Ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες όλων των εποχών, ο Νίκος Σαργκάνης έφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή σε ηλικία 70 ετών. Το «φάντομ» νικήθηκε από τον καρκίνο σκορπίζοντας τη θλίψη στην οικογένειά του, αλλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο!
Ο Νίκος Σαργκάνης αναδείχθηκε από τον Ηλυσιακό (1966-1977) και κατάφερε να πάρει μεταγραφή στην Καστοριά με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1980, νικώντας στον τελικό τον Ηρακλή του Βασίλη Χατζηπαναγή με 5-2!
Το 1980 φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού, ενώ παράλληλα κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1980-81, 1981-82, 1982-83) και ένα κύπελλο Ελλάδας (1980-81). Το 1985 πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, όπου αγωνίστηκε για πέντε περιόδους, κατακτώντας δύο ακόμη πρωταθλήματα (1985-86, 1989-90) και τρία κύπελλα Ελλάδας (1985-86, 1987-88, 1988-89). Στον τελικό του 1988, ο οποίος κρίθηκε στα πέναλτι, ο Νίκος Σαργκάνης υπήρξε ο μεγάλος πρωταγωνιστής καθώς εκτέλεσε εύστοχα ένα πέναλτι και απέκρουσε δύο, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στην κατάκτησή του!
Το 1990 μεταγράφηκε στον Αθηναϊκό, στον οποίο είχε άλλη μια επιτυχημένη παρουσία, καθώς τερμάτισε στην 6η θέση στο πρωτάθλημα και έφτασε ως τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας (1990-91), για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Έτσι έγινε ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με τέσσερις διαφορετικούς συλλόγους και ο πρώτος που το κατέκτησε με τρεις διαφορετικές ομάδες.
Ως φιναλίστ ο Αθηναϊκός κέρδισε την έξοδο στο Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης περιόδου (1991-92), όπου κληρώθηκε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στους δύο αγώνες ο Νίκος Σαργκάνης ήταν πρωταγωνιστής και με τις καταπληκτικές του αποκρούσεις.
Στην εθνική Ελλάδας κλήθηκε πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1980. Έκανε εντυπωσιακό ντεμπούτο στις 15 Οκτωβρίου 1980 στην εκτός έδρας νίκη με 1-0 επί της Δανίας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982. Οι εκπληκτικές του αποκρούσεις, συνέβαλαν τα μέγιστα στη νίκη της ομάδας του και οδήγησαν τους Δανούς δημοσιογράφους να τον αποκαλέσουν «φάντομ», παρατσούκλι που του έμεινε έως το τέλος της καριέρας του.
