Του Μιχάλη Κωτσάκου
Με την διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, τόσο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. όσο και από μέλος του κυβερνώντος κόμματος, πλέον το σύνολο των κομμάτων εξουσίας βρίσκονται σε περίοδο αναταραχής.
Ναι μεν η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ χειρότερη, όμως και τα άλλα δύο κόμματα αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, που μπορεί να αποτελούν την χαρά των δημοσιογράφων, καθώς έχουν θέματα στο πιάτο, αλλά από την άλλη δεν το λες και ότι καλύτερο για την κοινωνία. Διότι όλοι λογικοί πολίτες κατανοούν ότι όσο τα κόμματα βρίσκονται σε περιδίνηση, τόσο τα προβλήματα τους δεν θα λύνονται, αλλά ούτε θα υπάρχει κι εναλλακτική πρόταση.
Στη Νέα Δημοκρατία η εξουσία λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία. Οπότε οι διαφορές που υπάρχουν προς ώρας εξελίσσονται σε ένα ιδιότυπο αντάρτικο. Δηλαδή μέσω επερωτήσεων βουλευτών για θέματα της καθημερινότητας. Όμως αυτός ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είχε γίνει προγενέστερα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης με τους τώρα «εξεγερμένους» βουλευτές της Ν.Δ. να μην δίνουν σημασία και στις τότε ερωτήσεις και φυσικά στις απαντήσεις που δεν έδιναν οι υπουργοί.
Επίσης οι περισσότεροι εκ των βουλευτών της Ν.Δ. παρατηρούν ότι πλέον στο κόμμα τους υπάρχει ιδεολογική μετατόπιση σε μία σειρά από ζητήματα. Όπως για παράδειγμα τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Όμως πρωτίστως κατά τη γνώμη μου αυτό το «ιδιότυπο αντάρτικο» προέρχεται κυρίως από την δυσαρέσκεια που δεν αξιοποιήθηκαν σε κάποια κυβερνητική θέση. Κάτι που το έχουμε δει πολλάκις στο παρελθόν από όλα τα κόμματα.
Ισχύει στο έπακρο αυτό που λέμε στο ποδόσφαιρο όταν μία γνωρίζει την ήττα: Ότι οι καλύτεροι παίκτες της είναι αυτοί που δεν παίζουν. Στην περίπτωση των «γαλάζιων» βουλευτών πέρα από την γκρίνια και τις προσωπικές φιλοδοξίες, υπάρχει και η δυσαρέσκεια της κοινωνίας για την ακρίβεια. Ειδικά οι βουλευτές της περιφέρειας έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα, καθώς οι διαπροσωπικές σχέσεις στην επαρχία είναι πιο κοντινές έναντι των αστικών κέντρων.
Και δεν είναι μόνο η ακρίβεια, που όπως έχω επισημάνει ουκ ολίγες φορές πλήττει την πλειοψηφία της κοινωνίας. Είναι και η φορολογία των ελεύθερων επαγγελματιών που έχει ανεβάσει στα κεραμίδια ένα σωρό κόσμο, οι οποίοι κατά κόρον ψήφισαν Νέα Δημοκρατία στις εκλογές και του 2019 και του 2023.
Οι θέσεις Σαμαρά
Τώρα όσον αφορά τον Αντώνη Σαμαρά, νομίζω ότι τα όσα είπε απέχουν από την πραγματικότητα. Όχι η κριτική που άσκησε για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ούτε το εάν η Νέα Δημοκρατία έχει ξεστρατίσει. Αυτό αφορά τα μέλη και τους φίλους της Νέας Δημοκρατίας και όχι τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί που νομίζω ότι ο πρώην πρωθυπουργός πιάστηκε οφ σάιντ ήταν στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Ποτέ δεν συμφώνησα με τις θέσεις του, αλλά ως δημοκρατικός πολίτης οφείλω και να τις σέβομαι, αλλά και να του δίνω βήμα για να τις πει. Όμως σε καμία των περιπτώσεων δεν δέχομαι ότι υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός- από οποιαδήποτε κόμμα- που να είναι μειοδότης. Διότι όλοι κατανοούμε πως όταν αφήνεις υπόνοιες ότι ο υπουργός των Εξωτερικών είναι μειοδότης, αυτόματα σημαίνει ότι δείχνεις προς το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς όλοι γνωρίζουμε πως ο πρωθυπουργός δίνει τις κατευθύνσεις και τις εντολές.
