• Στην πολιτική το χειρότερο δεν είναι να σε μισούν, αλλά να μη σε παίρνουν στα σοβαρά
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Ουκ ολίγες φορές έχω αναφερθεί με επικριτικά σχόλια στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη. Πολλοί μάλιστα επικοινώνησαν με την εφημερίδα εκφράζοντας παράπονα για το επιθετικό στυλ της γραφής μου έναντι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με κάποιους μάλιστα μίλησα και προσωπικά στο τηλέφωνο.
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν με ενδιαφέρει ο σεξουαλικός προσανατολισμός του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως επίσης να υπενθυμίσω ότι τάχθηκα ανοικτά υπέρ της ψήφισης του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Και το αναφέρω αυτό διότι κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι η επιθετική γραφή μου έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πρώτη ημέρα που ήρθε ουρανοκατέβατος ο κ. Κασσελάκης είχα προβλέψει ότι θα πέσει πολύ γέλιο. Και δυστυχώς δικαιώθηκα. Ο κ. Κασσελάκης είναι αυτό που λέμε, ο λάθος άνθρωπος στην λάθος θέση. Κι άλλοι όταν μπαίνουν στην πολιτική είναι άσχετοι. Και μαθαίνουν κι εξελίσσονται. Εξάλλου ουδείς γεννιέται πολιτικός ακόμη και εάν προέρχεται από πολιτική οικογένεια.
Ακόμη και ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, που προέρχεται από ένα πολιτικό τζάκι για όλους εμάς που ασχολούμαστε με την πολιτική για πολλά χρόνια έμαθε μέσω της Βουλής. Τουναντίον ο κ. Κασσελάκης εμφανίστηκε ότι τα ξέρει όλα. Και φυσικά τα έκανε θάλασσα. Πρώτον διότι δεν ήξερε τίποτα. Δεύτερον επειδή δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει θεωρώντας ότι τα γνωρίζει όλα. Και τρίτον και σπουδαιότερο είναι ότι θεωρεί τους Έλληνες «ούγκανους» και αυτοπροσδιορίστηκε ως σωτήρας τους.
Καταποντισμός και απαξίωση
Συνέπεια αυτής της νοοτροπίας ήταν να οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ με μαθηματική ακρίβεια στον καταποντισμό, στην πολυδιάσπαση και στο τέλος της ημέρας στην απαξίωση. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πλέον. Ανεξαρτήτως του ποιος θα βγει νικητής από τους εσωκομματικούς εμφύλιους, ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς το τέλος του ως κόμμα με πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Ενδεχομένως να επιβιώσει ένα συρρικνωμένο σχήμα με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά θα πρόκειται για σκιά εκείνου του κόμματος που συντάραξε τα πολιτικά πράγματα και άλλαξε άρδην τον κομματικό χάρτη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σβήνει μέσα σε ένα χάος εσωκομματικών συγκρούσεων, σβήνει εν μέσω απαξίωσης και χλεύης. Ακόμα και οι πιο σκληροί εχθροί του δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν ένα τόσο άδοξο τέλος.
Έχουν υπάρξει αριστερά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που συντηρητικοποιήθηκαν απογοητεύοντας τους ψηφοφόρους τους, με αποτέλεσμα να περιέλθουν σε παρακμή. Έχουν υπάρξει επίσης πολλά παραδείγματα προοδευτικών κομμάτων που υπέκυψαν στη διαφθορά της εξουσίας, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στη συρρίκνωση. Δεν μπορώ να σκεφτώ όμως άλλο παράδειγμα κόμματος που να σβήνει εν μέσω καταστάσεων που θυμίζουν καβγά σε σαλούν, μόλις πέντε χρόνια από τότε που άσκησε τη διακυβέρνηση. Αυτά είναι απίστευτα πράγματα.
