• Βρισκόμαστε ενώπιων της συντέλειας του κόσμοι, όταν ακούς ότι το ΔΝΤ ανησυχεί για τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Στο σημερινό μου σημείωμα θα επιχειρήσω να εφαρμόσω το «φαινόμενο της πεταλούδας». Δηλαδή την ποιητική μεταφορά, στη θεωρία του χάους για το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μια από τις διατυπώσεις, λέγεται ότι «αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα».

Αναμφίβολα οι απειλές της Ρωσίας για χρήση πυρηνικών όπλων στον πόλεμο της Ουκρανίας μπας και καταφέρει και ξεφύγει από το νέο Αφγανιστάν, όταν οι τότε Σοβιετικοί υπέστησαν βαριά ήττα από τους Μουτζαχεντίν στον δεκάχρονο πόλεμο από το 1979 έως το 1989. Και πολύ λογικά οι απειλές της Μόσχας έχουν τρομάξει τους πάντες. Από κυβερνήσεις μέχρι τον απλό λαουτζίκο. Διότι εάν ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου, ποτέ δεν ξέρεις πως θα μαζευτεί όλη αυτή η τρέλα.

Και βέβαια όλοι ελπίζουμε ο Πούτιν να μην πατήσει το κουμπί. Όμως θα πρέπει να τα περιμένουμε όλα, διότι στην Ουκρανία ο υποτίθεται ανίκητος στρατός της Ρωσίας αποδεικνύεται μία φούσκα. Και ουδείς στην παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να προβλέψει πόσο έχει πληγώσει το γόητρο του Πούτιν. Ή πιο σωστά εάν μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Απλά όπως όλοι επιτιθέμενοι δεν μπορούν πότε να καταλάβουν, ότι όταν κάποιος αμύνεται για την πατρίδα του, για το σπίτι του, για την οικογένεια του αποκτά καρδιά χιλίων λεόντων και δεν υπολογίζει εάν ο εχθρός είναι πανίσχυρος, ή πολυπληθής, ή ότι έχει μεγαλύτερο πολεμικό εξοπλισμό. Αυτό θα ισχύσει και στο υποτιθέμενο σενάριο που οι Τούρκοι επιτεθούν σε ελληνικό έδαφος.

Ποιες είναι, λοιπόν, οι συνέπειες αυτού του πολέμου στην Ουκρανία; Τα προβλήματα στην ενέργεια είναι τεράστια και φυσικά προκαλούν ένα ντόμινο ανατιμήσεων, με συνέπεια ο πληθωρισμός να έχει χτυπήσει όλες τις χώρες και η ακρίβεια να πλήττει τα νοικοκυριά όλων των ευρωπαϊκών χωρών.

Και η κατάσταση γίνεται ολοένα πιο ανησυχητική, όταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) με επίσημο ραπόρτο του επισημαίνει τους κινδύνους για τα νοικοκυριά. Ναι καλά διαβάσατε. Το λαομίσητο σε όλο τον πλανήτη ΔΝΤ πλέον ανησυχεί για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις (εννοείται τις μεσαίες και μικρές). Και τι λέει το ΔΝΤ; Ότι οι υψηλότερες τιμές ενέργειας και τροφίμων μπορεί να κάνουν τον πληθωρισμό να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα για μεγαλύτερο διάστημα. Αυτό φυσικά θα έχει επιπτώσεις και στην χρηματοπιστωτική αγορά με κίνδυνο επιδείνωσης. Με απλά λόγια ο δανεισμός μικρών και μεσαίων, όπως και οι αναχρηματοδοτήσεις θα γίνονται μόνο με την βοήθεια κιαλιών.

Εάν μάλιστα εμφανιστεί μία νέα πανδημία (ήδη στην Αιτή έχουν επιβεβαιωθεί 16 θάνατοι από χολέρα, ενώ αυξάνονται τα κρούσματα), τότε θα ισχύσει το «κλάψτα Χαράλαμπε» που λέει και ο λαός μας. Και φυσικά αυτή η γεωπολιτική ανακατωσούρα μπορεί να πλήξει το εμπόριο και τις κεφαλαιακές ροές, πλήττοντας περισσότερο τους αδύνατους.