Σε ό,τι αφορά τις σπόντες για την μυστική διπλωματία δεν δίνω καμία σημασία. Όλες οι κυβερνήσεις ποτέ δεν ενημέρωναν. Πάντα κινούνταν πάνω σε μία βάση και προσπαθούσαν με διαφόρους τρόπους να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό για την εθνικά συμφέροντα. Όταν υπήρξε η συμφωνία του Ελσίνκι, επί ημερών Σημίτη, όπου η Ελλάδα συνηγορούσε για να ξεκινήσουν τις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας με την Ε.Ε., πολλοί και τότε έκαναν λόγο για μυστική διπλωματία. Όμως αυτή η μυστική διπλωματία οδήγησε σε μία νίκη για τα εθνικά μας θέματα, με την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. δίχως να υπάρξει λύση στο Κυπριακό. Μία είσοδος που επί της ουσίας θωράκισε την Κύπρο έναντι της Τουρκίας. Κι όμως αυτή η μυστική διπλωματία έπιασε την Τουρκία στον ύπνο που ενώ περίμενες να την υποδεχθούν με δόξα και τιμή στην Ε.Ε., στο τέλος της ημέρας εισήλθε η Κύπρος. Οπότε η μυστική διπλωματία ενίοτε είναι και σημαντική και χρήσιμη.
Το ζητούμενο από εδώ και πέρα είναι το τι θα κάνει ο κ. Σαμαράς. Θα κάνει κόμμα; Θα συνεχίσει την μοναχική του πορεία; Θα συνεχίσει να λειτουργεί ως σύγχρονος Δον Κιχώτης κυνηγώντας ανεμόμυλους έχοντας στο ρόλο του Σάντσο Πάντσα τον διευθυντή του Γραφείου Τύπου του, το Νίκο Τσούτσια; Ουδείς γνωρίζει. Ίσως ούτε και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς.
Η αντιπολίτευση
Από την άλλη στον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει, όπως έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα το «ανεμομαζέματα διαβολοσκορπίσματα». Αύριο διεξάγεται ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών για να εκλεγεί νέος πρόεδρος και όπως όλα δείχνουν εάν προσέλθουν να ψηφίσουν άνω των 50.000 μελών και φίλων, στην Κουμουνδούρου θα στήσουν τριήμερο πάρτι από τη χαρά τους. Όπως γίνεται αντιληπτό οι 303.000 που πήγαν στο ΠΑΣΟΚ προ δύο περίπου μηνών αποτελεί ένα όνειρο απατηλό. Και βέβαια μετά από τη νέα διάσπαση με το κόμμα Κασσελάκη που θα ανακοινωθεί σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον επιστρέφει στα παλιά ποσοστά. Κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορούμε τώρα να το υπολογίζουμε ως κόμμα εξουσίας.
Το ΠΑΣΟΚ ευνοείται από την απίσχνανση του ΣΥΡΙΖΑ και περνάει τη δημοσκοπική άνοιξή του. Ωστόσο, έχει πρόβλημα με το «δια ταύτα»: ποια κυβερνητική λύση προτείνει στο εκλογικό σώμα; Δεν είναι καθόλου καθαρό. Και το βράδυ των επόμενων εκλογών θα αντιμετωπίσει αξεπέραστη δυσκολία. Αν είναι ενισχυμένο μεν, αλλά δεύτερο κόμμα, πώς θα αποκρούσει την πρόσκληση για συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ; Κι αν την αποκρούσει, τι θα αντιπροτείνει;
Ακόμα κι αν το ΠΑΣΟΚ ξεπεράσει τον εαυτό του σε εκλογική επίδοση και έρθει πρώτο κόμμα, «δια ταύτα» δεν θα έχει. Αυτά δεν γίνονται έτσι, χρειάζονται προετοιμασία και κάτι τέτοιο δεν είναι στις επιλογές της ηγεσίας του. Εκτός αν ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι δικοί του πιστεύουν στη δική τους αυτοδυναμία…
Συμπερασματικά να πούμε ότι αυτή την εποχή τα κόμματα εξουσίας δεν περνούν και τις καλύτερες ημέρες τους. Και αυτό πρέπει να προβληματίζει κάθε λογικό πολίτη. Όταν τα κόμματα είναι πολυδιασπασμένα (ακόμη και εάν βρίσκονται υπό την ίδια στέγη υπάρχει ζήτημα. Κατά τη γνώμη μου μεγάλο…
