Δεν ήθελα να κατεβάσω άλλη εφαρμογή. Ούτε να μπω σε χορευτικά, ούτε να μάθω τι είναι το «trend». Αλλά η εγγονή μου επέμενε. «Έλα παππού, μόνο δέκα δευτερόλεπτα!» Και κάπως έτσι, βρέθηκα με κάτι γυαλιά ηλίου και μια ψεύτικη κιθάρα, να κάνω playback σε ένα τραγούδι που δεν ήξερα καν.
Μόλις το ανεβάσαμε, γέλασα τόσο πολύ που ένιωσα δεκαετίες νεότερος. Όχι για το βίντεο – αλλά γιατί εκείνη γελούσε μαζί μου, όχι για μένα. Και μετά άρχισε να μου δείχνει τι κάνουν άλλοι στην ηλικία μου. Ένας παππούς που μαγειρεύει, μια γιαγιά που λέει ανέκδοτα, ένας τύπος που κάθε μέρα απαντά με σοφία στα σχόλια.
Ξαφνικά, αυτό που φαινόταν παιδικό, έγινε γέφυρα. Μου έδειχνε βίντεο και εγώ της έλεγα ιστορίες. Μου έμαθε πώς να κάνω «duet», κι εγώ της έμαθα πώς να καθαρίζει σπανακόρυζο. Δώσαμε κάτι ο ένας στον άλλον – κάτι πέρα από οθόνες.
Το TikTok έγινε αφορμή. Όχι για να γίνω διάσημος, αλλά για να έρθω πιο κοντά σε έναν κόσμο που φοβόμουν ότι δεν με χωράει πια. Τελικά, με χωρούσε. Και κάθε φορά που βλέπω τα like, δεν με νοιάζουν. Με νοιάζει που λέει “παππού, πάμε να κάνουμε άλλο ένα”.