Το χειρότερο που προβλέπει το ΔΝΤ είναι οι επιπτώσεις που μπορεί να προκληθούν εάν χειροτερεύσει κι άλλο η κρίση της αγοράς ακινήτων στην Κίνα. Και βέβαια θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε την κρίση με τα ακίνητα στις ΗΠΑ την πρώτη δεκαετία του 2000 που οδήγησε στην κατάρρευση της Lehman Brothers προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση. Και αυτή την κρίση την πλήρωσαν οι πιο ευάλωτες οικονομίες όπως η δική μας.

Η Ελλάδα

Πάμε και στα δικά μας τώρα. Εμείς οι απλοί πολίτες αντιλαμβανόμαστε ότι εάν χειροτερέψει η κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία, οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είμαστε εμείς. Και δεν μιλάμε πολιτικά, αλλά με βάση τη λογική. Όταν υπάρχει παγκοσμίως ανάπτυξη, τότε οι πιο μικρές χώρες δημιουργούν τα δικά τους μικρά θαύματα για τα οποία υπερηφανεύονται. Όμως όταν γυρίσει ανάποδα η κατάσταση είναι οι πρώτες που την πληρώνουν. Και αυτό διότι οι λεγόμενες μεγάλες χώρες έχουν πέραν του πρωτογενούς τομέα και βιομηχανική παραγωγή, που μπορούν να τις κρατήσουν όρθια την ώρα του τυφώνα.

Και κάπως έτσι καταλήγουμε σε μία πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα του ιδρύματος Friedrich Ebert Stiftung, όπου αναδεικνύεται μία τάση του εκλογικού σώματος να ακολουθήσει πιο ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως κεντρώες από όλα τα think tank (δεξαμενές σκέψης). Το εντυπωσιακό για τη χώρα μας είναι ότι οι πολίτες δεν θεωρούν ότι υπάρχει κάποιο κόμμα που να εκφράζει ξεκάθαρα τον λεγόμενο κεντρώο χώρο.

Άρα εμείς όλοι ψηφίζουμε κάτι που δεν μας εκφράζει 100%, αναζητώντας τον μονόφθαλμο πειρατή για να μας κυβερνήσει. Και αυτό πιστέψτε με είναι εξόχως ανησυχητικό . Διότι γίνεται το απίθανο. Από την μία η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος διαμαρτύρεται που τα κόμματα δεν είναι κεντρώα, αλλά όταν έρθει η ώρα δεν αναζητεί έστω έναν μονόφθαλμο, αλλά ψάχνεται για λύσεις που ρέπουν στην συνομωσιολογία. Και αυτό δεν χρειάζεται πολιτική ανάλυση, αλλά ψυχιατρική εξέταση.

Το βέβαιο είναι ότι όλα όσα ζούμε με καραντίνες λόγω πανδημίας, με εξωφρενική ακρίβεια, με έλλειψη ενέργειας μοιάζει σαν να ζούμε το διάστημα πριν από τη συντέλεια του κόσμου.

ΥΓ. Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική κόντρα γι’ αυτόν τον Ηλία Μίχο, αυτό τον θεομπαίχτη αλητάμπουρα που βίαζε κι εξέδιδε το 12χρονο κορίτσι στα Σεπόλια, αλλά και όλους όσοι συλλαμβάνονται για παιδεραστία. Αυτοί οι αλήτες δεν πρέπει να αποφυλακίζονται. Είναι προτιμότερο αυτά τα αποβράσματα να πεθαίνουν στην φυλακή και να μην ξαναδούν τον ήλιο χωρίς κάγκελα μπας και καταφέρουμε να μειώσουμε αυτήν εξαλλοσύνη και την δήθεν αρρώστια της παιδοφιλίας. Διότι κάποια στιγμή θα γίνει η στραβή και θα εμφανιστεί στα δικαστήρια κάποιος γονιός με πιστόλι και σκοτώσει ένα τέτοιο κάθαρμα στο εδώλιο. Και τότε οι κύριοι Δικαστές θα νιώσουν τι σημαίνει η οργή του πλήθους.