Γράφει ο Άκης Λιάντζουρας – ένας αριστερός που ξέρει να διαβάζει τα σήματα, επικοινωνιολόγος εκ πεποιθήσεως και κατάρας
Εμείς οι αριστεροί, κακά τα ψέματα, έχουμε μια έμφυτη ροπή στο να διαβάζουμε τα επικοινωνιακά παιχνίδια καλύτερα κι απ’ όσο παίζουμε πολιτική. Ίσως φταίει που μεγαλώσαμε με κριτική θεωρία και όχι με manual εξουσίας. Ίσως γιατί, ενστικτωδώς, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να βλέπεις πίσω από τις κουρτίνες — ακόμα κι αν δεν ξέρεις πάντα να τις ανοίγεις μόνος σου.
Και κάπως έτσι, ας πιάσουμε στα χέρια μας το απόλυτο παράδοξο της ελληνικής πολιτικής επικοινωνίας: τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Όχι, δεν θα βγάλουμε φλύκταινες. Ούτε θα τον “σταυρώσουμε” ιδεολογικά. Όχι σήμερα. Σήμερα θα τον κοιτάξουμε σαν case study, σαν φαινόμενο επικοινωνιακής υπερβολής, σαν ένα ροκσταρ της δεξιάς ρητορικής που παίζει κάθε βράδυ στο ίδιο στάδιο – και το γεμίζει.
Ο Άδωνις είναι… σειρά στο Netflix, όχι δελτίο ειδήσεων
Δεν μπορείς να τον δεις ψύχραιμα. Ή θα γελάσεις, ή θα τρομάξεις, ή θα τον παραδεχτείς — ή και τα τρία μαζί.
Είναι ο House of Cards με σάλτσα Κολωνακίου και φωνή λαϊκής αγοράς. Κρατάει το μικρόφωνο σαν ιερέας της πολιτικής κατήχησης και χειρίζεται το κοινό του με την αυτοπεποίθηση ανθρώπου που έχει διαβάσει τρεις φορές Πλάτωνα — και πέντε Εμπορικό Δίκαιο.
Και το κοινό τον αγαπάει, όσο κι αν δεν το παραδέχεται δημοσίως.
Γιατί ο Άδωνις είναι ο μόνος υπουργός που θα σου απαντήσει σε DM στις 3 τα ξημερώματα.
Ο μόνος που έχει καταλάβει ότι η μάχη δεν δίνεται πια στις εφημερίδες, αλλά στο timeline.
Ο μόνος που έχει χτίσει brand πιο συμπαγές από πολλές πολυεθνικές.
Επικοινωνία σαν stand-up
Ο Άδωνις δεν μιλάει απλώς· παίζει ρόλο.
Είναι ταυτόχρονα παρουσιαστής, υπουργός, καλεσμένος, κοινό και κριτής.
Το βασικό του όπλο είναι η ερμηνευτική αυτοπεποίθηση. Μιλάει πάντα σαν να έχει ήδη δίκιο και απλώς εσύ δεν το έχεις καταλάβει ακόμα.
Σου δίνει την αίσθηση ότι το κράτος θα καταρρεύσει μόλις κατέβει από το στούντιο.
Απαντάει στην κριτική σαν να παίζει σε αμφιθέατρο και το κοινό είναι δικό του.
Δεν ζητάει συγγνώμη γιατί δεν καταλαβαίνει τη λέξη ως τακτική – καταλαβαίνει την πρόκληση. Και ξέρει να την παίζει σαν μπαγλαμά.
Το μεγάλο του ταλέντο: Το κοινό το διαλέγει ο ίδιος
Δεν προσπαθεί να μιλήσει σε όλους. Δεν κάνει τον μετριοπαθή, δεν παίζει με τις λέξεις.
Ξέρει για ποιους μιλάει: παραδοσιακή δεξιά, λαϊκή δεξιά, ψηφοφόροι που γουστάρουν έναν υπουργό που τσακώνεται σαν πεθερά σε παζάρι.
