- Το παράδειγμα της εκλογής της Μελόνι και η αποθέωση στον Κασιδιάρη
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Την περασμένη εβδομάδα στον ίδιο ακριβώς χώρο στο σημείωμα μου είχα αναφερθεί για την ατολμία των ηγετών της Ε.Ε. να λάβουν αποφάσεις, με συνέπεια να την πληρώνουν οι απλοί πολίτες. Άνθρωποι που έχουν πληγεί από την ακρίβεια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου.
Την περασμένη εβδομάδα είχα επισημάνει ότι με αυτή τη στάση που κρατούν οι ηγέτες οδηγούν τους πολίτες σε λύσεις που δεν είναι λογικές. Σε λύσεις που υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα. Όμως πάνω στην απελπισία τους όλες αυτές οι φανφάρες ακούγονται ως χαρμόσυνες εκκλησιαστικές υμνωδίες.
Έτσι, λοιπόν, ξαφνικά είδαμε στην Ιταλία να εκλέγεται σχεδόν με πανηγυρικό τρόπο η Τζόρτζια Μελόνι, η οποία είναι ακροδεξιά με λατρεία στον Μουσολίνι και η οποία δήλωνε αποφασισμένη να αναστατώσει την Ευρώπη προς όφελος των φτωχών. Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι γνωρίζουν πως η Μελόνι θα στρίψει το τιμόνι. Και γρήγορα θα ξεχάσει πολλά από αυτά που υποσχέθηκε, ειδικά από τη στιγμή που η Ιταλία έχει λαμβάνειν περισσότερα από 150 δισεκατομμύρια ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης. Εξάλλου και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ήδη η Μελόνι χρησιμοποιεί τις συστατικές επιστολές του Ντράγκι για να περάσει το face control από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι.
Πολύ λογικά κάποιος θα σκεφτεί ότι τελικά και η Μελόνι το γύρισε το μπιφτέκι, που λέει και η νεολαία. Επειδή όλα έχουν ένα τίμημα σε αυτή τη ζωή, προφανώς οι Ιταλοί δεν θα χάσουν τις δεκάδες των δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά ίσως απολέσουν κάποια που θεωρούνται ως δεδομένα. Και μιλάμε για τα ατομικά δικαιώματα. Εξάλλου η ηγέτης των «Αδελφών Ιταλών» είναι εναντίον πολλών δικαιωμάτων για τα οποία παγκοσμίως έχει χυθεί πολύ αίμα.
Μη λύσεις
Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κατανοούν ότι λύσεις τύπου Μελόνι δεν είναι ότι καλύτερο για μία κοινωνία που θέλει να προοδεύει. Διότι η αφαίρεση δικαιωμάτων πλήττει περισσότερο την μεσαία και μικρή τάξη και όχι τους έχοντες και κατέχοντες. Μην ξεχνάτε ότι η Χρυσή Αυγή, όταν μεσουρανούσε, έκανε επιθέσεις κατά απεργών στοχεύοντας συνδικαλιστές, ειδικά του ΚΚΕ. Ποιον βόλευε αυτός ο φόβος των εργαζομένων για να μην απεργήσουν; Προφανώς τους κακούς εργοδότες. Άρα όλοι αυτοί οι υποστηρικτές του λαού μάλλον αβάνταραν με τον τρόπο τους τα αφεντικά και όχι το πόπολο. Προφανώς με το αζημίωτο. Διότι όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα το εθελοντικό κίνημα δεν έχει πολλούς οπαδούς.
Λύσεις τύπου Μελόνι που υπόσχονται επαναστάσεις και διάφορες ανοησίες δεν οδηγούν πουθενά. Τουναντίον μεγεθύνουν τα αδιέξοδα. Απλά το κατανοούμε πολύ αργά, Όταν έχει γίνει η ζημιά. Και τον λογαριασμό στο τέλος τον πληρώνουμε όλοι εμείς που μετά δηλώνουμε εξαπατημένοι.
Βέβαια για να καταλήξουν οι κοινωνίες σε τέτοιες αμφιλεγόμενες λύσεις έχουν λάβει ερεθίσματα. Όχι από τους λαϊκιστές που υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και πράσινα άλογα. Αλλά από όλους αυτούς τους ηγέτες που είναι δυσκοίλιοι στο να λάβουν αποφάσεις. Που επιδεικνύουν ατολμία. Που αδυνατούν να βγουν από τα πανάκριβα κοστούμια τους.
Φυσικά όλες οι επιλογές έχουν και τα τιμήματα τους. Βέβαια οι περισσότεροι θα σκεφτούν «και τι μας νοιάζει εμάς η Ιταλία;» Ας πρόσεχαν οι κύριοι να μην έβγαζαν την Μελόνι παρέα με τον Σαλβίνι και τον Μπερλουσκόνι. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς ζώντας όλοι σε ένα παγκόσμιο χωριό, η απόφαση ενός λαού έχει αντίκτυπο σε ένα γειτονικό.
Ξύπνησαν οι βρυκόλακες
Για παράδειγμα από την Κυριακή το βράδυ που εξελέγη η Μελόνι στην Ιταλία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν θάρρος αμετανόητοι χρυσαυγίτες, οι οποίοι έσκασαν μύτη θεωρώντας ότι η νέα Ιταλίδα πρωθυπουργός είναι δικό τους παιδί. Και φτάσαμε στο σημείο στην δίκη της Χρυσής Αυγής στο Εφετείο την Τετάρτη το πρωί να φωνάζουν μέσα στην δικαστική αίθουσα, να επευφημούν τον Κασιδιάρη και χαιρετούν ναζιστικά.
Και δεν μιλάμε για κάποιους τύπους, οι οποίοι απλά κατηγορήθηκαν, αλλά τιμωρήθηκαν για βαριά κακουργήματα και εκτίουν πολυετείς ποινές κάθειρξης. Και αυτούς τους αποθεώνουν. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας; Λες και σηκώθηκαν οι βρικόλακες από τους τάφους τους.
Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, επιμένω ότι το πρόβλημα δεν ξεκινάει επειδή κάποιοι απελπισμένοι άνθρωποι πείθονται από διάφορους τσαρλατάνους. Το πρόβλημα έγκειται σε ηγέτες, οι οποίοι έχουν κάνει ευαγγέλια του το «πολιτικό κόστος» κι επειδή σκέφτονται από την πρώτη ημέρα που θα εκλεγούν το πως θα επανεκλεγούν την επόμενη τετραετία.
Όσο λειτουργούν με αυτή τη νοοτροπία θα κυκλοφορούν δίπλα μας βρικόλακες και ζόμπι, τα οποία μονίμως θα παραπλανούν τις κοινωνίες.
