Κάποτε είχα ένα μικρό ραδιόφωνο που έπαιζε κάθε βράδυ δίπλα στο κρεβάτι μου. Χάθηκε κάπου στα χρόνια, ανάμεσα σε μετακομίσεις και οικογενειακές φασαρίες. Την προηγούμενη εβδομάδα, ψάχνοντας παλιά πράγματα, το βρήκα σε ένα κουτί. Το σκούπισα, του έβαλα μπαταρίες, και – ναι, έπαιξε.
Όχι καθαρά. Είχε αυτό το χαρακτηριστικό τζζζζζ ανάμεσα στους σταθμούς. Αλλά με εκείνο το βράδυ γύρισα στο 1971, σε μια εποχή με πορτοκαλί τοίχους, κασετόφωνα και φρέσκα όνειρα. Από τότε, το βάζω να παίζει λίγο κάθε βράδυ. Με κοιμίζει διαφορετικά. Με κρατάει αγκαλιά με όσα ήμουν και όσα είμαι.
