Του Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
Πέρασε μισός αιώνας από τότε που ο «ειρηνικός» Αττίλας κατέκτησε το 37% της Κύπρου μας. Βέβαια οι Τούρκοι είχαν μια δικαιολογία, εξ αφορμής των γεγονότων και των αντιπαλοτήτων μεταξύ της Κυπριακής και Ελλαδικής ηγεσίας, των Μακαρίου και Ιωαννίδη.
Αλλά και … προθυμία να ανταποκριθούν –ως εγγυήτρια δύναμη – στην έκκληση στα Ηνωμένα Έθνη του Μακαρίου «να παρέμβουν οι «εγγυητές» για να «σωθούν οι Έλληνες και οι Τουρκοκύπριοι» (χωρίς να συνυπολογίσει τις συνέπειες). Καταλυτικός, ύπουλος και σαφέστατα ανθελληνικός ο ρόλος του τότε Υπουργού των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ.
Τα γεγονότα είναι γνωστά: ο απελευθερωτικός (από τον Βρετανικό αποικιακό ζυγό) αγώνας της ΕΟΚΑ του στρατηγού Γρίβα. Οι διαφωνίες με τον Μακάριο και την δράση του Σαμψών. Οι Συνθήκες: Ζυρίχης –Λονδίνου και ο ύποπτος /επικίνδυνος όρος των «Εγγυητριών Δυνάμεων» που δεχτήκαμε. Εκεί στηρίχτηκαν οι Τούρκοι και επακολούθησε το δράμα του Κυπριακού, που συνεχίζεται άγνωστο για πόσο ακόμη! Μετά τις αποτρόπαιες εξελίξεις το νησί, de facto διαχωρίστηκε σε βόρειο και νότιο τμήμα, με τουρκική και ελληνική διοίκηση αντίστοιχα. Δεν υπήρξε de sure διαχωρισμός. Αντίθετα τα ψηφίσματα των Διεθνών Οργανισμών (ΟΗΕ, Σ.Α…) καταδίκασαν τον διαχωρισμό και αναφέρθηκαν σε μια ενιαία χώρα- Κράτος. Όμως ουδέποτε εφαρμόστηκαν!
Έκτοτε η Τουρκία, όχι μόνον δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση αποκατάστασης, αλλά προχώρησε σε αυθαίρετο –και νομικά αβάσιμο – εποικισμό, με Τούρκους προερχόμενους από την (Ανατολική κυρίως) Τουρκία. Παράλληλα… ενταφιάστηκε το ανθρωπιστικό ζήτημα των συλληφθέντων και –ακόμη – αγνοουμένων. Οι δηώσεις, οι βιασμοί, το κάψιμο και η βεβήλωση Ορθοδόξων Εκκλησιών, θεωρήθηκαν (από την διεθνή Κοινότητα) ως … φυσιολογικές παράπλευρες απώλειες!
Παρέμεινε ίδιο
Πριν 21 χρόνια η Κύπρος έγινε μέλος της Ε.Ε. Όμως το Τουρκοκατεχόμενο τμήμα της δεν άλλαξε χέρια. Παρέμεινε –και παραμένει – υπό Τουρκική Κατοχή! Η Ε.Ε. δεν έδειξε να ενοχλείται. Ούτε ποτέ απαίτησε την αποχώρηση της αιμοσταγούς «ειρηνευτικής επιχείρησης», όπως την αποκαλεί η Τουρκική ηγεσία. Περιέργως ανησυχεί, ενδιαφέρεται, ξοδεύεται για την Ουκρανία, χώρα μη μέλος της Ε.Ε. Εορτάζεται πλέον ως «ημέρα ειρήνης και ελευθερίας» η 21η Ιουλίου του 1974.
Το ίδιο επαναλήφθηκε και εφέτος με τον πολεμοχαρή, άκαπνο «πολέμαρχο» κο Ερντογάν να παρίσταται και να καμαρώνει για το θλιβερό επίτευγμα (άλλων). Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Το ίδιο και το κυπριακό δράμα. Των Τούρκων άνοιξε η όρεξη και επί χρόνια προκαλούν με παραβάσεις, παραβιάσεις και διατυπώνουν παράλογες απαιτήσεις για τμήματα και του Ελλαδικού χώρου: Νησιά και Θράκη! Όνειρο του Δον Κιχώτη κου Ερντογάν η… νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Εμείς (Ελλαδίτες και ΕλληνοΚύπριοι) τι κάνουμε. Η απάντηση εξατομικεύεται. Γεγονός πάντως είναι πως βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση /τέλμα. Τι περιμένουμε άραγε; Να συμπληρωθεί ο αιώνας κατοχής της Κύπρου, μήπως και κάτι αλλάξει; Ή 5 αιώνες ώστε από τα αποκαΐδια και την τέφρα να αναγεννηθεί (όπως το πτηνό το αιγυπτιακό, ο Φοίνιξ) το ελληνικό μας φιλότιμο, ο πατριωτισμός του Ελληνισμού; Η εξατομίκευση προσφέρει ποικίλες απαντήσεις /θέσεις /δράσεις. Ό,τι όμως κι αν επιλεγεί θα πρέπει να επακολουθήσει, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και συμφωνήσουμε στα εξής:
Συμφωνία
Α. Είναι φιλική ή εχθρική χώρα η Τουρκία;
Β. Πρέπει να συνεχίσουμε να θεωρούμε –εμείς και οι Κύπριοι αδελφοί μας – ότι το πρόβλημα θα λυθεί με άμεσες διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ή να τις διακόψουμε και να στηρίξουμε τη διεθνοποίησή του;
Γ. Τι νόημα έχουν οι αλλεπάλληλες Ελληνοτουρκικές συναντήσεις και συνομιλίες με την Τουρκία για διάφορα ζητήματα όταν εκείνη απειλεί (casus belli), παραβιάζει, προκαλεί και συνεχίζει να κατέχει πάνω από το 1/3 της Κύπρου;
Δ. Απέδωσαν τίποτα οι μέχρι τώρα ελληνικές προσπάθειες κατευνασμού, ήπιων νερών, χριστιανικών στροφών της παρειάς που δέχεται προσβολές /χαστούκια; Αν λοιπόν η πολιτική είναι –και όντως έτσι είναι – η τέχνη του εφικτού, τότε προφανώς αποτύχαμε.
