Πάντα ήθελα να μάθω ιταλικά. Δεν είχα ποτέ χρόνο. Η δουλειά, τα παιδιά, οι υποχρεώσεις. Μετά τα 65 όμως, πήρα απόφαση. Βρήκα ένα τμήμα για ενήλικες στον δήμο. Ήταν απογευματινό. Πήγα.
Πίστευα ότι θα είμαι ο μόνος μεγάλος. Ήμασταν δώδεκα. Οι περισσότεροι πάνω από 60. Ήμασταν όλοι σαν μαθητές ξανά. Γελάγαμε, κάναμε λάθη, ξεχνάγαμε άρθρα και ρήματα. Αλλά ήμασταν εκεί, με θέληση.
Μετά το μάθημα, πηγαίναμε για καφέ. Μιλάγαμε ιταλικά όπως μπορούσαμε. Μια φορά πήραμε απόφαση και πήγαμε τετραήμερο στη Ρώμη. Δεν καταλαβαίναμε πολλά, αλλά ξέραμε να λέμε «Uncappuccino, per favore» και να γελάμε πολύ.
Η εκμάθηση ξένης γλώσσας μετά τα 60 δεν είναι απλώς άσκηση για το μυαλό. Είναι απόδειξη ότι ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις μαθητής.
