Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τη μοναξιά. Ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει με τη νοοτροπία ότι ο άντρας δεν δείχνει τα συναισθήματά του. Ήμουν πάντα αυτός που στήριζε – πατέρας, σύζυγος, προϊστάμενος. Κι όταν βγήκα στη σύνταξη, είπα μέσα μου: «Επιτέλους λίγη ξεκούραση». Μα ησυχία δεν βρήκα.
Η γυναίκα μου πέθανε έναν χρόνο μετά. Τα παιδιά, μεγάλα πια, δικά τους σπίτια, δικά τους προβλήματα. Δεν ήθελα να τους βαραίνω. Έτσι άρχισα να περνάω τα απογεύματα μου στο παγκάκι έξω από την εκκλησία. Καθημερινά, ίδια ώρα. Δεν περίμενα κάτι, ούτε κάποιον. Ήθελα μόνο να είμαι κάπου.
Το παγκάκι δεν με ρώτησε τίποτα. Δεν με διέκοψε ποτέ. Εκεί, ένιωσα για πρώτη φορά ότι είχα χώρο να είμαι απλώς ο εαυτός μου. Μερικές φορές, ερχόταν κι ένας παππούς με σκυλί – καθόμασταν δίπλα-δίπλα, χωρίς κουβέντα. Και ήταν αρκετό.
Μια μέρα, παρατήρησα ότι μια γιαγιά έφερνε ψωμί στα περιστέρια. Χαιρετηθήκαμε. Σιγά-σιγά, άρχισε να κάθεται δίπλα μου. Μετά από βδομάδες, μου είπε: «Εδώ καθόταν ο άντρας μου. Έφυγε πριν 4 χρόνια». Της είπα: «Κι εμένα η γυναίκα μου. Πριν 2».
Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά ακόμα. Καθόμαστε εκεί, κάθε μέρα, και το παγκάκι ακούει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας έδεσε. Ίσως το πένθος. Ίσως η ανάγκη να μην είμαστε αόρατοι. Ίσως απλά η συνήθεια. Μα, για πρώτη φορά, η μοναξιά δεν μοιάζει τόσο βαριά.
