Γράφει ο Άκης Λιάντζουρας
Τον γνώρισα τυχαία σε ένα Union Internations στον Παναμά, σ’ ένα από εκείνα τα events που μαζεύονται expats, businessmen, τύποι που μυρίζουν χρήμα και άλλοι που παίζουν το παιχνίδι του networking καλύτερα απ’ όσο το αντέχει το στομάχι μου. Δεν θυμάμαι αν η πρώτη μας κουβέντα είχε να κάνει με πολιτική, ταξίδια ή απλώς με το πόσο χάλια ήταν το ρούμι που μας σέρβιραν εκείνη τη βραδιά. Αυτό που ξέρω είναι ότι εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους φίλους μου, χωρίς ποτέ να το περιμένω.
Ο Simon δεν ήταν ένας τυχαίος τύπος. Ήταν δικηγόρος μεγάλου βεληνεκούς – κι όταν λέμε μεγάλο, εννοούμε επιπέδου “ξέρω από πρώτο χέρι πόσο σάπιο είναι το σύστημα γιατί το έχω χτίσει κι εγώ λιθαράκι-λιθαράκι”. Ειδικευόταν σε διεθνείς υποθέσεις, είχε πελάτες από κυβερνήσεις μέχρι πολυεθνικές, έπαιζε στις μεγάλες λίγκες. Κάποιοι θα τον αποκαλούσαν corporate shark, άλλοι απλώς mastermind του πώς να επιβιώνεις σε έναν κόσμο όπου οι νόμοι γράφονται για να τους διαβάζουν λίγοι και να τους τηρούν ακόμα λιγότεροι.
Αλλά, αν ο Simon είχε ένα ταλέντο μεγαλύτερο από το να βρίσκει νομικά παραθυράκια, ήταν το να διαβάζει τους ανθρώπους. Και κάποια στιγμή, διάβασε και τον εαυτό του σωστά.
Η Μεγάλη Απόδραση
Ήρθε ένα σημείο που η επιτυχία σταμάτησε να έχει γεύση. Ξύπνησε μια μέρα και κατάλαβε ότι είχε κερδίσει τη μάχη της καριέρας του αλλά είχε χάσει τον πόλεμο της ζωής. Όπως το περιέγραψε κάποτε, “Ήταν σαν να συνειδητοποιώ ότι είχα φτάσει στην κορυφή μιας σκάλας που ήταν ακουμπισμένη στον λάθος τοίχο.”
Οπότε, έκανε το μόνο λογικό πράγμα που θα έκανε ένας άνθρωπος που ξέρει ότι ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό: τα παράτησε όλα και άρχισε να ταξιδεύει.
Δεν μιλάμε για τα κλισέ ταξίδια των “digital nomads” με MacBook και flat white σε co-working spaces. Μιλάμε για μια full-blown περιπλάνηση, από τη ζούγκλα της Ταϊλάνδης μέχρι τα τοπία των Μαλδίβων, από τις χαοτικές πόλεις του Βιετνάμ μέχρι την πολιτική ανωμαλία των ΗΠΑ.
Κάθε χρόνο, όμως, για μία εβδομάδα διέκοπτε τη γύρα του και ερχόταν στην Αθήνα για ένα και μόνο πράγμα: να πιούμε τσίπουρα στη Ραφήνα. Δεν έχει σημασία αν είχε περάσει μήνες σε παραδείσια νησιά με διάφανες θάλασσες. Αυτό που του έλειπε ήταν το τραπέζι γεμάτο ποτήρια, οι μεζέδες, το τσιγάρο στο χέρι και οι πολιτικές αναλύσεις που ξεκινούσαν από το αν η Ευρώπη έχει μέλλον και κατέληγαν στο ποιος είχε φάει τα περισσότερα παϊδάκια.
Αλκοόλ, Πολιτική και Κοσμοθεωρία
Όταν διέκοψα το αλκοόλ, τα ταξίδια του Simon στην Ελλάδα μειώθηκαν. Όχι επειδή δεν ήθελε να έρθει, αλλά επειδή εκείνες οι συναντήσεις μας ήταν δεμένες με το αλκοόλ σαν παλιό συμβόλαιο που κανείς δεν είχε σκεφτεί να αλλάξει. Παρ’ όλα αυτά, η επικοινωνία μας συνεχίζεται σχεδόν κάθε εβδομάδα.
Οι συζητήσεις μας είναι πλέον περισσότερο σαν πολιτικά debates σε μορφή ταξιδιωτικού ρεπορτάζ. Ο Simon είναι η ζωντανή απόδειξη ότι μπορείς να γνωρίσεις τον κόσμο όχι από τα βιβλία ή τα δελτία ειδήσεων, αλλά βλέποντάς τον να ξετυλίγεται μπροστά σου.
Το Βιετνάμ του θυμίζει έναν καπιταλισμό καμουφλαρισμένο με κομμουνιστικά λάβαρα. Η Μαλαισία τον εντυπωσιάζει με τον πολυπολιτισμικό της καπιταλισμό, η Ταϊλάνδη του φαίνεται μια τεράστια ψευδαίσθηση τουριστικής ελευθερίας, ενώ η Ευρώπη – και ειδικά η Γερμανία – τον τρομάζει με την παρακμή της.
Έχει δει τον κόσμο να αλλάζει από πρώτο χέρι. Έχει μιλήσει με πολιτικούς στη Σρι Λάνκα, έχει χαθεί στα καζίνο του Μακάο, έχει γνωρίσει Ρώσους expats που χτίζουν μικρές αυτοκρατορίες σε τουριστικά μέρη και έχει δει από κοντά τι συμβαίνει όταν μια χώρα ανοίγει τις πόρτες της στο χρήμα χωρίς να βάλει κανόνες.
Simon Says: Αν Θέλεις Ελευθερία, Απλά Φύγε
Δεν ξέρω αν ο Simon θεωρεί τον εαυτό του “φυγά” του συστήματος ή αν απλώς βαρέθηκε να παίζει ένα παιχνίδι του οποίου είχε ήδη σπάσει όλους τους κωδικούς. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιστρέψει.
Μπορεί να δει κάποιος σε αυτόν έναν “συνταξιούχο” της corporate ζωής. Κάποιον που εξαργύρωσε τα κέρδη του για να κάνει μια ατελείωτη περιπλάνηση. Αλλά η αλήθεια είναι πιο βαθιά: Ο Simon κατάλαβε κάτι που οι περισσότεροι δεν τολμούν καν να σκεφτούν.
Δεν χρειάζεσαι μια αυτοκρατορία για να είσαι ελεύθερος. Δεν χρειάζεσαι δισεκατομμύρια για να έχεις επιλογές. Χρειάζεσαι απλώς το θάρρος να αποχωρήσεις από το τραπέζι όταν το παιχνίδι δεν σου δίνει πλέον τίποτα.
Γι’ αυτό ο Simon δεν θα γυρίσει πίσω. Γιατί για εκείνον, το να είναι στάσιμος είναι το ίδιο με το να είναι νεκρός.
Και, ποιος ξέρει; Ίσως, την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε, να βρίσκεται σε κάποιο ξεχασμένο νησί στον Ειρηνικό, πίνοντας μια άγνωστη τοπική μπύρα και γελώντας με το πώς συνεχίζουμε όλοι να κυνηγάμε μια ζωή που ο ίδιος αποφάσισε να αφήσει πίσω του.
Γιατί, όπως λέει το παιχνίδι… Simon Says.