Ο Άδωνις δεν θέλει να σε πείσει — θέλει να σε εξουδετερώσει.
Δεν πάει σε debate για να πει “την άποψή του”. Πάει για να ρίξει τρίποντα μπροστά σου και να κάνει το κοινό να χειροκροτήσει.
Κι αν δεν το κάνει, θα το ξανακάνει. Μέχρι να το κάνει.
Κι όμως… ο άνθρωπος δουλεύει
Πόσοι υπουργοί παραμένουν σχετικοί επί 20 χρόνια χωρίς να αλλάξουν persona;
Πόσοι μπορούν να κάνουν ταυτόχρονα εκπομπή, να απαντούν σε τρολ, να έχουν 5 threads την ημέρα, και το βράδυ να βγαίνουν στο MEGA και να μιλάνε για βιβλία και επενδύσεις;
Πόσοι μπορούν να σηκώσουν τόσο μεγάλο πολιτικό ανάθεμα και να το μετατρέψουν σε assets;
Ο Άδωνις καταφέρνει να είναι χρήσιμος, γραφικός και ακαταμάχητος ταυτόχρονα.
Σαν τον φραπέ με δύο γλυκά που όλοι κοροϊδεύουμε — και όλοι κάποτε πίναμε.
Τα επικοινωνιακά “σκοτεινά σημεία”
Δεν είναι όλα ρόδινα, βέβαια. Το επικοινωνιακό του στυλ είναι:
-
υπερσυγκρουσιακό, με αποτέλεσμα συχνά να χάνει την ουσία για χάρη της μάχης.
-
κουραστικό για όσους δεν τον ακολουθούν φανατικά — ειδικά όταν επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο σε κάθε μέσο.
-
ανασφαλές κάποιες φορές, όταν προσπαθεί υπερβολικά να δείξει ότι “όλα τα έχει απαντήσει”, ακόμα και όταν δεν χρειάζεται.
-
μη διεισδυτικό σε νέες γενιές, που θέλουν λιγότερη επίδειξη και περισσότερη ουσία (και λιγότερα κεφαλαία).
Αλλά το παράδοξο; Αυτά τα “αρνητικά”, είναι και ταυτόχρονα τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του brand του.
Γιατί μας απασχολεί τόσο πολύ;
Γιατί δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν.
Ούτε στην αριστερά, ούτε στο Κέντρο, ούτε στη Νέα Δημοκρατία.
Ο Άδωνις δεν είναι απλώς ένας υπουργός. Είναι format.
Ένα πολιτικό σόου που έμαθε να επιβιώνει σε όλα τα περιβάλλοντα, αρκεί να έχει μικρόφωνο και κοινό.
Δεν χρειάζεται να τον συμπαθείς για να τον μελετήσεις.
Δεν χρειάζεται να τον ψηφίσεις για να τον παραδεχτείς.
Ο Άδωνις είναι το πιο αυθεντικό fake της εποχής μας: μια περσόνα που γίνεται τόσο αληθινή, όσο περισσότερο την επαναλαμβάνει.
Επίλογος (με λίγο φραπέ και λίγη ειλικρίνεια)
Μπορεί να μην του δίναμε ποτέ την ψήφο μας, αλλά του αναγνωρίζουμε κάτι που λείπει από το πολιτικό μας τοπίο:
ένα σταθερό, ανθεκτικό, ταλαντούχο πολιτικό αφήγημα — με σπασμούς, υπερβολές και όλα τα καλά του θεάματος.
Ίσως, τελικά, γι’ αυτό τον βλέπεις παντού. Όχι γιατί τον φοβούνται.
Αλλά γιατί παίζει το παιχνίδι όπως κανείς άλλος — και ξέρει πάντα σε ποια κάμερα να κοιτάξει.
ΥΓ: Καλοτάξιδο το βιβλίο του Ρώμη: Από την Άνοδο στην Πτώση
