Του Μιχάλη Κωτσάκου
Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται για ποιον λόγο έγιναν εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, πριν την ώρα τους (με βάση το καταστατικό έπρεπε να διεξαχθούν τον Δεκέμβριο του 2025), αφού ήταν κοινό μυστικό ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης θα ήταν εκ νέου ο νικητής.
Στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν μπορώ να σας δώσω απάντηση, απλά κι εγώ αναρωτιέμαι. Και μάλιστα σκέφτομαι το εξής: Ο Νίκος Ανδρουλάκης παρέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ στο 8,10% και το έφτασε με βάση τις τελευταίες Ευρωεκλογές στο 12,79%. Όμως η σημαντικότερη επιτυχία του κ. Ανδρουλάκη είναι ότι επί ημερών του το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ξεφύγει από την μόνιμη ερώτηση «με ποιον θα πάτε;» Πλέον ακόμη και οι αντίπαλοι ανεξάρτητα εάν δεν το παραδέχονται το αντιμετωπίζουν ως μία πολιτική δύναμη που μπορεί να εξελιχθεί σε κυβερνητική εναλλακτική πρόταση.
Άρα ο Νίκος Ανδρουλάκης τα έκανε όλα καλά; Όχι εξάλλου κι αυτός τα παραδέχθηκε στις τόσες τηλεοπτικές παρεμβάσεις του κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Μπορεί το 2021 να εξελέγη απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά όπως φαίνεται με τον πρώην πρωθυπουργό είχε βρει κώδικα επικοινωνίας, όχι όμως με το υπόλοιπο «παπανδρεϊκό στερέωμα». Έτσι για να μην δυσαρεστήσει κανένα έκανε μεγάλα δυσκίνητα όργανα, όπου εκπροσωπήθηκαν όλοι, αλλά προτίμησε να διοικήσει με μία κλειστή ομάδα. Πράγμα που συναντάμε συχνά στα κόμματα.
Στο ζύγι
Όλα τα παραπάνω μπήκαν στο ζύγι και οι ψηφοφόροι του ΠΑΟΣΚ επανεξέλεξαν το Νίκο Ανδρουλάκη για αρκετούς λόγους. Κατ’ αρχάς θεώρησαν την… επανάσταση της Νάντιας Γιαννακοπούλου και του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου ως άδικη και το κυριότερο… τζούφια. Οι δύο βουλευτές σήκωσαν πρώτοι το λάβαρο της… επανάστασης με την παρουσία του exit poll στις ευρωεκλογές. Δεν περίμεναν ούτε τα επίσημα αποτελέσματα.
Και βέβαια το ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ προτίμησαν να δώσουν τόσο μεγάλα ποσοστά στον Παύλο Γερουλάνο και την Άννα Διαμαντοπούλου δείχνει ότι έχουν μία ώριμη σκέψη, την οποία δεν είχαν υπολογίσει οι «επαναστάτες». Είναι δύο στελέχη που τους θέλουν δίπλα στον Ανδρουλάκη, προκειμένου να ενισχυθεί το κόμμα και να κάνει τα άλματα για το μέλλον. Μία νέα ηγετική ομάδα.
Ο Παύλος Γερουλάνος είναι ένας ευγενής άνθρωπος, ο οποίος είναι πολύ συγκροτημένος, γνωρίζει την επικοινωνία (κάποιοι από τους εγκέφαλους της επικοινωνίας του Μαξίμου έχουν πάρει διδακτορικό δίπλα στον Γερουλάνο) και το κυριότερο πολύ εύκολα μπορεί να στήσει τους βασικούς άξονες ενός κυβερνητικού προγράμματος. Από την άλλη η Άννα Διαμαντοπούλου, λόγω του think tank που έχει, το «Δίκτυο για την Μεταρρύθμιση σε Ευρώπη κι Ελλάδα» είναι πιο προχωρημένη από την εποχή τους. Και το σπουδαιότερο και η κ. Διαμαντοπούλου και ο κ. Γερουλάνος μπορούν να βρουν ευήκοα ώτα σε χώρους που δυσκολεύεται το ΠΑΣΟΚ.
Και τέλος έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία στον Νίκο Ανδρουλάκη, καθώς θεώρησαν ότι τον αδίκησαν οι σύντροφοι του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορεί ο κ. Ανδρουλάκης να κάνει ότι θέλει. Του έστειλαν μήνυμα οι ψηφοφόροι ότι πρέπει να ανοίξει το κόμμα. Να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις και το κυριότερο να δώσει τόπο στη νέα γενιά. Να αξιοποιήσει νέα στελέχη και να προχωρήσει στην απαραίτητη ανανέωση.
«Έκαψαν» τον Δούκα
Σε αντίθεση με το Νίκο Ανδρουλάκη, ο έτερος υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο Χάρης Δούκας με την υποψηφιότητα του έκανε ένα άλμα στο κενό. Αποδέχθηκε την στήριξη πολλών εκ των «δεινοσαύρων» του ΠΑΣΟΚ, που αποδείχθηκε ότι έχουν μείνει πίσω και ακόμη ζουν κι αισθάνονται όπως την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κυβερνητικό κόμμα.
Ο κ. Δούκας «παραμυθιάστηκε» από όλους αυτούς τους «δεινόσαυρους» που είχε δίπλα του και πλέον καλείται να ανέβει ένα Γολγοθά. Έχει ένα δύσκολο έργο στον δήμο της Αθήνας. Και το χειρότερο δεν είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αθηναίοι. Είναι ότι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, που πλέον θα τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, σκεπτόμενοι ότι πήραν τα μυαλά του αέρα και πριν ακόμη καθίσει στον δημαρχιακό θώκο είχε στο νου του τον πρωθυπουργικό θώκο, μέσω της προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Πλέον δεν μπορεί να περάσει κάτω από τα ραντάρ, ή να αποφύγει την κριτική από ένα λάθος ή μία αστοχία. Όλοι θα τον περιμένουν στη γωνία. Φίλοι και πολιτικοί αντίπαλοι.
Θα μπορούσε να περιμένει ως χρυσή εφεδρεία του πολιτικού συστήματος έχοντας ως παρακαταθήκη τη νίκη επί του Κώστα Μπακογιάννη, ένα χρόνο πριν στις δημοτικές εκλογές. Κι όμως προτίμησε να ακούσει τα κελεύσματα των «παπανδρεϊκών» του ΠΑΣΟΚ που επιθυμούν να ξαναπάρουν τα ηνία της Χαριλάου Τρικούπη. Και υπερτίμησε τις ικανότητες του Χρήστου Πρωτόπαπα και λοιπών… κομματικών «δεινοσαύρων. Προφανώς ως καθηγητής πολυτεχνείου(κι επιτυχημένος μάλιστα) θα έπρεπε να καταλάβει που είναι φάκα και που το τυρί.
Και βέβαια μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου ο κ. Δούκας εκτέθηκε με το να διαρρέουν οι δικοί του ότι ο 3ος και η 4η της εκλογικής διαδικασίας στηρίζουν υπόγεια τον κ. Ανδρουλάκη. Φυσικά εάν συνέβη αυτό, τότε ο ίδιος εκτέθηκε με τους νεολογισμούς που τον έβαλαν να πει μετά τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής για τον νικητή Νίκο Ανδρουλάκη (έλαβε 29%) ότι «το 70% δεν θέλει τον Ανδρουλάκη και ζητά αλλαγή ηγεσίας».
Νικητές και ηττημένοι
Στους νικητές εκτός από το Νίκο Ανδρουλάκη είναι αναμφίβολα ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος λογικά θα έχει ρόλο και σημαίνων-πιθανολογώ – λόγο την επόμενη ημέρα. Το ίδιο ισχύει και για την Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία μέσω των εσωκομματικών εκλογών επέστρεψε με δόξα και τιμή στο ΠΑΣΟΚ. Στους κερδισμένους και ο Μιχάλης Κατρίνης, ο οποίος αναδείχθηκε ως ηγέτης του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ.
Στους χαμένους της εκλογικής διαδικασίας είναι η Νάντια Γιαννακοπούλου και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Ήταν οι δύο που έθεσαν θέμα ηγεσίας πριν καν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Από το πρώτο exit poll. Δεν περίμεναν ότι αυτό που ισχυρίζονταν στα τηλεοπτικά παράθυρα δεν το συμμεριζόταν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Τουναντίον η βάση του ΠΑΣΟΚ έβλεπε ότι ο Ανδρουλάκης πήρε το ΠΑΣΟΚ από το 8,1% και το έχει ήδη φτάσει στο 12.79%. Στις δηλώσεις τους και οι δύο ήταν εμπαθείς. Κι ενίοτε η εμπάθεια κάνει κακό…
