Δεν χρειάζονται πολλά για να αποκαλυφθεί η πίεση που κουβαλά ένας συνταξιούχος σήμερα. Μια σύντομη κουβέντα σε στάση λεωφορείου, ένα βλέμμα στο φαρμακείο, μια φράση τύπου «έχω ακόμα δύο χάπια, αύριο πάω για επανάληψη». Η ζωή για έναν άνθρωπο που πέρασε τα 70, με τακτικά φάρμακα και σταθερά έξοδα, δεν μοιάζει με σύνταξη — μοιάζει με συνεχές μέτρημα.
Η σύνταξη που έρχεται στις 26 του μήνα αρκεί να καλύψει τις ανάγκες του μήνα… ως τις 14. Από εκεί και μετά αρχίζει η μηχανική αντιμετώπιση του προβλήματος: ψώνια μόνο σε προσφορές, φάρμακα που καθυστερούν για λίγες μέρες, επισκέψεις στον γιατρό που ακυρώνονται γιατί «δεν περισσεύουν για ταξί».
«Πριν κοιμηθώ μετράω τα φάρμακά μου. Όχι από αγωνία — από ανάγκη να ξέρω αν θα φτάσουν μέχρι να πληρωθώ», λέει με σταθερή φωνή. Δεν το λέει για να προκαλέσει οίκτο. Το λέει όπως θα έλεγε κάποιος τι θερμοκρασία έχει σήμερα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Από το 2012, με τα συνεχόμενα “κουρέματα”, το καθαρό ποσό μειώθηκε κατά 40%. Η προσαρμογή δεν έγινε μόνο στην τσέπη αλλά και στη ζωή: από ένα ταξίδι στην επαρχία, τώρα μόνο μια βόλτα στην πλατεία· από δυο επισκέψεις στον ιδιώτη γιατρό, τώρα μόνο το Κέντρο Υγείας.
Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο: η ψυχική κόπωση. Όχι από τη φτώχεια — αυτή με κάποιο τρόπο τη μάθανε να τη διαχειρίζονται. Αλλά από την ανασφάλεια. Από το αίσθημα ότι «είμαστε βάρος». Από τις ειδήσεις που τους ξεχνάνε. Κι όμως είναι εκεί, στις ουρές, στις δημόσιες συγκοινωνίες, στα παγκάκια των πάρκων.
Η πολιτεία τούς χρωστάει όχι μόνο αξιοπρέπεια, αλλά και μια πραγματική θέση στον δημόσιο λόγο.
