Καθημερινά κάθεται στο ίδιο παγκάκι στο πάρκο, με ένα βιβλίο. Διαβάζει, αλλά πιο συχνά κοιτάει γύρω. Τα παιδιά που παίζουν, τους γονείς που τα κυνηγούν, τους εφήβους που γελάνε δυνατά με ακουστικά στα αυτιά. «Μου αρέσει να τους βλέπω. Είναι σαν να κοιτάζεις μέσα από ένα παράθυρο στο χρόνο.»
Έχασε τη γυναίκα του πριν δέκα χρόνια, σχεδόν αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή του. Τα παιδιά είχαν ήδη μεγαλώσει και φύγει. Τότε ένιωσε για πρώτη φορά τι σημαίνει «κενό». Δεν είναι μόνο μοναξιά. Είναι μια ησυχία που σε βαραίνει, που σου υπενθυμίζει ότι όλα άλλαξαν και τίποτα δεν γυρίζει πίσω.
Αυτό που τον κράτησε ήταν το γράψιμο. Άρχισε να κρατάει σημειώσεις, σκέψεις, μνήμες. Στην αρχή για τον εαυτό του. Μετά, για τους άλλους. «Άρχισα να μοιράζομαι ιστορίες με νέους ανθρώπους. Όχι για να διδάξω. Αλλά για να τους δείξω ότι όλα αυτά που νιώθουν, τα ένιωσα κι εγώ.»
Συμμετέχει σε μια μικρή ομάδα αφήγησης στο ΚΑΠΗ, όπου μιλούν για το παρελθόν, όχι σαν νοσταλγία αλλά σαν εμπειρία. Δεν έχει σημασία αν τον θυμάται κάποιος. Σημασία έχει να μεταδοθεί κάτι — ένα βίωμα, ένα συναίσθημα, μια επιλογή. «Εγώ δεν πρόλαβα να τα πω στους δικούς μου. Ο πατέρας μου έφυγε νέος, η μάνα μου δεν ήξερε να διαβάζει. Τα κρατούσα όλα μέσα. Τώρα, δεν θέλω να φύγω με κλειστό στόμα».
Στο παγκάκι, κάποιες φορές κάθεται κάποιος δίπλα του. Δεν τον ξέρει, δεν χρειάζεται. Αρκεί να πιάσουν κουβέντα. Για τον καιρό, για το σκυλί που πέρασε, για την πολιτική. Εκεί, βρίσκει νόημα. «Μπορεί να είμαστε μόνοι, αλλά δεν χρειάζεται να είμαστε σιωπηλοί».
Τον ρωτάς τι εύχεται για το υπόλοιπο της ζωής του και χαμογελάει. «Να μείνω όρθιος. Όχι σωματικά. Ψυχικά. Και να συνεχίσω να μοιράζομαι ό,τι κουβαλάω, γιατί αλλιώς — τι το κάναμε όλο αυτό το ταξίδι;»