Ε. Απέτυχαν –με διαφορετικά μάλλον ποσοστά – όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, εδώ και δεκαετίες; Όχι! Ουδείς ήταν προδότης. Διαπιστώθηκε: ανικανότητα, οσφυοκαμψία, δειλία, ιδεοληψία που θέλει τις (ανέφικτες όμως ιστορικά και πρακτικά) σχέσεις με την γειτόνισσα, να γίνουν καλές, αγαθές, ειρηνικές, αδελφικές. Σαφώς και υπήρξε επηρεασμός έξωθεν, (που ίσως οδήγησε σε ενδοτικότητα σε ορισμένες περιπτώσεις.).
Λίγη γνώση Ιστορίας. Ελαφριά παρατηρητικότητα στα τουρκικά σχολικά βιβλία, στις απειλές, στις αυθαιρεσίες, στις αρπακτικές εδαφικές διεκδικήσεις, στο Κύπριακο κ.ο.κ., θα πείσει και τον πλέον καθυστερημένο πολίτη ή πολιτικό, πως παίζουμε χαμένο παιχνίδι, εν ου παικτοίς, σε εχθρικό μάλιστα γήπεδο. Τόσο των Ευρωπαίων /Ε.Ε., όσο και ορισμένων Αμερικανών / ΗΠΑ, που για συμφεροντολογικούς/οικονομικούς λόγους, επιθυμούν να μην ενοχληθεί η Τουρκία, τότε καταλήγουμε σε απογοήτευση και ανάγκη αλλαγής πλεύσης.
ΥΓ 1: Η θέση μου /πρόταση:
• Αλλαγή –εχθές – της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής.
• Άσκηση του δικαιώματος επέκτασης στα 12 μίλια παντού.
• Διακοπή –εχθές- κάθε διμερούς συνομιλίας με την Τουρκία αν:
Ι. Δεν άρει το casus belli.
II. Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο μας.
ΙΙΙ. Αν δεν σταματήσει τις προκλήσεις, τις απειλές και τις παραβιάσεις.
ΙV. Αν δεν πάψει να αποκαλεί : «Τουρκική» την Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
V. Αν δεν σταματήσει να ζητεί διεθνή αναγνώριση του Ψευδοκράτους.
• Επίμονη καμπάνια ενημέρωσης της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
• Επίλυση του Κυπριακού μέσω Διεθνοποίησης και μόνον. Είναι επιεικώς βλακώδες να πιστεύει κανείς πως η Τουρκία, η οποία προσπαθεί να επιτύχει την αναγνώριση του Ψευδοκράτους ως επισήμου – χωριστού – Κράτους στην Κύπρο, θα λύσει το Κυπριακό με …. υποχωρήσεις προς την Ελληνοκυπριακή πλευρά. Θα συζητεί αενάως και παραπειστικώς, για το θεαθήναι!
• Κατάρριψη – άνευ προειδοποίησης – κάθε τουρκικού μαχητικού που ήθελε παραβιάσει τον εναέριο χώρο της Πατρίδας μας.
• Τέλος (κάτι που απαιτεί…κότσια) Ελληνοπρέπεια: Ενημέρωση – επισήμως – της Τουρκίας πως αν επιθυμεί απόκτηση ελληνικών εδαφών τότε:
Ας τολμήσει να προχωρήσει. Η Ελλάδα είναι εδώ και την αναμένει: Μολών λαβέ μεμέτια.
ΥΓ 2. Λέτε, αν κάνουμε τα παραπάνω, κάτι να αλλάξει; Πάντως, αν δεν τα κάνουμε, θα συνεχίσουμε -όπως πάμε -δηλαδή, όλο και χειρότερα. Ζήτημα επιλογής και κοινής λογικής. 51 χρόνια είναι πάρα πολλά και δεν νομίζω πως και ο πιο σκληρός τράχηλος ακόμη του Ελληνοραγιά, μπορεί να τον υπομείνει. Φτάνει πια! Δεν αντέχεται άλλο ο εξευτελισμός του Ελληνισμού!
Ο Κώστας Δημ. Χρονόπουλος είναι Ιατρός-Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Υγειονομικών