Άσχημο για το πολιτικό σκηνικό
Την επαύριον των εθνικών εκλογών του Ιουνίου του 2023, όταν η Νέα Δημοκρατία επικράτησε με τη θηριώδη διαφορά των 23 ποσοστιαίων μονάδων (41%-18%) είχα τολμήσει γράφοντας ότι αυτό δεν είναι κανονικότητα για μία χώρα. Ο τόπος χρειάζεται και κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Και δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ-λόγω των εσωκομματικών του προβλημάτων- δεν έχει καταφέρει να παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και το χειρότερο είναι ότι με βάση τις πληροφορίες που υπάρχουν, ίσως το επόμενο διάστημα να δούμε άλλο κόμμα στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς αναμένονται άλλες επτά με οκτώ αποχωρήσεις βουλευτών από το μόρφωμα του κόμματος-Κασσελάκη. Κάτι που σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ από 3ο κοινοβουλευτικό κόμμα θα ανέβει στην 2η θέση δίχως να έχει αυξήσει την δύναμη των βουλευτών του. Απίστευτα πράγματα και στενάχωρα για τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες. Αλλά συνολικά για την κοινωνία. Διότι άλλο κόμμα επιλέχθηκε για να παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλο θα υπάρχει εντός του κοινοβουλίου. Ότι χειρότερο δηλαδή για μία κανονική χώρα. Από την εποχή της αποστασίας του 1965 έχει να δει η χώρα μία τέτοια κατάσταση.
Στην πολιτική το χειρότερο δεν είναι να σε μισούν, αλλά να μη σε παίρνουν στα σοβαρά. Και αυτή είναι η τεράστια διαφορά των ηγεσιών Κασσελάκη-Τσίπρα. Τον ΣΥΡΙΖΑ επί ημερών Αλέξη Τσίπρα μπορεί να τον μισούσαν κάποιοι, να τον απεχθάνονταν κάποιοι άλλοι, όμως όλοι μα όλοι τον αναγνώριζαν ως ένα κόμμα εξουσίας. Τώρα με τον Κασσελάκη γελούν, διότι θυμίζει κάτι μεταξύ μίας σαπουνόπερας από το Μεξικό κι επιθεώρησης που άκμασε επί πολλά χρόνια στη χώρα μας.
Ακόμη και κάποιες σοβαρές φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ με διάθεση ουσιαστικής αντιπολίτευσης εξαφανίζονται μέσα στο παραπολιτικό τόνο που δίνει ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης, ο οποίος συμπεριφέρεται ως νάρκισσος που θέλει να έχει μόνιμα στραμμένα τα βλέμματα της επικαιρότητας πάνω του, ακόμη και εάν δεν έχει τίποτα να πει. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Διότι τον πολιτικό τον θέλεις για την ουσία και όχι για την ρεκλάμα.
Και βέβαια να πούμε ότι ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς παραδοσιακά έβγαζε εμπνευσμένους πολιτικούς που συνέβαλλαν ουσιαστικά στον δημόσιο διάλογο, όπως ήταν οι αείμνηστοι Μπάμης Δρακόπουλος, Λεωνίδας Κύρκος, Ηλίας Ηλιού, Μιχάλης Παπαγιαννάκης και πολλοί άλλοι. Τώρα ο εν λόγω χώρος μοιάζει κάτι σαν μακρινό παρελθόν. Σίγουρα δεν μπορεί να τον καλύψει ο κ. Κασσελάκης, αλλά ούτε και ο Παύλος Πολάκης, που παρουσιάζεται ως το φαβορί για να τον εκπαραθυρώσει. Ίσως να μπορέσει να τον ανασυστήσει ο Αλέξης Τσίπρας εάν τελικά αποφασίσει να επιστρέψει, κάτι που προς ώρας κινείται στη σφαίρα του ανέφικτου.
Πλέον οι ψηφοφόροι συνολικά του χώρου της Κεντροαριστεράς δεν φαίνεται να ελπίζουν ότι μπορεί να διορθωθεί αυτό το χάος. Πιο πολύ σκέφτονται τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Από εκεί θα φανεί ο νέος πόλος εξουσίας στη χώρα. Εκτός και εάν και στο ΠΑΣΟΚ πάθουν ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή βάλουν το κάρο μπροστά από το άλογο.
