Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου *
Τονίζεται, υπερτονίζεται και πολυτονίζεται (μεσούντος του … μονοτονικού μας) ότι «δεν πάει άλλο» η κοινωνική μας διολίσθηση –περί κατολισθήσης πρόκειται.
Όλοι (σχεδόν) – με εξαίρεση τον εαυτούλη τους βέβαια – αποφαίνονται πως «κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει», αν φυσικά δεν θέλουμε να επιδεινωθεί η κατάσταση , που πράγματι έχει ξεφύγει».
Οι –πρώιμα ή όψιμα – ανησυχούντες, δεν γνωρίζουν προφανώς το παράδειγμα του «σωληναρίου οδοντόπαστας» (ή δεν με διαβάζουν προσεκτικά).
Διευκρινίζω:
Αν πάρετε ένα σωληνάριο οδοντόπαστας, αφαιρέσετε το πώμα και πιέσετε το πίσω μέρος, θα χυθεί μια ποσότητα. Αυτό είναι εύκολα επιτεύξιμο. Αν τώρα επιχειρήσετε να ξαναβάλετε μέσα στο σωληνάριο ό, τι χύθηκε έξω, θα διαπιστώσετε πως είναι αδύνατο !!!.
Ε! αυτό ακριβώς συμβαίνει με την δική μας και τις λοιπές (πολύ) πολιτισμένες κοινωνίες διεθνώς!….
Συνακόλουθα, τα δάκρυα –κροκοδείλια /ψεύτικα ή πραγματικά που χύνονται , είναι ανώφελα /μάταια. Αργά πλέον για δάκρυα !.
Δεν υπάρχει οδός / πόρος /πορεία επιστροφής. Άλλωστε το (ανθρώπινο) έδαφος (όντας εντελώς άγονο /χέρσο/ακατάλληλο/αποξηραμένο, λόγω απουσίας ποτίσματος από Παιδεία /Καλλιέργεια), δεν προσφέρεται προκειμένου να βλαστήσει και να αποδώσει καρπούς ποιοτικούς: αρχών, αξιών, ήθους, αλληλεγγύης κ.ο.κ.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν, επιπρόσθετα, υποστεί εκτεταμένο μιθριδατισμό με αποτέλεσμα να εθίζονται στον εκφυλισμό /εξαχρείωση που τους περιβάλλει. Συνηθίζουν, συμβιβάζονται, αποχαυνώνονται, αποτελματώνονται, δεν αντιδρούν και παραιτούνται (από κάθε προσπάθεια βελτίωσης). Μπορεί η εξέλιξη /αντίδραση… απάθειας αυτή να ακούγεται και να είναι εξόχως λυπηρή, αλλά αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα δυστυχώς.
Οι ευάριθμες προσπάθειες που γίνονται κατά καιρούς, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Το ποτάμι (που παρασύρει ακόμη και τους θεμελιακούς πυλώνες, όπως: Οικογένεια, Πατρίδα, Θρησκεία, Αρετές, Αρχές, Αξίες, Θεσμοί), κυλά ορμητικά, ανεμπόδιστα, πολύβουα, με αποτέλεσμα να μην ακούγονται οι –ασθενικές, μεμονωμένες- φωνές αυτοσυγκράτησης. Είναι τραγικό το μέγεθος της αλλοίωσης, της παρακμής, της σήψης !….
Παράδειγμα
Ένα απλό παράδειγμα, από τα χιλιάδες:
Κάποτε ανησυχούσε /τρόμαζε και αγανακτούσε το κοινό , η δολοφονία ενός ανθρώπου. Ημέρες, μήνες, χρόνια, το συζητούσαμε και αδυνατούσαμε να το χωνέψουμε. Τώρα δεν απασχολεί ο θανάσιμος τραυματισμός –λόγω εθισμού – αλλά οι … «ενδιαφερόμενοι» που ρωτούν απλώς: «Πόσοι ήταν οι νεκροί» (αυτό παρουσιάζει κάποιο συζητητικό ενδιαφέρον !!!…).
Μήπως είναι καιρός να σταματήσουν: οι «ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΕΣ» τις αχρείαστες διαπιστώσεις τους και οι «ΑΝΗΣΥΧΟΥΝΤΕΣ» τα κλαψουρίσματα για το που πηγαίνει ετούτη η κοινωνία (που εμείς μαζί με τους «ανησυχούντες» βέβαια) δημιουργήσαμε με περισσή αφροσύνη;.
Μήπως θα πρέπει όλοι μαζί – οι συνευθυνόμενοι – να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να συναποφασίσουμε να αλλάξουμε ρότα /πορεία …. εχθές;.
ΥΓ Πως όμως άραγε; Μακάρι να γνώριζα να σας απαντήσω.
Θα υπάρξει (εδώ που φθάσαμε) ανάκαμψη, εξυγίανση;
Ή ισχύει το: «Ανεπιστρεπτί». Άλλη ερώτηση παρακαλώ (!).
• Ο Κώστας Χρονόπουλος είναι Ιατρός Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Υγειονομικών