν. Και το κάνουν μαζικά. Οι άνω των 65 ετών οι οποίοι απαριθμούν περίπου 2,3 με 2,5 εκατομμύρια πολίτες, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, προσέρχονται στις κάλπες με συμμετοχή άνω του 70%. Και ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία σε ποσοστό 38,2%. Πρόκειται για ένα μπλοκ που, από μόνο του, μπορεί να καθορίσει το αποτέλεσμα και να κρατήσει στην εξουσία ένα κόμμα που οι νέοι θεωρούν πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά ξεπερασμένο.
Οι συνέπειες των αποφάσεων
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα η πολιτική βούληση των 20άρηδων, που καλούνται να ζήσουν τις συνέπειες των αποφάσεων, μπορεί να ακυρωθεί τόσο εύκολα από εκείνους που έχουν ήδη εξασφαλίσει συντάξεις, σπίτια και μια (έστω φθίνουσα) ποιότητα ζωής;
Πώς είναι δυνατόν μια νεολαία που μεταναστεύει ή βυθίζεται στη φτώχεια, την εργασιακή ανασφάλεια και την ψυχική εξουθένωση, να βλέπει την ψήφο της να μη μετρά όσο εκείνη του 75χρονου που νοσταλγεί το «νόμο και τάξη» του Μητσοτάκη;
Η Ελλάδα έχει καταντήσει μια χώρα όπου οι νέοι δεν απέχουν μόνο από τις κάλπες. Απέχουν από την ίδια τη δημοκρατία. Όχι επειδή αδιαφορούν, αλλά γιατί νιώθουν προδομένοι και αποκλεισμένοι. Βλέπουν ένα πολιτικό σύστημα να επιβραβεύει το συντηρητισμό, την πελατειακή λογική, το ρουσφέτι, την καταστολή και την κοροϊδία, όλα όσα η Νέα Δημοκρατία ενσαρκώνει με ακρίβεια.
Αυτό που ζούμε δεν είναι μόνο κρίση συμμετοχής. Είναι ταξική κρίση της αντιπροσώπευσης. Η ψήφος έχει μετατραπεί σε εργαλείο συντήρησης των προνομίων των λίγων εις βάρος των πολλών. Η μάζα των συνταξιούχων λειτουργεί συνειδητά ή ασυνείδητα ως ανάχωμα απέναντι στις κοινωνικές διεκδικήσεις της νέας γενιάς. Όσο η ΝΔ καταφέρνει να τους διατηρεί ικανοποιημένους, έστω με ψίχουλα, θα συνεχίσει να κυβερνά εις βάρος του μέλλοντος.
Τι μένει; Η αποχή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι δώρο στην εξουσία. Αν οι νέοι δεν σηκωθούν να σπάσουν την αριθμητική κυριαρχία των γερασμένων ψηφοφόρων, τότε η Ελλάδα θα συνεχίσει να κυβερνιέται από τους απόμαχους και όχι από τους δημιουργούς.
Ήρθε η ώρα η ψήφος να ξαναγίνει πράξη αντίστασης, όχι απογοήτευσης.
Η Ιωάννα Λιούτα είναι Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια