Του Μιχάλη Κωτσάκου
Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία αναγνώστες έζησαν τις μεγάλες κόντρες των πρώτων 30 χρόνων της μεταπολίτευσης. Όταν στο πολιτικό παλκοσένικο μεγαλουργούσαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Δυστυχώς αυτές οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες δεν υπάρχουν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Κάτι που το αντιλαμβάνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση οι πολίτες. Τόσο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούν να συγκριθούν με τις ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι αποφάσεις του παρελθόντος ήταν σωστές. Τουναντίον ένα ασχοληθούμε σοβαρά θα βρούμε ίσως περισσότερα στραβά από ότι θετικά.
Όμως ενέπνεαν μία σιγουριά στον λαό. Μία ασφάλεια, η οποία πλέον δεν υφίσταται στην σημερινή μας εποχή. Ειδικά τώρα που υπάρχουν δύο πόλεμοι στην ευρύτερη γειτονιά μας και η ακρίβεια έχει πλήξει το σύνολο των νοικοκυριών.
Και όλο αυτό που ζούμε το βλέπουμε και με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αλλά και με τις φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις, όπου οι ερωτώμενοι δεν δείχνουν καμία απολύτως εμπιστοσύνη σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Τουναντίον μοιάζουν σα να έχουν παρκάρει στην λεγόμενη γκρίζα ζώνη (αναποφάσιστοι και απογοητευμένοι) και δεν δείχνουν καμία διάθεση να κινηθούν. Και αυτό είναι ότι το χειρότερο, διότι μόνο έτσι θα καταλάβουμε και την θηριώδη αποχή του σχεδόν 60% στις ευρωεκλογές, αλλά και την μεγάλη αποχή ακόμη καις τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Αυτή η αδιαφορία συνιστά τεράστιο πρόβλημα και δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται οι πολιτικές δυνάμεις. Ή πιο σωστά δεν κάνουν κάτι για να πείσουν τους πολίτες, ότι πρέπει να συμμετάσχουν στα κοινά. Και δεν μιλάμε για τις δηλώσεις. Αυτές υπάρχουν και συχνά-πυκνά τις ακούμε και τις βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων και στις πολιτικές ενημερωτικές εκπομπές.
Αυτό που δεν βλέπουμε είναι η πράξη. Δηλαδή αποφάσεις, ενέργειες, δράσεις και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση που να πείθουν ότι όντως έχουν και τα κότσια και την βούληση, αλλά το κυριότερο το ταλέντο για να μας κάνουν να νιώσουμε ασφάλεια.
Καμία κανονικότητα
Αυτό που βιώνουμε πολιτικά δεν είναι κανονικότητα. Και για να γίνω κατανοητός. Υπάρχει μία κυβέρνηση [που δηλώνει ότι τα κάνει όλα σωστά. Και από δίπλα υπάρχουν όλα τα συστημικά ΜΜΕ, που για να μην χάσουν έσοδα από κρατικές διαφημίσεις υμνολογούν πρωθυπουργό και υπουργούς. Και η μόνη κριτική είναι μόνο εάν νιώσουν πως απειλούνται τα συμφέροντας τους και όχι τα αυτά που πληγώνουν τον απλό κόσμο, δηλαδή τους πελάτες όλων αυτών των ΜΜΕ.
Αυτό φίλοι μου λέγεται επικοινωνία και όχι αντικειμενική κριτική. Ούτε είναι σωστό και η τακτική από την άλλη πλευρά, ότι όλα είναι στραβά και πλέον βρισκόμαστε λίγο πριν από την βουτιά στον γκρεμό.
Ούτε είμαστε στον γκρεμό, ούτε τρώμε με χρυσά κουτάλια. Κάτι που έχουμε επισημάνει ουκ ολίγες φορές σε αυτή εδώ την εφημερίδα. Ναι μεν τα σωστά της κυβέρνησης θα τα επισημάνουμε, αλλά από την άλλη δεν θα σκεφτούμε άλλα κόλπα για να ασκήσουμε κριτική. Και το έχετε διαπιστώσει αρκετές φορές και από αυτή εδώ την γωνιά, που αρθρογραφεί η αφεντομουτσουνάρα μου.
Εγώ σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται να γράψω και να αποδεχθώ τα επικοινωνιακά τερτίπια του Μαξίμου. Ότι οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που καταθέτουν επερωτήσεις στους υπουργούς απλά υποκαθιστούν την αντιπολίτευση, διότι είναι απούσα. Ή το παραμύθι πως «δεν σχολιάζουμε τις δηλώσεις των κ.κ. Καραμανλή και Σαμαρά, επειδή οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να λένε ανοιχτά τις απόψεις τους». Η αλήθεια είναι ότι οι βουλευτές που καταθέτουν ερωτήσεις ανασύρουν από το αρχείο ερωτήσεις που είχε καταθέσει η… ανύπαρκτη κατά την κυβέρνηση αντιπολίτευση. Για παράδειγμα την ερώτηση των «8» βουλευτών για τα δωρεάν φάρμακα την είχαν καταθέσει οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από το 2021 επί προεδρίας της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά.
Η Νέα Δημοκρατία, το κυβερνών κόμμα, ότι και να μου λένε βρίσκεται εν μέσω κρίσης. Κι όποιος δεν το παραδέχεται θυμίζει περισσότερο στρουθοκάμηλο, που κρύβει το κεφάλι της στο έδαφος και νομίζει ότι έχει κρυφτεί, παραμένοντας σταθερή και αποτελώντας εύκολο θήραμα. Οι βουλευτές που καταθέτουν επερωτήσεις είναι δηλωμένοι είτε «καραμανλικοί», είτε «σαμαρικοί» και ξετσούμισαν μετά την εκδήλωση Των δύο πρωθυπουργών στην εκδήλωση του Πολεμικού Μουσείου την 1η Ιουλίου, όπου άσκησαν οξεία κριτική σε όλο το κυβερνητικό έργο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και οι άλλοι σε κρίση
Η κρίση στη Νέα Δημοκρατία κρύβεται προς το παρών κάτω από το χαλί λόγω της εξουσίας. Εγώ προβλέπω ότι όσο οι δημοσκοπήσεις την δείχνουν καθηλωμένη στα ποσοστά των ευρωεκλογών ή και μικρότερα, τόσο θα υπάρχουν αντιρρήσεις από τους «γαλάζιους βουλευτές», ειδικά όλους όσοι δεν ανήκουν στο λεγόμενο «μητσοτακικό μπλοκ», καθώς δεν ελπίζουν ότι σύντομα θα κληθούν να ράψουν υπουργικό κοστούμι.
Η κρίση της Νέας Δημοκρατίας για να πούμε του στραβού το δίκιο είναι σαφώς σε μικρότερο βαθμό έναντι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δηλαδή αυτών που θεωρούνται κόμματα εξουσίας, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Άλλο θέατρο κι άλλο κόμμα
Στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση έχει ξεφύγει από την έννοια πολιτικό κόμμα. Περισσότερο θυμίζει κάτι μεταξύ τσίρκου και επιθεώρησης. Οι «τσιπρικοί» θέλουν να αποκλείσουν τον Κασσελάκη και οι «κασσελακικοί» θέλουν να πάρουν το κόμμα και να το μετατρέψουν σε κάτι άλλο. Ότι και εάν γίνει τελικά το μόνο βέβαιο είναι πως στο τέλος οι μισοί θα αναζητήσουν αλλού τον δικό τους πολιτικό παράδεισο.
Δυστυχώς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κατανοήσει ότι οι ψηφοφόροι τους έχουν δώσει τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αδυνατούν να κατανοήσουν το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο ρόλος στην δημοκρατία. Όλοι μα όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ ζήλεψαν την δόξα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί διασκεδάζουν τον κόσμο είτε ανεβάζουν κωμωδία, είτε πρόζα, είτε επιθεώρηση. Έχουν το υποκριτικό ταλέντο και μπορούν να ανεβάζουν παραστάσεις που τις παρακολουθούν οι θεατές για να διασκεδάσουν. Στο θέατρο δουλεύουν ηθοποιοί και στο κόμμα πολιτικοί. Δυστυχώς τον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να παρατήσουν την πολιτική και θέλουν να κάνουν τους ηθοποιούς. Ή κλείνουν το μαγαζί, ή στέλνουν κανονικούς ηθοποιούς να παραστήσουν τους πολιτικούς.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ακέφαλο κόμμα επί τόσους μήνες. Στο παρελθόν πολλοί ηθοποιοί εξελίχθησαν σε καλούς βουλευτές. Όμως ουδείς βουλευτής έγινε καλός ηθοποιός.
Οι «δεινόσαυροι»
Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ η κατάσταση δεν έχει ακόμη ομαλοποιηθεί. Ναι μεν ολοκληρώθηκαν οι εκλογικές διαδικασίες με πολιτικό πολιτισμό και με ξεκάθαρο νικητή το Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά οι υποστηρικτές του Δούκα, όχι ο απλός κόσμος, αλλά οι μεγάλοι σε ηλικία επιτελείς (οι λεγόμενοι «δεινόσαυροι»), νιώθουν ότι πλέον συνταξιοδοτούνται και προσπαθούν να μείνουν στην επικαιρότητα. Όπως για παράδειγμα ο Χρήστος Πρωτόπαπας, που όπως λένε στην Χαριλάου Τρικούπη δικής του έμπνευσης ήταν η αντίδραση των κύκλων του Χάρη Δούκα για δυσαρέσκεια για την σύσταση των οργάνων που ανακοίνωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Οι ίδιοι κύκλοι είναι που διοχετεύουν μέσω των υποστηρικτών του Δούκα ότι «η δημοσκοπική άνοδος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι και κάτι φοβερό».
Δεν ξέρω που θα καταλήξει το ΠΑΣΟΚ. Εάν θα επιστρέψει στις δοξασμένες ημέρες του παρελθόντος που κέρδιζε εκλογές. Αυτό θα το αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Όμως οφείλω να αναγνωρίσω κάτι πολύ σημαντικό στο Νίκο Ανδρουλάκη. Ότι έβαλε στο περιθώριο στελέχη τύπου Πρωτόπαπα, τους οποίους οι πολίτες βαρέθηκαν να τους βλέπουν και γι’ αυτό τους άφησαν εκτός Βουλής. Εάν το ΠΑΣΟΚ παρουσιάσει νέα πρόσωπα στην πρώτη γραμμή, τότε έχει σημαντικές ελπίδες να πείσει τους ψηφοφόρους ότι αξίζει να το εμπιστευθούν οι πολίτες ως μία εναλλακτική δύναμη εξουσίας.
