Μπορείς να κάνεις φίλους μετά τα 70; Νόμιζα πως όχι. Όμως η καθημερινή μου διαδρομή με το λεωφορείο άλλαξε γνώμη.
Εγώ πήγαινα για ψώνια. Εκείνη για τα εγγόνια. Καθόμασταν πάντα στην ίδια σειρά καθισμάτων. Στην αρχή ένα «Καλημέρα». Μετά ένα «Πού πάτε σήμερα;». Και σε λίγο, είχαμε αρχίσει να μιλάμε για τα πάντα: για παλιά φαγητά, για γιορτές, για παιδικά λάθη.
Γελάγαμε. Πολύ. Και περιμέναμε να βρεθούμε ξανά. Μια φορά, έχασα το λεωφορείο – κι ένιωσα ότι μου έλειψε. Άλλη φορά μου κράτησε θέση. Ακόμα και σε μια τέτοια απλή συγκυρία, βρέθηκε χώρος για φιλία.
Τώρα πίνουμε καφέ κάθε Δευτέρα, ανεξάρτητα από τα λεωφορεία. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο – ή μήπως είναι;
