Εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται την οργή των απλών πολιτών για το δυστύχημα στα Τέμπη και «κοκορομαχούν» έχοντας στα μυαλά τους το πολιτικό όφελος
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Στο προηγούμενο φύλλο έγραφα ότι έτσι όπως «σκοτώνονται» οι εκπρόσωποι των κομμάτων-ειδικά των δύο μεγαλύτερων-εκνευρίζουν ακόμη περισσότερο τους απλούς πολίτες, οι οποίοι ακόμη δεν έχουν ξεπεράσει το σοκ από το δυστύχημα των Τεμπών και τις τριτοκοσμικές συνθήκες που αποκαλύφθηκαν σε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Ανέφερα με έμφαση ότι πρέπει να χυθεί άπλετο φως για το δυστύχημα και τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που σπαταλήθηκαν για τον ΟΣΕ. Διότι ουδείς μπορεί να ανεχτεί ότι το 2023 δύο αμαξοστοιχίες τράκαραν κατά μέτωπο στην ίδια ράγα, κι ενώ υπήρχε διπλή γραμμή. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη έχει σταματήσει να συμβαίνει ακόμη και στα υποανάπτυκτα κράτη Αφρικής και Ασίας, όπου οι επιβάτες σκαρφαλώνουν και ταξιδεύουν μέχρι και στην οροφή των αμαξοστοιχιών.
Επίσης έδινα έμφαση στο ότι τα κόμματα επιτέλους πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν θα κερδίσουν απολύτως τίποτα αν οι εκπρόσωποι τους διακρίνονται σε… κοκορομαχίες στις πολιτικές τηλεοπτικές εκπομπές. Και πρότεινα να κινηθούν στην ίδια ρότα, προκειμένου να «μαλακώσουν» τους οργισμένους πολίτες που έφτασαν στο σημείο να μιλούν για κακή χώρα.
Και δυστυχώς πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις δικαιώθηκα. Τραμπούκοι χτύπησαν τον Γιάνη Βαρουφάκη σε μία ιδιωτική στιγμή του, όταν είχε πάει για φαγητό με τη σύζυγο του σε μεζεδοπωλείο των Εξαρχείων. Κάποιοι άλλοι τραμπούκοι, που προσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστές, επιτέθηκαν στον Δημήτρη Βίτσα (πρώην υπουργό και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ)στους Αγίους Ανάργυρους κι έπαιξαν ξύλο με όσους αντέδρασαν στην καταδρομική επίθεση.
Όπως μπορεί να καταλάβει ακόμη κι ένα παιδί, όταν τσακώνεσαι μετά από μία τραγωδία για το ποιος φταίει για την τραγωδία των Τεμπών οδηγείς τον ίδιο σου τον εαυτό σε αδιέξοδο. Διότι πολύ απλά πυροβολείς τα πόδια σου. Και δίνεις πάτημα σε διάφορους μπαχαλάκηδες να εμφανιστούν ως λαϊκοί εκπρόσωποι. Και φυσικά ο κάθε λογικός άνθρωπος κατανοεί πως εάν επιτρέψεις σε μπαχαλάκηδες να σε εκπροσωπούν, τότε πλέον επιτρέπεις την ανθρωποφαγία, ανοίγοντας την πόρτα της ζούγκλας.
Ήδη τα πρώτα μηνύματα είναι πολύ άσχημα. Όπως λένε έμπειροι δημοσκόποι-εκλογολόγοι, «αυτά που βρίσκουμε στις έρευνές μας είναι αυτά που περίπου περιμέναμε να δούμε». Ήδη η ενίσχυση της γκρίζας ζώνης είναι το νέο ποιοτικό στοιχείο και έχει τη σημασία του αφού ως συνήθως στον δρόμο για τις κάλπες η ψήφος παροχετεύεται στις δυνάμεις του πολιτικού συστήματος, ενώ τώρα ακολουθεί αντίρροπη τάση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ξαφνικά κάποια υποτίθεται αντισυστημικά κόμματα μπαίνουν στο κάδρο, δίχως να έχουν μία ολοκληρωμένη πρόταση, πάνω στην οποία πρέπει να στηριχθεί ένας ψηφοφόρος, να αναλύσει, να κρίνει, να συγκρίνει και φυσικά να την ψηφίσει.
