Δυσεξήγητα και δυσπερίγραπτα συμβαίνουν σε ετούτο το φερόμενο ως Κράτος μας.
1. Σε περιόδους έντονης ανέχειας, σημαντική μερίδα του πληθυσμού, με ανθρώπους –μισθωτούς και συνταξιούχους –που οι αποδοχές τους δεν επαρκούν για κάλυψη των 2/3 του μήνα,- κάποιοι συμπολίτες τους θησαυρίζουν! Αυτό –εκτός των άλλων – είναι άδικο και προκλητικό. Ευαγή Ιδρύματα και επιχειρήσεις, όπως πχ supermarkets, πετρελαιοειδή, Τράπεζες, ενέργεια κλπ, αλλά και μεσάζοντες, εμφανίζουν υπερκέρδη εν μέσω φτωχοποίησης των συνανθρώπων τους!
Προδήλως –και προκλητικώς- δημιουργούνται συναισθήματα αγανάκτησης /οργής των μη εχόντων /αναξιοπαθούντων, για τους έχοντες /πλουτίζοντες. Τίθεται θέμα απαράδεκτων ανισοτήτων, κοινωνικών χαοτικών αποστάσεων, αδικιών, αλλά κυρίως ηθικό. Όταν κάποιοι πένονται δεν νοείται άλλοι να έχουν υπερκέρδη. Η πολιτεία (σε μόνιμη σύγχυση και αδυναμία ελέγχων των τιμών, πάταξη της φοροδιαφυγής/φοροκλοπής, εξόντωσης των αισχροκερδιζόντων και των παρασιτούντων μεσαζόντων) αρκείται –για κατευνασμό των δικαίως διαμαρτυρομένων – να …. φορολογήσει τα υπερκέρδη και μετέπειτα μέρος (όχι το όλον βέβαια) από αυτά να το μοιράσει, ως ψιχία ανακούφισης /επιδόματα στους μη έχοντες!. Ελεημοσύνη δηλαδή, από εκείνους που θα έπρεπε ο Θεός να … ελεήσει για την ανεπάρκειά τους! Γιατί άραγε η «πολιτεία» επιτρέπει ή αδυνατεί να παρέμβει, με αποτέλεσμα να πλουτίζουν ορισμένοι και μετά να αντιμετωπίζει με φαιδρούς τρόπους = φορολόγηση υπερκερδών και αντίδωρα ελεημοσύνης στους αναξιοπαθούντες;. Γιατί τους αφήνει να εκμεταλλεύονται ασύστολα/ασύδοτα τις συγκυρίες αισχροκερδίζοντες;. Κάθε συγκροτημένο , αξιοσέβαστο Κράτος θα επιδίωκε την παρεμβατική πρόληψη και όχι την εκ των υστέρων «θεραπεία».
2. Ένα από τα πάγια αιτήματα των εργαζομένων και συνταξιούχων, είναι η ΑΤΑ και δικαίως. Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή. Ποια ΑΤΑ και επί ποιών αποδοχών; Των σημερινών; Όχι βέβαια. Θα πρέπει πρώτα να επανέλθουν οι αποδοχές στα προηγούμενα ή σε βιώσιμα επίπεδα και τότε – επ’ αυτών – να ισχύσει μελλοντικά η ΑΤΑ. Εξυπακούεται ότι πρέπει να (υπερ)καλύπτει τον πληθωρισμό και όχι μέρος του.
3. Θρυλείται η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, εδώ και χρόνια. Υποθέτω ότι –έστω λιγοστοί επιζώντες (τότε που θα καταργηθεί) να το χαρούν. Οι υπόλοιποι, στο μεταξύ, θα αρκεστούν να διαφωνούν στο ποιος φταίει περισσότερο: ο ΣΥΡΙΖΑ που έφερε τον νόμο ή η Ν.Δ., η οποία (όπως είχε υποσχεθεί) δεν τον κατάργησε (παρά το ότι κατάργησε κάπου 12 άλλα άρθρα του). Πάντως (υποψιάζομαι όχι για εισπρακτικούς λόγους) την προσωπική διαφορά την διατήρησε (;) ίσως για να μπορεί, ευχερέστερα , να … καταριέται τον θλιβερό νόμο συνολικά! Προφανώς για τους πολιτικούς μας –διαχρονικά – δεν υφίστανται καλοί ή κακοί νόμοι. Μόνον εισπρακτικά αποδοτικοί και μη! Κρατική υγιής και έντιμη λογική.
4. Συχνά –και βασικά όπου συμφέρει την πολιτεία –γίνονται αναφορές στις χώρες της Ε.Ε και σε ό, τι ισχύει εκεί, προς …- συγκριτική –ανακούφιση μας. Παραθεωρούν όμως ότι οι συγκρίσεις πρέπει να γίνονται για ομοειδή και όχι ετεροειδή. Αν στις χώρες της Ε.Ε υπάρχουν παρόμοιοι: μισθοί, συντάξεις, κοινωνική μέριμνα, βιοτικό επίπεδο, τότε ΝΑΙ! Τώρα;. ΌΧΙ!. Ακόμα και οι μέσοι όροι που ευρύτατα –πλην ατυχέστατα –χρησιμοποιούνται, δεν θα πρέπει να ισχύουν ως μέτρο σύγκρισης ή και –θεωρητικής – σύγκλισης, ιδίως για ευαίσθητους ανθρώπινους τομείς. Ο κύριος παράγοντας, που θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη είναι εκείνος της αξιοπρεπούς διαβίωσης και μόνον! Αν, σύμφωνα με την EUROSTAT, ένας στους τέσσερεις (1/4) Έλληνες ζει γύρω ή κάτω από το όριο της φτώχειας, τι νόημα έχει (για τους ίδιους, αλλά και γενικότερα) αν ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μ.ο. είναι λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω;. Αριθμούς συγκρίνουν ή τρόπο ζωής /επιβίωση ανθρώπων οι στατιστικολόγοι και οι πολιτικοί; Ακόμη, μπορεί να διαφέρει το είδος, δηλ σε ποιους παράγοντες οφείλεται ο πληθωρισμός, σε τι αφορά, ανάμεσα στις χώρες. Οι δε αποδοχές υπόκεινται /συμπιέζονται ή και εκτοπίζονται /ακυρώνονται από τις παράλογες (όπως συμβαίνει σε εμάς) εκτινάξεις τιμών και ιδίως σε είδη πρώτης ανάγκης!
ΥΓ: Εκτιμώ πως η συγκράτηση των τιμών είναι υπέρτερης αξίας και προτεραιότητας, έναντι των αιτημάτων αύξησης των αποδοχών (όσο και αν αυτές είναι επιβεβλημένες). Διαφορετικά θα αντλούμε εις πίθον Δαναΐδων, αφού οι τιμές θα αυξάνονται (αν δεν χαλιναγωγηθούν), εξανεμίζοντας τις όποιες αποδοχές με συνέπεια τον περαιτέρω υποβιβασμό του επιπέδου ζωής των ήδη αναξιοπαθούντων.
Απογοήτευση!
Ο Κώστας Δημ. Χρονόπουλος είναι Ιατρός Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Υγειονομικών