Οι αγανακτισμένοι
Ας μην λησμονούμε τι συνέβη στα πρώτα χρόνια του μνημονίου, όταν η αντισυστημικότητα έγινε μόδα και οι «αγανακτισμένοι» διαμαρτύρονταν στην πλατεία Συντάγματος. Κι εκεί έγινε το πρώτο κακό. Αντί να «μαλακώσουν» τον κόσμο πυροδότησαν για μικροπολιτικούς λόγους την οργή. Έτσι δεν αντέδρασαν όταν κάποιοι φώναζαν «να καεί, να καεί το μπ….. η Βουλή». Και ξαφνικά βρήκε πρόσφορο έδαφος η Χρυσή Αυγή και είδαμε τα επόμενα χρόνια τους ναζιστές στην Βουλή.
Μετά από τόσα χρόνια καταλάβαμε το πόσο σημαντικό ήταν για τη χώρα ακόμη και οι σκληρές συνθήκες του μνημονίου. Διότι φανταστείτε να ακούγαμε τους ακραίους τότε που ούρλιαζαν για επιστροφή στην δραχμή. Την εποχή της πανδημίας, όπου όλες οι οικονομίες έκλεισαν η δική μας που στηρίζεται μόνο στις υπηρεσίες και όχι στην βιομηχανική παραγωγή, στην κυριολεξία θα είχε τινάξει τα πέταλα, που λέει και ο λαός μας.
Και αυτή την εποχή υπάρχει ένα νέο κίνημα διαμαρτυρόμενων, νέων ως επί το πλείστον, οι οποίοι αντιδρούν συνολικά για τη ζωή τους. Και πλέον μετά την τραγωδία βγήκαν στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες για τη ζωή τους, όχι μόνο για τους σιδηρόδρομους. Θέλουν καλύτερες δουλειές, καλύτερες αμοιβές, θέλουν να μπορούν να προγραμματίσουν το μέλλον τους, με βάση τις δικές τους δυνάμεις. Όμως πολύ εύκολα αυτά τα θέλω μπορούν να εξοκείλουν. Διότι όταν βλέπουν τους πολιτικούς να σκοτώνονται, δίχως να προσφέρουν ρεαλιστικές λύσεις, πολύ εύκολα μπορούν όχι μόνο να παρεκτραπούν, αλλά και να κινηθούν σε αντισυστημική ψήφο, ακόμη και για χαβαλέ.
Κι εδώ πρέπει να προσέξουν τα κόμματα και οι πολιτικοί ταγοί. Τόσα χρόνια μιλούσαν για απολιτίκ νεολαία. Για νέους που προτιμούσαν να πάνε βόλτα, παρά να περιμένουν στις ουρές στις κάλπες για να εκλέξουν εκπροσώπους στην Βουλή. Τώρα η απολιτίκ νεολαία βγήκε στους δρόμους, όμως δεν πρέπει κανένας να θεωρήσει δεδομένη την ψήφο της. Τουναντίον μπορεί εύκολα να κινηθεί σε ακραίες επιλογές ένθεν κακείθεν με ότι συνεπάγεται αυτό.
ΥΓ.: Είμαι εναντίον της βίας κατά των πολιτικών. Εάν θέλεις να τιμωρήσεις έναν πολιτικό δεν χειροδικείς εναντίον του. Τον τιμωρείς στις επόμενες εκλογές. Και πιστέψτε με πονάει περισσότερο αυτό. Οπότε θεωρώ απαράδεκτες τις επιθέσεις και στον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Δημήτρη Βίτσα. Όμως θα πρέπει να πω την κακία μου. Όταν την τετραετία 2010-2012 μέλη των τοπικών του ΣΥΡΙΖΑ ειδοποιούσαν τους συντρόφους τους ποιοι υπουργοί της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου βρίσκονταν σε διάφορες εκδηλώσεις κι έκαναν καταδρομικές. Το είδαμε στα ΚΑΠΗ της Αργυρούπολης, όπου διέκοψαν ομιλία του τότε κυβερνητικού εκπροσώπου Γιώργου Πεταλωτή με ντου, οδηγώντας κάποιους ηλικιωμένους, που παρακολουθούσαν, σε λιποθυμίες και επικίνδυνες καταστάσεις για την υγεία τους. Τότε θυμάμαι καλά ότι πήγαν να χτυπήσουν τον Θόδωρο Πάγκαλο σε ταβέρνα στα Καλύβια, ενώ ποιος ξεχνά την εικόνα του αιμόφυρτου Κωστή Χατζηδάκη. Τότε τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδίκασαν καμία επίθεση και μιλούσαν για λαϊκές αντιδράσεις. Τουναντίον τώρα εμείς δεν μιλάμε ούτε για λαϊκές αντιδράσεις, ούτε ότι έχει η ζωή γυρίσματα. Καταδικάζουμε την βία. Τόσο απλά.
